Dokonując wykładni pojęcia prawnego „instalacja”, którego definicję zawiera art. 3 pkt 6 ustawy z 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 672) należy uwzględnić procesy korelacji pomiędzy jej częściami składowymi. Nie chodzi o proste korelacje w szerokim tego słowa znaczeniu, a więc nie wzajemne zależności w funkcjonowaniu części składowych instalacji (stacjonarnych urządzeń technicznych, zespołu stacjonarnych urządzeń technicznych oraz budowli niebędących urządzeniami technicznymi ani ich zespołami) lecz takie, które znajdują swój wyraz w procesie jej eksploatacji mogącej spowodować emisję. Łączność pomiędzy częściami składowymi instalacji może być realizowana w różny sposób. Zależność może mieć charakter bezpośredni, lub też pośredni i funkcjonalny. Dwa elementy lub więcej elementów instalacji mogą pod względem swych funkcji gospodarczych zależeć od jakiegoś trzeciego elementu, który nie został wymieniony w art. 3 pkt 6 p.o.ś. Nie oznacza to jednak, że przestaje być on częścią składową instalacji. Korelacje elementów (części składowych instalacji) należy oceniać na podstawie różnych kryteriów (prawnych, technologicznych, ekonomicznych oraz związanych z bezpieczeństwem eksploatacji instalacji). W różnych stadiach eksploatacji instalacji mają one różny charakter i różne znaczenie. Wykładnia pojęcia prawnego „instalacja” nie może zatem powodować sytuacji, w której nastąpi wyłączenie jakiejś części składowej instalacji w oderwaniu od jej funkcjonalnego znaczenia dla całokształtu jej eksploatacji powodującej emisję. Taki sposób interpretacji pojęcia prawnego „instalacja” jest sprzeczny z treścią art. 5 ustawy z 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Robert Sawuła Sędziowie sędzia NSA Paweł Miładowski sędzia del. WSA Piotr Korzeniowski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej C. sp. z o.o. z siedzibą w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 22 marca 2017 r., sygn. akt II SA/Kr 1557/16 w sprawie ze skargi C. sp. z o.o. z siedzibą w S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] września 2016 r. znak: [...] w przedmiocie odmowy udzielenia pozwolenia zintegrowanego oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z 22 marca 2017 r., sygn. II SA/Kr 1557/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie (dalej: Sąd I instancji) po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 marca 2017 r. sprawy ze skargi C. Sp. z o.o. w S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z [...] września 2016 r., znak: [...], w przedmiocie odmowy udzielenia pozwolenia zintegrowanego, oddalił skargę.
W skardze kasacyjnej C. Sp. z o.o. (dalej: skarżący kasacyjnie) reprezentowany przez r. pr. M. N. zaskarżył w całości wyrok Sądu I instancji.
Skarga kasacyjna została oparta na następujących podstawach:
1) art. 174 pkt 1 p.p.s.a., tj. na naruszeniu przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie przepisów prawa materialnego, a to:
a) niewłaściwym zastosowaniu art. 46 ust. 1 pkt 1 ustawy z 14 grudnia 2012 r. o odpadach "(Dz. U. z 2016 r., poz. 1987 ze zm., dalej: ustawa o odpadach)" polegającym na błędnym uznaniu, iż powołany przepis ma zastosowanie w sprawie o wydanie pozwolenia zintegrowanego dla instalacji do magazynowania odpadów, podczas gdy:
- przepis ten dotyczy wyłącznie zezwoleń na zbieranie odpadów oraz zezwoleń na przetwarzanie odpadów, a wynikający z art. 45 ust. 6 przedmiotowej ustawy wymóg uwzględnienia przy wydawaniu pozwoleń na wytwarzanie odpadów (a nie pozwoleń zintegrowanych) dotyczy wyłącznie "wymagań przewidzianych dla zezwoleń na zbieranie odpadów lub zezwoleń na przetwarzanie odpadów wynikających z ustawy o odpadach, a tym samym w ogóle nie odnosi do przewidzianych w tej ustawie podstaw wydania decyzji odmownej;
- podstawy wydania decyzji o odmowie udzielenia pozwolenia zintegrowanego w sposób wyczerpujący zostały określone w przepisie "art. 186" ustawy z 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 672, dalej: p.o.ś.), natomiast żaden z przepisów tej ustawy nie zawiera odesłania uprawniającego do odpowiedniego zastosowania w tym przypadku art. 46 ust. 1 pkt 1 ustawy o odpadach, a zatem przepis ten nie może stanowić podstawy odmowy udzielenia pozwolenia zintegrowanego;
b) błędnej wykładni "art. 186 ust. 1 pkt 1 p.o.ś." polegającej na przyjęciu, że wystarczają przesłanką do wydania decyzji o odmowie udzielenia pozwolenia zintegrowanego jest ustalenie, iż dany obiekt/instalacja stwarza ryzyko zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzi lub dla środowiska, w sytuacji gdy istnienie takiego ryzyka jest immanentną cechą każdej instalacji wymagającej uzyskania pozwolenia zintegrowanego, co wprost wynika z art. 201 ust. 1 p.o.ś., a tym samym stwierdzenie istnienie takiego ryzyka samo w sobie nie może automatycznie pociągać za sobą wydania decyzji odmownej;
c) niewłaściwym zastosowaniu "art. 186 ust. 1 pkt 1 p.o.ś." w zw. z art. 204 ust. 1 p.o.ś. polegającym na uznaniu, iż obiekty skarżącej objęte wnioskiem o wydanie pozwolenia zintegrowanego i przeznaczone wyłącznie do magazynowania odpadów nie spełniają wymagań BAT (najlepszych dostępnych technik), w sytuacji gdy - jak wprost wskazał organ I instancji - do dnia wydania decyzji pierwszoinstancyjnej nie opublikowano konkluzji BAT dot. instalacji do magazynowania odpadów, zaś stanowisko wyrażone przez organy opiera się w całości na ocenie spełnienia przez ww. obiekty wymagań BAT dotyczących instalacji do odzysku i unieszkodliwiania odpadów,