Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Maria Rzążewska (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Andrzej Gliniecki Sędzia NSA Janina Kosowska Protokolant Anna Wieczorek po rozpoznaniu w dniu 2 lutego 2007r., na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Z. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 7 lipca 2006r., sygn. akt II SA/Bk 166/06 ze skargi Z. M. na uchwałę Rady Gminy Suwałki z dnia 29 czerwca 2005r., nr XXVII/288/05 w przedmiocie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego 1. oddala skargę kasacyjną 2. zasądza od Z. M. na rzecz Gminy Suwałki kwotę 180 ( słownie: sto osiemdziesiąt ) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 6 lipca 2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę Z. M. na uchwałę Rady Gminy Suwałki nr XXVII/288/05 z dnia 29 czerwca 2005 r. w przedmiocie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.
W uzasadnieniu tego wyroku Sąd I instancji wywiódł, że wprawdzie zgodnie z treścią art. 9 ust. 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) studium nie jest aktem prawa miejscowego i jego postanowienia nie mogą wpływać na sytuację prawną obywateli i organizacji, tj. podmiotów spoza systemu podmiotów administracji publicznej, to jego treść w znaczny stopniu determinuje ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i wobec tego nie można kwestionować braku jego oddziaływania na sferę uprawnień i stosunków jednostki, a to oznacza dopuszczalność skargi przewidzianej w art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.).
Odnosząc się do zarzutów skargi, która zarzuciła, że zaskarżona uchwała w odniesieniu do terenu, w skład którego wchodzą działki należące do skarżącego zawiera zapisy przewidujące zakaz wznoszenia wszelkich budynków z uwagi na walory krajobrazowe, a takie zapisy w studium naruszają gwarantowane konstytucyjnie uprawnienia właścicielskie skarżącego. Sąd I instancji podniósł, że wprowadzenie takich ograniczeń mieści się w uprawnieniach organu gminy przewidzianych w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Część obszaru Gminy, dla którego sporządzono studium położona jest na terenie Wigierskiego Parku Narodowego, co pociągało za sobą obowiązek zastosowania się przez organy gminy do dyspozycji art. 11 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w związku z art. 10 ust. 6 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz.U. z 2004 r. Nr 92, poz. 880 ze zm.), zwanej dalej ustawą o ochronie przyrody.
Powołanie do życia formy ochrony, jaką jest park narodowy, wywiera również wpływ na gospodarkę przestrzenną na jego terenie. W celu uwzględnienia w tym procesie priorytetów wynikających z ochrony środowiska ustawodawca w art. 10 ust. 6 cytowanej ustawy określił, że projekty studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin, miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego, plany zagospodarowania przestrzennego województw oraz plany zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej w części dotyczącej parku narodowego i jego otuliny wymagają uzgodnienia z dyrektorem parku narodowego. Obowiązkiem tym objęte są zarówno akty planowania jak i przepisy prawa miejscowego, takie jak m.in. studia uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy uchwalane na podstawie art. 12 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Jeżeli chodzi o charakter uzgodnienia z dyrektorem parku narodowego, to z posłużenia się w tym przepisie pojęciem uzgodnienia wynika, że stanowisko dyrektora parku narodowego w tym zakresie będzie miało charakter wiążący. W przypadku braku zgody ze strony organu ochrony przyrody nie będzie można podjąć uchwały w przedłożonej do uzgodnienia treści. Organ kilkakrotnie podejmował próby uzyskania pozytywnej opinii w tej mierze, tj. uwzględnienia wniosków skarżącego i wprowadzenia możliwości zabudowy, co jednak nie przyniosło oczekiwanych rezultatów.