Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiesław Kisiel Sędziowie Sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) Sędzia del. NSA Andrzej Irla Protokolant Renata Sapieha po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. Ś. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 25 czerwca 2009 r. sygn. akt II SA/Gd 925/08 w sprawie ze skargi J. Ś. na rozporządzenie Wojewody Pomorskiego z dnia 15 maja 2006 r. nr 55/06 w sprawie Nadmorskiego Parku Krajobrazowego oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z 25 czerwca 2009 r., sygn. akt II SA/Gd 925/09 oddalił skargę J. Ś. na rozporządzenie Wojewody Pomorskiego z 15 maja 2006 r., nr 55/06 w sprawie Nadmorskiego Parku Krajobrazowego. W uzasadnieniu swego orzeczenia Sąd stwierdził, że przepis art. 44 ust. 1 obowiązującej w chwili wnoszenia skargi ustawy z 5 czerwca 1998 r. o administracji rządowej w województwie (Dz. U. z 2001 r., Nr 80 poz. 827 ze zm.) przyznawał prawo do wniesienia skargi na akt prawa miejscowego organów administracji rządowej temu, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone zaskarżonym aktem. Powszechnie przyjmuje się, że tak rozumiany interes prawny musi mieć oparcie w przepisach prawa, przy czym mogą to być przepisy należące do każdej dziedziny prawa nie tylko prawa administracyjnego. Źródłem interesu prawnego może być prawo cywilne, w szczególności prawo rzeczowe (tak NSA w uchwale z 26 listopada 2001 r. OPK 19/01 i w wyroku z 24 listopada 2004 r. OSK 919/04, OSP 2005, z. 11 poz. 128 z glosą W. Chróścielewskiego, tamże s. 579 i nast.). Istotę legitymacji skargowej stanowi uprawnienie do żądania przeprowadzenia kontroli określonego aktu lub czynności w celu doprowadzenia ich do stanu zgodnego z prawem, czyli z obiektywnym porządkiem prawnym. O istnieniu legitymacji decyduje interes prawny, którego istotę stanowi żądanie oceny przez właściwy sąd administracyjny zgodności zaskarżonego aktu lub czynności z obiektywnym stanem prawnym. Powyższe oznacza, że podmiot ma w sprawie "interes prawny" tylko wtedy, gdy interes ten ma oparcie w przepisach prawa, przy czym nie chodzi tutaj tylko o przepis prawa materialnego, lecz o każdy przepis prawa.
Skarżący w treści skargi podniósł, że ma interes prawny w zaskarżeniu przedmiotowego rozporządzenia, albowiem wprowadzony nim zakaz, zawarty § 3 ust. 1 pkt 8, ogranicza możliwość zabudowy nieruchomości stanowiących jego własność. W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, że skarżący jest właścicielem nieruchomości położonych w O., działki nr A, B i C, które są zlokalizowane są w granicach Nadmorskiego Parku Krajobrazowego, przy czym część działek leży na terenie wynikającego z przepisów kwestionowanego rozporządzenia 200 m pasa ochronnego. Interes ten znajduje swoje oparcie w przepisach prawa cywilnego wynikających z prawa własności. Art. 140 k.c. stanowiący, iż właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy, w tych samych granicach może rozporządzać rzeczą, przesądza o interesie prawnym skarżącego do wniesienia skargi w niniejszej sprawie.
Jednak jak wynika z cyt. art. 44 ust 1 ustawy o administracji rządowej ... do wniesienia skargi na akt prawa miejscowego nie wystarczy posiadanie interesu prawnego. Należy dodatkowo wykazać naruszenie tego interesu poprzez uchwalenie kwestionowanego aktu. Naruszenie interesu prawnego, o jakim mowa w powołanym artykule musi występować już na etapie wnoszenia skargi do sądu administracyjnego i nie może to być naruszenie przyszłe i niepewne, domniemywane przez skarżącego. W celu przeprowadzenia właściwej oceny Sąd na podstawie art. 106 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 20 września 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), z urzędu przeprowadził dowód z dostarczonych przez strony dokumentów, na podstawie których został ustalony stan faktyczny sprawy w szczególności w zakresie położenia działek skarżącego w stosunku do krawędzi klifu, a także przeznaczenia tych działek w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego. Ze złożonych w sprawie map geodezyjnych jednoznacznie wynika, że działka nr C przylega do klifu i w całości znajduje się w 100 m pasie technicznym ustanowionym Rozporządzeniem Rady Ministrów z 29 kwietnia 2003 r. w sprawie minimalnej i maksymalnej szerokości pasa technicznego i ochronnego oraz sposobu wyznaczania ich granic (Dz. U. Nr 89, poz. 820). Przylegająca do niej działka nr A nie graniczy bezpośrednio z klifem, częściowo położona jest w pasie technicznym, częściowo w 200 m strefie ochronnej, a w dużej części poza tymi strefami, natomiast działka nr B nie znajduje się w pasie technicznym, a jedynie nieznaczna jej część leży w 200 m strefie ochronnej. Powyższe ustalenie potwierdzone jest także treścią § 1 ust. 1 pkt 1 Zarządzenia nr 4 Dyrektora Urzędu Morskiego w Gdyni z 10 lutego 2005 r. w sprawie określenia granic pasa technicznego na terenie Miasta i Gminy Puck, które w Obrębie Osłonino do pasa technicznego zalicza działkę C w całości i A w części.