Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łuczaj Sędziowie Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak (spr.) Sędzia del. WSA Teresa Zyglewska Protokolant asystent Agnieszka Chorab po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2013 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 27 kwietnia 2012 r., sygn. akt II SA/Gd 93/12 w sprawie ze skargi A.B. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] stycznia 2012 r. nr [...] w przedmiocie przyznania uprawnień kombatanckich oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku po rozpoznaniu skargi A.B. (dalej jako "skarżący"), uchylił decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] stycznia 2012 r. oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] kwietnia 2011 r. w przedmiocie przyznania uprawnień kombatanckich.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że sprawa odmowy przyznania skarżącemu uprawnień kombatanckich była już przedmiotem orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku. Wyrokiem z dnia 6 października 2010 r., sygn. II SA/Gd 439/10 Sąd ten uchylił decyzje Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] kwietnia 2010 r. i z dnia [...] marca 2010 r. o odmowie przyznania skarżącemu uprawnień kombatanckich.
W wyroku tym Sąd I instancji wyjaśnił, że z oświadczeń skarżącego złożonych w toku postępowania administracyjnego wynika, iż w okresie wojennym podlegał on represjom polegającym na umieszczeniu w obozie w Działdowie. Rozstrzygnięcie sprawy wymagało ustalenia, czy miejsce odosobnienia, w którym umieszczono skarżącego, stanowiło miejsce odosobnienia w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 24 stycznia 1991 roku o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (tekst jedn.: Dz.U. z 2002 r., Nr 42, poz. 371 ze zm. - dalej jako "ustawa o kombatantach"). Sąd I instancji wskazał wówczas także, że zgodnie z § 5 pkt 1 lit. b oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 września 2001 r. w sprawie określenia miejsc odosobnienia, w których były osadzone osoby narodowości polskiej lub obywatele polscy innych narodowości (Dz. U. nr 106 poz. 1154 ze zm. - dalej jako "rozporządzenie") przejściowy obóz policji bezpieczeństwa (obóz internowania) w Działdowie stanowił miejsce odosobnienia określone w art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o kombatantach. Sąd I podkreślił, że z ustaleń organu dokonanych w toku postępowania wynikało, że w obozie w Działdowie podległym policji bezpieczeństwa wydzielono część obozu, w której zorganizowano obóz podległy władzom przesiedleńczym, do którego nie mają zastosowania przepisy ustawy o kombatantach. Organ ustalił, że skarżący nie przebywał w obozie podległym policji bezpieczeństwa lecz w obozie podległym władzom wysiedleńczym, co jest przez skarżącego kwestionowane. Natomiast zdaniem Sądu I instancji, z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że w Działdowie nie było dwóch odrębnie położonych obozów, lecz jeden obóz zorganizowany na terenie koszar. Był to obóz podległy policji bezpieczeństwa, o którym jest mowa w § 5 pkt 1 lit. b rozporządzenia. W obozie tym w pewnym okresie zorganizowano wydzieloną część, w której przebywały osoby wysiedlane. Zdaniem Sądu I instancji, zebrany przez organ materiał dowodowy zawierał sprzeczne informacje odnośnie tego, jakiej władzy podlegała ta wydzielona część obozu - czy policji bezpieczeństwa, czy też władzom wysiedleńczym.