Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Maria Czapska - Górnikiewicz (spr.) Sędzia NSA Arkadiusz Despot - Mładanowicz Sędzia del. WSA Grzegorz Czerwiński Protokolant asystent sędziego Paweł Konicki po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2013 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 czerwca 2011 r. sygn. akt I SA/Wa 2101/10 w sprawie ze skargi [...] S.A. w P. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] sierpnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie nie wyrażenia zgody na wykonanie prac 1. uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, 2. zasądza od [...] S.A. w P. na rzecz Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego kwotę 400 (słownie: czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 8 czerwca 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie ze skargi [...] S.A. w P. uchylił zaskarżoną decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] sierpnia 2010 r. oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji z dnia [...] stycznia 2010 r., którą to decyzją nie wyrażono zgody na montaż ekranu diodowego na elewacji budynku.
W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, iż pismem z dnia 10 grudnia 2009 r. Spółka [...] zwróciła się do Miejskiego Konserwatora Zabytków w Poznaniu o wydanie pozwolenia na montaż konstrukcji wsporczej wraz z urządzeniem reklamowym- ekranu diodowego VIDEO LED na elewacji budynku przy placu [...] w P., wskazując, że ekran zostanie zamontowany na łukowej elewacji obiektu centrum handlowo- biurowego "[...]" od strony placu [...] i ul. [...].
Decyzją z dnia [...] stycznia 2010 r. Miejski Konserwator Zabytków w Poznaniu na podstawie ar. 6 ust. 1 pkt 1b, art. 7 pkt 1, art. 36 ust. 1 pkt 10, art. 89 pkt 2, art. 91 ust. 4 pkt 4 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. nr 162, poz. 1568 ze zm. - dalej zwanej ustawą o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami) oraz art. 104 K.p.a. nie wyraził zgody na wykonanie prac określonych we wniosku.
Organ stwierdził, iż współczesny budynek przy placu [...] "[...]", znajduje się na terenie objętym ochroną konserwatorską zespołu urbanistyczno- architektonicznego śródmieścia Poznania, wpisanego do rejestru zabytków pod nr A 231 decyzją z dnia [...] marca 1980 r. Położony jest w otoczeniu obiektów o charakterze zabytkowym - Zespołu Budynków Szpitala im. Strusia, kamienicy przy ul. Szymańskiego, czy w dalszej perspektywie zabudowań ul. Półwiejskiej i Krysiewicza. Plac Wiosny Ludów jest przy tym miejscem zbiegu najważniejszych traktów komunikacji pieszej w mieście, jak trasy na Stary Rynek ulicą Półwiejską i Szkolną, ulicy Św. Marcin łączącej Ring Stubbena ze Starym Miastem oraz trasy tramwajowej biegnącej m.in. ulicą Strzelecką i Podgórną. Zdaniem organu forma i rozmiary proponowanego elementu reklamowego wpłyną niekorzystnie na zabytkowe otoczenie budynku oraz ład przestrzenno- wizualny historycznej dzielnicy miasta. Sąsiedztwo zabytkowej zabudowy sprawia, że nawet współczesny budynek nie powinien pełnić funkcji nośnika reklam. Ponadto planowana inwestycja jest sprzeczna z zasadami zawartymi w Karcie Waszyngtońskiej (Międzynarodowa Karta Ochrony Miast Historycznych uchwalona na VIII Zgromadzeniu Generalnym Międzynarodowej Rady Ochrony Zabytków ICOMOS w październiku 1987 r.)- pkt 2. Na terenie historycznego układu urbanistycznego ochronie podlega m.in. zagospodarowanie przestrzenne oraz szerokie perspektywy widokowe. Montaż telebimu na elewacji domu handlowego "[...]", zlokalizowanego w niezwykle wyeksponowanym miejscu, wpłynie zdecydowanie niekorzystnie na chronione wartości zabytkowe przedmiotowego układu, wprowadzając chaos wizualny, zmieniając relacje przestrzenne. Budynek został zaprojektowany jako element architektoniczny zabudowy placu w nowoczesnej formie, ale dostosowanej gabarytami i formą elewacji do zabudowy zabytkowej. Posiadający swoją indywidualną i oryginalną formę, ale jednocześnie na tyle neutralny, iż stanowi tło dla zabytkowej zabudowy. W ocenie organu umieszczenie telebimu spowoduje wybicie na plan pierwszy reklamy. Ponadto okno przesłonięte żaluzją w partii narożnej budynku nie zostało zaprojektowane jako miejsce na elementy reklamowe, ale jako forma rozczłonkowania i organizacji elewacji.