Dnia 28 marca 2017 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Robert Sawuła Sędziowie: sędzia NSA Jerzy Stelmasiak (spr.) sędzia del. WSA Krzysztof Dziedzic Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Chustecka po rozpoznaniu w dniu 28 marca 2017 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Sejmiku Województwa Kujawsko-Pomorskiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 9 marca 2015 r. sygn. akt II SA/Bd 967/14 w sprawie ze skargi A. S.A. z siedzibą w S. na uchwałę Sejmiku Województwa Kujawsko-Pomorskiego z dnia 20 maja 2013 r. nr XXXIV/611/13 w przedmiocie programu ochrony środowiska przed hałasem 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Sejmiku Województwa Kujawsko-Pomorskiego na rzecz A. S.A. z siedzibą w S. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z 9 marca 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy, po rozpoznaniu skargi A. S.A w S. (dalej jako "Spółka") stwierdził nieważność punktów 5, 6, 7, 8, 9.1 i 9.2 załącznika do uchwały Sejmiku Województwa Kujawsko-Pomorskiego z 20 maja 2013 r. nr XXXIV/611/13 w przedmiocie programu ochrony środowiska przed hałasem. Sąd I instancji zaznaczył przy tym, że stwierdzenie nieważności nastąpiło jedynie w zakresie w jakim punkty te odnoszą się do Spółki.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wyjaśnił, że zaskarżoną uchwałą organ przyjął na lata 2011-2015 program ochrony środowiska przed hałasem dla terenów poza aglomeracjami wzdłuż autostrady A-1 i linii kolejowych o obciążeniu ruchem większym od 30 000 pojazdów na rok na terenie województwa kujawsko-pomorskiego, których eksploatacja spowodowała negatywne oddziaływania akustyczne, tj. przekroczone zostały dopuszczalne poziomy hałasu.
Skargę na powyższą uchwałę wniosła Spółka.
Stwierdzając nieważność części zaskarżonej uchwały Sąd I instancji wskazał, że podstawą jej wydania były art. 84, art. 119 ust. 1, 2 i 2a ustawy z 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U. z 2008 r., Nr 25, poz. 150 ze. - dalej jako "p.o.ś"). Sąd I instancji podkreślił, ze uchwała ta jest aktem prawa miejscowego i może być zaskarżona na podstawie art. 90 ust. 1 ustawy z 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz.U. z 2013 r., poz. 596).
Sąd I instancji odniósł się szczegółowo do cech aktów prawa miejscowego, do których zalicza się oznaczenie adresata norm prawnych zawartych w takich aktach, pozostającego poza strukturą administracji, terytorialny zasięg aktu prawa miejscowego, jego normatywny, a także generalny i abstrakcyjny charakter.
Ponadto Sąd I instancji podkreślił, ze źródłem obowiązków określonych na podstawie art. 84 ust. 1 p.o.ś. są indywidualne akty administracyjne uwzględniające rozwiązania wynikające z programów i służące realizacji programu. W ocenie Sądu I instancji, treść programów ma znaczenie kierunkowe i nie konkretyzuje jeszcze uprawnień lub obowiązków podmiotów zewnętrznych. Dlatego wprowadzenie w zaskarżonej uchwale (we wskazanych punktach) przepisów odnoszących się bezpośrednio i wyłącznie do Spółki i zobowiązujących Spółkę do określonych, konkretnych działań, nie spełnia wymogu abstrakcyjności i generalnego charakteru normy prawa miejscowego. W ocenie Sądu I instancji, wskazanie strony skarżącej w uchwale narusza podstawowe zasady konstytucyjne.
Sąd I instancji wyjaśnił, że Spółka jest aktualnie jednostką zarządzającą wskazanym w uchwale odcinkiem autostrady A1. Jest to wynikiem umowy koncesyjnej, która z różnych przyczyn może zostać rozwiązana, a to powodowałoby konieczność uchwalenia nowego programu w formie aktu prawa miejscowego.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł organ - Sejmik Województwa Kujawsko-Pomorskiego.
W pierwszej kolejności zarzucił naruszenie przepisów postępowania
Po pierwsze, art. 147 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270, obecnie Dz.U. z 2016 r., poz. 718 - dalej jako "p.p.s.a.") przez jego zastosowanie w okolicznościach, które nie uprawniały do stwierdzenia nieważności części uchwały.