Udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na podstawie art. 53 ust. 1 pkt 2 ustawy o cudzoziemcach z dnia 13 czerwca 2003 r. /Dz.U. nr 128 poz. 1175 ze zm./ może uzasadniać tylko taka działalność gospodarcza, która jest korzystna dla gospodarki narodowej, a nie jedynie dla podmiotu, który ją prowadzi.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 listopada 2004 r. V SA/Wa 2088/04 w sprawie ze skargi Nam Nguyen H. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia 13 maja 2004 r. (...) w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony - uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania WSA w Warszawie; (...).
Wyrokiem z dnia 10 listopada 2004 r., V SA/Wa 2088/04, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną przez Nam Nguyen H. decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia 13 maja 2004 r., (...), którą utrzymano w mocy decyzję Wojewody M. z dnia 20 stycznia 2004 r., (...) o odmowie udzielenia skarżącemu zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Kwestią sporną w rozpoznawanej sprawie była ocena spełnienia jednej z przesłanek do udzielenia cudzoziemcowi zezwolenia na zamieszkania na czas oznaczony, zgodnie z którą zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony udziela się cudzoziemcowi wykonującemu pracę w utworzonej przez siebie spółce wtedy, gdy wykaże, że działalność spółki jest korzystna dla gospodarki narodowej, a w szczególności przyczynia się do wzrostu inwestycji, transferu technologii, wprowadzania korzystnych innowacji lub tworzenia nowych miejsc pracy /art. 53 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 w związku z ust. 2 tegoż przepisu ustawy o cudzoziemcach z dnia 13 czerwca 2003 r. - Dz.U. nr 128 poz. 1175 ze zm./.
Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców odmawiając decyzją z dnia 13 maja 2004 r. udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony uznał, że charakter działalności Spółki, której pracownikiem i udziałowcem jest Nam Nguyen H., nie pozwala przyjąć, że prowadzona przez niego działalność gospodarcza była korzystna dla polskiej gospodarki narodowej. Spółka importuje odzież z Chin, Wietnamu oraz Korei i nie przyczynia się do powstawania nowych inwestycji, transferu technologii, czy tworzenia nowych miejsc pracy. Spółka nie wprowadza żadnych innowacji, zatrudnia tylko trzy osoby, w tym tylko jednego obywatela polskiego, nie prowadzi w Polsce żadnych inwestycji i uzyskuje słabe wyniki finansowe.
W skardze na powyższą decyzję Nguyen H. podniósł, że Spółka osiąga zysk, który wykazuje tendencję do progresji. Ponadto skarżący podkreślił, iż w Polsce przebywa już ponad 8 lat, dlatego powód odmowy zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony powinien być istotny. Osiągane dochody i wyniki prowadzonej działalności gospodarczej spełniają przesłanki, od których ustawa o cudzoziemcach uzależnia udzielenie cudzoziemcowi zezwolenia na pobyt czasowy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w uzasadnieniu wyroku uchylającego decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców podkreślił, że Nam Nguyen H. legalnie przebywa na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej od 1996 r. Skarżący jest zatrudniony w Spółce z o.o. "R.-D." na stanowisku dyrektora finansowego i jednocześnie jest wiceprezesem zarządu Spółki oraz udziałowcem w Spółce. Za wykonywaną pracę pobiera wynagrodzenie w wysokości 1 500 zł miesięcznie. Sąd przyjął, że Nam Nguyen H. posiada środki finansowe konieczne do pokrycia kosztów związanych ze swoim pobytem w Polsce. W uzasadnieniu wyroku podkreślono, iż Spółka, której pracownikiem jest Nam Nguyen H., działa na polskim rynku od 1996 r., regularnie opłaca należne podatki i składki do ZUS; uzyskuje stale rosnący dochód, co ściśle wiąże się ze wzrostem popytu na oferowane przez nią produkty. Spółka w roku 1998 uzyskała dochód w wysokości 4 558,80 zł, w roku 1999 - 5 027,71 zł, w roku 2000 - 5 505,92 zł, w 2002 r. - 7 944,64 zł, a w 2003 roku 9 435,33 zł. Wojewódzki Sąd Administracyjny podkreślił ponadto, iż nie bez znaczenia przy rozpoznawaniu tej sprawy jest fakt posiadania przez skarżącego przedłużenia przyrzeczenia wydania zezwolenia na pracę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. W konsekwencji Sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja narusza prawo materialne w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy i na podstawie art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "a" ustawy z dnia z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ uchylił zaskarżoną decyzję.