Skarga kasacyjna na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Śląskiego w przedmiocie ochrony zdrowia
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno /spr./ Sędzia NSA Wiesław Kisiel Sędzia NSA Paweł Miładowski Protokolant Mariusz Szufnara po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wojewody Śląskiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 6 października 2008 r. sygn. akt IV SA/Gl 487/08 w sprawie ze skargi Gminy Tychy na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Śląskiego z dnia 30 kwietnia 2008 r. nr NP/II/0911/237/2/08 w przedmiocie ochrony zdrowia 1. oddala skargę kasacyjną 2. zasądza od Wojewody Śląskiego na rzecz Gminy Tychy kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/7

wyr. 29.04.09 r.

II OSK 204/09

UZASADNIENIE

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach po rozpoznaniu skargi Gminy Tychy wyrokiem z 6 października 2008 r., sygn. akt IV SA/Gl 487/08 uchylił rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Śląskiego z 30 kwietnia 2008 r., nr NP/II/0911/237/2/08 w przedmiocie stwierdzenia nieważności § 3 uchwały Rady Miasta Tychy nr 0150/XVIII/397/08 z 27 marca 2008 r. w sprawie upowszechniania zasad prawidłowego żywienia wśród dzieci i młodzieży na terenie gminy Tychy. W uzasadnieniu swego orzeczenia Sąd stwierdził, że przepis art. 18 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) ustala zakres i przedmiot stanowiących kompetencji rady gminy. Formułuje on zasadę domniemania właściwości rady przekazując do jej rozstrzygnięcia wszystkie sprawy pozostające w zakresie działania gminy, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Przy czym norma kompetencyjna zawarta w omawianym art. 18 ust. 1 określa jedynie ogólną właściwość przedmiotową rady gminy we wszystkich sprawach pozostających w zakresie jej działania, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Art. 18 ust 1 powołanej ustawy zasadniczo nie stanowi więc samodzielnej podstawy do wydawania aktów ogólnie obowiązujących o charakterze normatywnym (władczym), te bowiem muszą znaleźć umocowanie w przepisach materialnego prawa administracyjnego. Natomiast przepis ten upoważnia radę gminy do podejmowania działań niewładczych (np. o charakterze programowym, intencyjnym), ale pozostających w granicach zadań gminy przewidzianych w przepisach prawa. Z art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym wynika, że do zakresu działania gminy należą sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Ustawodawca nie precyzuje wprawdzie, co należy rozumieć przez publiczny charakter sprawy. Można jednak uznać, że taką sprawą jest zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej, których rodzaje (najbardziej typowe) wymieniono w art. 7 tej ustawy. Wśród tych spraw znalazły się również te z zakresu ochrony zdrowia.

Powołanie w podstawie prawnej przedmiotowej uchwały tylko art. 18 ust. 1 u.s.g. wymagało zatem w pierwszym rzędzie oceny jej charakteru prawnego. Przedmiotowa uchwała nie jest aktem o charakterze normatywnym (ogólnym i abstrakcyjnym) i jako taka nie może być w żadnym wypadku traktowana jako akt prawa miejscowego, natomiast jest to uchwała o charakterze wyłącznie intencyjnym. Za przyjęciem takiej kwalifikacji prawnej przemawia zarówno tytuł uchwały, jak i jej treść wskazująca na podjęcie inicjatywy w zakresie upowszechniania zasad prawidłowego żywienia wśród dzieci i młodzieży na terenie gminy. Uchwała ta określa cele społecznie pożyteczne mieszczące się w zakresie profilaktyki zdrowotnej, a zatem w zakresie szeroko pojętej ochrony zdrowia, wymienionej w art. 7 ust. 1 pkt 5 u.s.g., jako zadanie własne gminy. Wojewoda dokonując oceny legalności zapisu § 3 uchwały skupił się natomiast na jego literalnym brzmieniu w oderwaniu od charakteru i celu regulacji, w której został on zawarty. Tymczasem, jak wskazuje się w doktrynie i orzecznictwie, wykładnia językowa nie powinna prowadzić do rezultatów, które byłyby sprzeczne z efektami wykładni celowościowej. Ustalanie znaczenia przepisu powinno uwzględniać jego sens, tj. cel, czy też cele, które dana regulacja ma realizować (por. W Jakimowicz, Wykładnia w prawie administracyjnym. Zakamycze 2006, s. 433 -439, L. Morawski Wykładnia w orzecznictwie sądów. Toruń 2002 s. 210-213).

Strona 1/7