Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Roman Hauser, Sędziowie NSA Zygmunt Niewiadomski /spr./, Anna Żak, Protokolant Agnieszka Majewska, po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej B. B., M. B., I. B. i W. B. od wyroku Wojewódzkiego sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 26 października 2004 r. sygn. akt 2 IV SA 1904-1907/03 w sprawie ze skargi B. B. i M. B., I. B. i W. B. na uchwałę Rady Miejskiej w Elblągu z dnia 17 kwietnia 2003 r. Nr V/94/2003 w przedmiocie zarzutów do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 26 października 2004 r., sygn. akt 2 IV SA 1904-1907/03 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalił skargę B. i M. B. oraz I. i W. B. na uchwałę Rady Miejskiej w [...] z dnia [...], Nr V/94/2003. Uchwałą powyższą Rada Miejska odrzuciła zarzuty skarżących do wyłożonego do publicznego wglądu projektu "Miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego [...]". W zarzucie skarżący podnieśli, że ustalenia tego projektu uchybiają w szczególności przepisom art. 1 ust. 2 pkt 5 i art. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 89, poz. 415 ze zm.), a przede wszystkim art. 2, art. 21 ust. 1 i art. 64 Konstytucji RP przez nieuwzględnienie w projekcie istniejącej zabudowy garażowej pomiędzy ulicą [...] a [...] z zachowaniem dotychczasowego sposobu jej wykorzystania. Podali, że są właścicielami garaży oraz właścicielami (użytkownikami wieczystymi) działek położonych pod tymi garażami o powierzchni rzędu 20m2. Garaże zlokalizowane są przy ul. [...], prostopadle do niej, na około 2/3 jej długości - od strony ul. [...]. Podnieśli, że projekt planu w zakwestionowanym zakresie w ogóle nie bierze pod uwagę interesu prawnego wnoszących zarzut, natomiast z rysunku planu wynika, że przewidziane w planie rozwiązania godzą w ich prawo własności, jak również zasadę ochrony praw nabytych i zasadę proporcjonalności.
W uchwale odrzucającej zarzut wskazano, że ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Doliny R. K. w [...] określają funkcję i sposób zagospodarowania terenu w zgodzie ze wszystkimi przepisami ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, czego dowodem są m.in. opinie i uzgodnienia organów administracji upoważnionych do zajmowania stanowiska w tej kwestii. Ponadto wskazano, że dołączona do projektu planu "prognoza skutków wpływu ustaleń planu na środowisko przyrodnicze" zapewnia spełnienie wymogu z art. 1 ust. 2 pkt 3 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. W projekcie planu nie przewiduje się likwidacji garaży, a ustalenia w nim zawarte nie przekładają się na obecne użytkowanie terenu i stosownie do art. 37 tej ustawy tereny mogą być wykorzystywane w sposób dotychczasowy.
Złożoną przez B. i M. B. oraz I. i W. B. skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalił, jako niezasadną. Sąd przytoczył brzmienie art. 24 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, zgodnie z którym zarzut do projektu planu może wnieść każdy, kogo interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone przez ustalenia przyjęte w projekcie planu, wyłożonego do publicznego wglądu. Obowiązek uwzględnienia zarzutu do projektu planu powstaje wówczas, gdy naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia związane jest z jednoczesnym naruszeniem obiektywnego porządku prawnego (konkretnej normy prawa materialnego). Obowiązku takiego rada gminy nie ma wówczas, gdy naruszony zostaje interes prawny lub uprawnienie wnoszącego zarzut, ale dzieje się to w zgodzie z obowiązującym prawem, w granicach przysługującego gminie z mocy art. 4 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym - władztwa planistycznego, w ramach którego rada gminy ustala przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenów położonych na obszarze gminy. Z przepisów art. 7 i art. 10 tej ustawy wynika natomiast, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest po pierwsze przepisem gminnym, a po drugie określa w sposób wiążący przeznaczenie i sposób zagospodarowania terenów objętych planem. Wynika stąd możliwość nie tylko ingerencji w prawo własności, ale także ustanowienia podstawy do ograniczenia, czy nawet odjęcia tego prawa. W ocenie Sądu, dokonanej na podstawie bezspornego stanu faktycznego, ograniczenie praw skarżących jest niewielkie, gdyż polega na ewentualnym wykorzystaniu gruntów, na których posadowione są garaże skarżących, pod zabudowę mieszkaniową z dopuszczeniem funkcji usługowej. Przyjęcie planu w takiej postaci nie spowoduje wyzucia skarżących z ich własności, lecz jedynie spowoduje niewielkie ograniczenia ich prawa w przyszłości. Sąd stwierdził, że projektowany plan nie narusza żadnej ze wskazanych przez skarżących zasad konstytucyjnych, a proponowane w nim rozwiązania planistyczne znajdują oparcie w przepisach ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym.