Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Paweł Miładowski /spr./ Sędziowie sędzia NSA Elżbieta Kremer sędzia del. WSA Małgorzata Miron Protokolant starszy asystent sędziego Tomasz Szpojankowski po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2014 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej I. R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 maja 2012 r. sygn. akt IV SA/Wa 524/12 w sprawie ze skargi I. R. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa I Gospodarki Morskiej z dnia [...] stycznia 2012 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności zaświadczenia lokalizacyjnego oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 23 maja 2012 r., sygn. akt IV SA/Wa 524/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, oddalił skargę I. R. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] stycznia 2012 r., nr [...], w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności zaświadczenia lokalizacyjnego. W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.
Pismem z dnia 28 października 2008 r. I. R. wystąpiła do Ministra Infrastruktury o stwierdzenie nieważności "decyzji - świadectwa lokalizacyjnego ogólnego" Nr [...], wydanego przez Państwową Komisję Planowania Gospodarczego w dniu [...] kwietnia 1954 r., znak: [...].
Decyzją z dnia [...] kwietnia 2011 r. Minister Infrastruktury odmówił stwierdzenia nieważności "decyzji - świadectwa lokalizacyjnego ogólnego" Nr [...].
Pismem z dnia 17 maja 2011 r. I. R. wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej ww. decyzją.
Zaskarżoną decyzją Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej uchylił ww. decyzję Ministra Infrastruktury i umorzył postępowanie administracyjne.
W uzasadnieniu organ nadzorczy wskazał, że nie mogą podlegać stwierdzeniu nieważności czynności materialno-techniczne, ani podejmowane w formie rejestracji faktów w ewidencji, ani w formie wystawienia zaświadczeń, jak również akty administracyjne nie mające charakteru orzeczenia administracyjnego.
W ocenie organu zaświadczenie lokalizacyjne ogólne wydawane na podstawie Instrukcji Nr 92 zatwierdzonej zarządzeniem Przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego nr 193 z dnia 18 czerwca 1952 r. (Biuletyn Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego Nr 27, poz. 127), zwanej dalej "Instrukcją Nr 92", nie nosi znamion decyzji administracyjnej w rozumieniu art. 104 K.p.a. w zw. z art. 1 pkt 1 K.p.a. Dlatego też brak było podstaw do wszczęcia postępowania administracyjnego w trybie nieważnościowym.
Ponadto organ wskazał, jakiemu celowi miała służyć lokalizacja ogólna (§ 2 Instrukcji Nr 92) oraz na jakim etapie przygotowania projektu inwestycyjnego ją uzyskiwano (§ 4 Instrukcji Nr 92). Wskazał, że żaden z przepisów Instrukcji Nr 92 nie przewidywał możliwości zaskarżenia zaświadczenia o uzgodnieniu lokalizacji ogólnej, zaś takiej podstawy nie można wywodzić z przepisów rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22 marca 1928 r. o postępowaniu administracyjnym (Dz. U. Nr 36 poz. 341 ze zm.), zwanym dalej "rozporządzeniem z 1928 roku". Organ, uwzględniając uwarunkowania historyczne obowiązujące w momencie wydawania kontrolowanego zaświadczenia lokalizacyjnego, wskazał, że pełniło ono wówczas funkcję zbliżoną do obowiązujących w aktualnym stanie prawnym miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego.
Na koniec zwrócił uwagę, że Instrukcja Nr 92 nie jest "aktem tajemnym", opublikowana bowiem została przez Polskie Wydawnictwo Gospodarcze wydające Biuletyn Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego i obecnie jako akt nieobowiązujący dostępne jest w bibliotecznych zbiorach archiwalnych.