Dnia 2 kwietnia 2015 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zofia Flasińska /spr./ sędzia NSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz sędzia del. WSA Jerzy Siegień Protokolant sekretarz sądowy Tomasz Bogdan Godlewski po rozpoznaniu w dniu 2 kwietnia 2015 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Prezydenta m.st. Warszawy od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 czerwca 2013 r. sygn. akt IV SA/Wa 614/13 w sprawie ze skargi Prokuratora Okręgowego w Warszawie na uchwałę Rady m.st. Warszawy z dnia 25 marca 2004 r. nr XXVII/528/2004 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 6 czerwca 2013 r., sygn. akt IV SA/Wa 614/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi Prokuratora Okręgowego w Warszawie na uchwałę Rady m. st. Warszawy z dnia 25 marca 2004 r. nr XXVII/528/2004 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, stwierdził nieważność paragrafu 7 pkt 12 zaskarżonej uchwały.
Wyrok ten został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.
Pismem z dnia 26 lutego 2013 r. Prokurator Okręgowy w Warszawie wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na uchwałę Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 25 marca 2004 r. Nr XXVII/528/2004 w sprawie planu zagospodarowania przestrzennego rejonu Grodzisk (Dz.U. Woj. Maz. Nr 88 z dnia 14 kwietnia 2004 r., poz. 2178), żądając stwierdzenia jego nieważności w części obejmującej § 7 pkt 12. Zaskarżonej uchwale Prokurator zarzucił istotne naruszenie prawa, w szczególności art. 94 Konstytucji RP, polegające na wprowadzeniu we wskazanym wyżej przepisie definicji wysokości zabudowy, pomimo braku ustawowego upoważnienia do formułowania takiej definicji, a ponadto na sprzeczności wymienionego wyżej paragrafu skarżonej uchwały z powszechnie obowiązującą normą prawa, a mianowicie z § 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. z 1995 r., Nr 75, poz. 690 z zm.), które to rozporządzenie obowiązywało w dacie podjęcia skarżonej uchwały i obowiązuje nadal. W uzasadnieniu skargi Prokurator Okręgowy w Warszawie wskazał, że kwestionowany § 7 pkt 12 uchwały stanowi, że przez wysokość zabudowy należy rozumieć wysokość obiektu liczoną od poziomu terenu przy najniżej położonym wejściu do budynku do górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki. Tymczasem stosownie do treści art. 94 Konstytucji RP, organy samorządu terytorialnego posiadają kompetencje do wydawania aktów prawa miejscowego jedynie na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawach, natomiast ani przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ani też przepisy poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym nie zawierały ustawowego upoważnienia do wprowadzenia w akcie prawa miejscowego tego rodzaju definicji. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. wprowadza definicję wysokości budynku. Ta definicja nie pokrywa się z przyjętą w kwestionowanej uchwale. Skarżący powołał się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 24 lutego 2010 r., sygn. akt II SA/Sz 43/10 oraz oddalający skargę kasacyjną wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 czerwca 2010 r., II OSK 699/10.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o oddalenie skargi. Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 94 Konstytucji, wskazał, że możliwość definiowania pojęć prawnych zawartych w miejscowych planach zagospodarowania wynika z ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i mieści się w upoważnieniu z § 146 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie zasad techniki prawodawczej. Przepis art. 15 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym daje możliwość definiowania pojęć służących do określenia wskazanych w nim elementów parametrów i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu. We wskazanym rozporządzeniu nie została zawarta definicja legalna "wysokości budynku". Gdyby bowiem tak było, definicja ta znalazłaby się w § 3 rozporządzenia, tak jak pozostałe definicje ustalone w tym akcie normatywnym. Tymczasem definicję z rozporządzenia należałoby traktować jako sposób pomiaru budynku na potrzeby spełnienia przez ten budynek warunków technicznych przewidzianych rozporządzeniem. Organ podkreślił, że inny jest cel określania wysokości zabudowy na potrzeby warunków technicznych oraz na potrzeby planowania i zagospodarowania przestrzennego.