Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Jerzy Bujko Sędziowie Maria Czapska-Górnikiewicz (spr.) Marek Gorski Protokolant Joanna Gołębiewska po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 grudnia 2005 r. sygn. akt VII SA/Wa 693/05 w sprawie ze skargi E. K. na decyzję Ministra Kultury z dnia [...] marca 2005 r. nr [...] w przedmiocie pozwolenia na wykonanie zabezpieczenia ściany budynku uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 5 grudnia 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu sprawy ze skargi E. K. stwierdził nieważność decyzji Ministra Kultury z dnia [...] marca 2005 r. oraz poprzedzającej ją decyzji Lubelskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zbytków z dnia [...] grudnia 2004 r.
W uzasadnieniu powyższego wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że Lubelski Wojewódzki Konserwator Zabytków decyzją z dnia [...] grudnia 2004 r. na podstawie art. 36 ust 1 pkt 1 i ust 3 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162 poz. 1568 ze zm.) wydał E. K. pozwolenie na wykonanie prowizorycznego zabezpieczenia wschodniej ściany budynku przed zalewaniem przez wody opadowe poprzez przedłużenie okapu w budynku restauracji "S." usytuowanego przy ul. N. w K. w oparciu o: Projekt prowizorycznego zabezpieczenia zniszczonej wschodniej ściany restauracji " S." w K. przy ul. N. - autorstwa mgr arch. R. B. - listopad 2004 r.
Minister Kultury po rozpatrzeniu odwołania B. i J. W. wniesionego od powyższej decyzji na zasadzie art. 138 § 1 pkt 2 kpa uchylił zaskarżoną decyzję w całości i "nie pozwolił na wykonanie prowizorycznego zabezpieczenia wschodniej ściany budynku restauracji " S."....." .
Organ odwoławczy uzasadniając swe stanowisko podał, iż ściana przedmiotowego budynku stanowi granicę pomiędzy nieruchomością przy ul. N. stanowiącą własność E. K., a nieruchomością przy ul. N. w K., której właścicielami są B. i J. W. Obie nieruchomości wpisane są do rejestru zabytków.
Przedłożony przez E. K. projekt prowizorycznego zabezpieczenia zniszczonej wschodniej ściany budynku restauracji, przewiduje przedłużenie okapu tego budynku nad nieruchomość B. i J. W. W związku z powyższym, zdaniem Ministra Kultury planowane prace dotyczą obu tych nieruchomości i niezbędne jest złożenie zgodnego wniosku przez właścicieli sąsiadujących ze sobą nieruchomości. Tymczasem właściciele nieruchomości przy ul. N. wyrazili jedynie zgodę na remont ściany wschodniej budynku restauracji " S." zobowiązując się udostępnić teren swojej posesji w celu jego wykonania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny rozpoznający skargę wniesioną przez E. K. na powyższą decyzję stwierdził, iż zgodnie z art. 36 ust 5 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami ( Dz. U. z 2003 r., Nr 162, poz. 1568 ze zm.) wojewódzki konserwator zabytków wydaje pozwolenia na prowadzenia prac konserwatorskich, restauratorskich lub robót budowlanych przy zabytku wpisanym do rejestru na wniosek osoby fizycznej lub jednostki organizacyjnej posiadającej tytuł prawny do korzystania z zabytku wpisanego do rejestru wynikający z prawa własności, użytkowania wieczystego, trwałego zarządu albo ograniczonego prawa rzeczowego lub stosunku zobowiązaniowego.
Skarżąca E. K. na rozprawie w dniu 29 listopada 2005 r. przed Sądem pierwszej instancji wyjaśniła, iż właścicielem nieruchomości - domu przy ul. N. w K. wpisanym do rejestru zabytków województwa lubelskiego jest syn skarżącej K. A. Ze złożonego przez skarżącą wypisu aktu notarialnego sporządzonego w Kancelarii Notarialnej J. K. w P. repertorium A Nr [...] wynika, iż K. A. w dniu 21 grudnia 1998r. ustanowił nieodpłatnie na rzecz matki E. K. dożywotnie użytkowanie przedmiotowej nieruchomości, którego wykonywanie ograniczone zostało do prawa korzystania i prawa pobierania pożytków z całego parteru z wyłączeniem piwnic. Tak więc zdaniem Sądu skarżąca posiadała tytuł prawny do korzystania wyłącznie z parteru zabytku, wynikający z ograniczonego prawa rzeczowego, jakim było prawo użytkowania.