Sąd pierwszej instancji stwierdził, iż roboty budowlane, które zamierzała przeprowadzić skarżąca polegały na przedłużeniu okapu dachowego, a więc dotyczyły one tej części zabytku z której nie mogła korzystać. Z akt sprawy nie wynika również, w ocenie Sądu, aby właściciel budynku zabytkowego K. A. udzielił swojej matce pełnomocnictwa do występowania w jego imieniu w przedmiotowej sprawie.
Pełnomocnictwo takie skarżąca złożyła dopiero na rozprawie w dniu 29 listopada 2005 r.
W związku z powyższym, skarżąca nie miała legitymacji strony w świetle art. 28 kpa do wystąpienia z wnioskiem o wydanie przez wojewódzkiego konserwatora zabytków pozwolenia na prowadzenie robót budowlanych, a tym samym skierowanie decyzji do osoby nie będącej stroną skutkować musiało, zdaniem Sądu, stwierdzeniem nieważności takich decyzji zgodnie z art. 156 §1 pkt. 4 kpa.
Przedstawione wyżej okoliczności powodują , iż zarówno zaskarżona decyzja, jak i decyzja ją poprzedzająca dotknięte są wadą kwalifikowaną stanowiącą podstawę stwierdzenia ich nieważności, o czym też orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła E. K. zaskarżając go w całości i opierając ją na zarzucie:
1) naruszenia przepisów prawa materialnego w rozumieniu art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez błędną interpretację art. 36 ust.5 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. z 2003 r. Nr 162, poz. 1568 ze zm.) w zakresie ustalenia legitymacji czynnej wnioskodawczyni,
2) naruszenia przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik postępowania w rozumieniu art. 174 pkt.2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi tj.
- art. 28 kpa przez nieuwzględnienie, iż wnioskodawczyni miała interes prawny w żądaniu wydania na jej rzecz określonej decyzji przez Lubelskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków,
- art. 106 § 2 tej ustawy poprzez zaniechanie umożliwienia skarżącej wyjaśnienia jej legitymacji w sprawie,
- art. 106 § 3 tej ustawy poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodów uzupełniających pomimo istotnych wątpliwości w sprawie,
Wskazując na powyższe zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.
W uzasadnieniu wniesionej kasacji strona skarżąca stwierdziła, iż przedmiotowy obiekt posiada ponad parterem tak zwane poddasze użytkowe będące w istocie strychem pozbawionym okien i użytkowanym całkowicie przez skarżącą na podstawie ustnej umowy z synem, przeznaczonym na cele pomocnicze przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Ściana parteru dochodzi bezpośrednio do okapu i w tym miejscu ponad parterem nie ma żadnej innej przestrzeni użytkowej. Dach ma duży spadek i okap styka się już ze ścianą parteru. Strych jest przynależny do parteru, a akty notarialne zwykle koncentrują się na pomieszczeniach mieszkalnych i użytkowych nadających się do wykorzystania z uwagi na odpowiednią wysokość.