O ile, w ocenie Sądu tytuł prawny skarżącej do dysponowania nieruchomością na cele objęte przepisem art. 36 ust 5 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami był jednak niewystarczający, to nie było przeszkód, aby wezwać skarżącą do przedstawienia stosownego dokumentu.
Istotnym w przedmiotowej sprawie jest jednak to, że skarżąca nie jest wprawdzie właścicielką nieruchomości, ale użytkuje tą nieruchomość na podstawie umowy użytkowania zawartej z właścicielem. Stwierdzić w tej sytuacji trzeba, iż przymiot skarżącej jako strony, o którym mowa w art. 28 k.p.a. w sprawie, której przedmiotem było wykonania robót budowlanych przy zabytku wpisanym do rejestru wynikał z ograniczonego prawa rzeczowego, a więc tytułu wskazanego wprost w art. 36 ust 5 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.
Tak więc trafne są zarzuty kasacji, a dotyczące naruszenia przepisów prawa materialnego poprzez błędną interpretację tj. art. 36 ust.5 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. z 2003 r. Nr 162, poz. 1568 ze zm.). Tym samym nie sposób podzielić poglądu Sądu pierwszej instancji, iż skarżąca nie posiadała interesu prawnego we wszczęciu przedmiotowego postępowania, o jakim mowa w art. 28 kpa.
W końcu koniecznym jest też stwierdzenie, iż Sąd pierwszej instancji wydając zaskarżony wyrok i przyjmując, iż decyzja wydana przez organ pierwszej i drugiej instancji skierowana została do osoby nie będącej stroną, co wyczerpało zdaniem tegoż Sądu dyspozycję art. 156 §1 pkt. 4 kpa, całkowicie pominął treść decyzji przez siebie kontrolowanej. Tymczasem w decyzji wydanej na mocy art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. Minister Kultury, działając jako organ odwoławczy orzekł o uchyleniu decyzji organu pierwszej instancji oraz o nieuwzględnieniu wniosku skarżącej .."na wykonanie prowizorycznego zabezpieczenia wschodniej ściany budynku..". Tak więc decyzja organu pierwszej instancji objęta zaskarżonym wyrokiem była już usunięta z obrotu prawnego, zaś decyzja organu odwoławczego była dla skarżącej negatywna.
Ponownie rozpoznając sprawę Sąd pierwszej instancji winien odnieść się do zarzutów skargi przy uwzględnieniu treści decyzji kontrolowanej, a także uwag wyżej przedstawionych.
Z przytoczonych wyżej względów zaistniała konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a. i przekazania sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania.