Dnia 20 września 2018 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Marzenna Linska-Wawrzon (spr.) Sędziowie: sędzia del. WSA Małgorzata Jarecka sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak Protokolant: starszy asystent sędziego Łukasz Pilip po rozpoznaniu w dniu 20 września 2018 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 maja 2016 r. sygn. akt VII SA/Wa 80/16 w sprawie ze skargi E. S. na uchwałę Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia [...] marca 2012 r. nr [...] w przedmiocie utworzenia parku kulturowego pod nazwą "[...]" 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, 2. zasądza od [...] na rzecz E. S. kwotę 490 (czterysta dziewięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z 5 maja 2016 r. sygn. akt VII SA/Wa 80/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.; dalej: p.p.s.a.), oddalił skargę E. S. na uchwałę Rady m.st. Warszawy z dnia [...] marca 2012 r. w przedmiocie utworzenia parku kulturowego pod nazwą "[...]".
Stan faktyczny i prawny przedstawiał się następująco:
Rada m.st. Warszawy uchwałą z dnia [...] marca 2012 r., utworzyła park kulturowy pod nazwą "[...]". Uchwała ta została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Województwa Mazowieckiego z dnia 23 kwietnia 2012 r. pod poz. 3566.
Na powyższą uchwałę skargę złożyła E. S. podnosząc zarzuty naruszenia:
1) art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. Nr 162, poz. 1568 ze zm.; dalej: u.o.z.o.z.), przez przyjęcie, że na nieruchomości skarżącej (działki ewidencyjne nr: [...]) zaistniała potrzeba utworzenia parku kulturowego w celu ochrony krajobrazu kulturowego oraz zachowania wyróżniających się krajobrazowo terenów z zabytkami nieruchomymi charakterystycznymi dla miejscowej tradycji budowlanej i osadniczej, podczas gdy powyższe działki położone są poza terenem Rezerwatu Przyrody Skarpa Ursynowska i nie stanowią krajobrazu kulturowego. Na terenie ww. działek nie ma żadnych zabytków nieruchomych, a więc nie ma również takich, które mogłyby być charakterystyczne dla miejscowej tradycji budowlanej i osadniczej. Tym samym nie ma ustawowych przesłanek do włączenia ww. działek w granice parku kulturowego;
2) art. 16 ust. 3 u.o.z.o.z., przez niespełnienie warunków w nim zawartych, tj. brak uzgodnienia planu ochrony parku kulturowego z wojewódzkim konserwatorem zabytków.
Skarżąca wskazała, że działka nr [...] z obrębu [...] stanowi część dawnej nieruchomości powstałej z os. włościańskiej zapisanej w tabeli likwidacyjnej wsi W. pod nr [...] działka "[...]", objętej Zbiorem Dokumentów Rep. Zd. [...]. Nieruchomość ta oznaczona była jako działka nr [...] z obrębu [...] i od wieków stanowiła własność prywatną, co znajduje potwierdzenie m.in. w treści aktu not. Rep. Nr [...] z dnia 31 grudnia 1955 r. - dział majątku spadkowego. Na s. 4 tego aktu jest opis działki niezabudowanej zwanej "[...]", która graniczyła "od północy - z gruntami [...]" (czyli obecnego terenu [...]). Z powyższego wynika, że działka nr [...] z obrębu [...] znajduje się nie tylko poza terenem założenia pałacowo-parkowego w U., ale w ogóle poza terenem [...]. Nie można więc, zdaniem skarżącej, mówić o zachowaniu jakiegokolwiek charakteru zabytkowego na terenie tej działki, a tym samym nie ma ustawowych przesłanek do włączenia jej w granice parku kulturowego. Odnosząc się do działek nr [...] i [...] z obrębu [...], skarżąca wskazała, że działki te objęte są prawomocną decyzją Prezydenta m.st. Warszawy nr [...] z dnia [...] listopada 2011 r. o pozwoleniu na budowę zespołu jednorodzinnych budynków mieszkalnych w zabudowie szeregowej. Projektowana zabudowa na powyższych działkach stanowi uzupełnienie istniejącej już od kilkunastu lat zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej i jednorodzinnej na działkach sąsiednich, położonych po zachodniej stronie ulicy [...] w pasie gruntu pomiędzy ulicą [...] i koroną Skarpy [...]. Tym samym ustawowe cele parku kulturowego na tym terenie nie mogą być realizowane i osiągnięte.