Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zdzisław Kostka Sędziowie Sędzia NSA Tomasz Zbrojewski Sędzia del. WSA Tomasz Świstak (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Anita Lewińska - Karwecka po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Wojewody Mazowieckiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 czerwca 2018 r. sygn. akt II SA/Wa 2083/17 w sprawie ze skargi Miasta Stołecznego Warszawy na zarządzenie zastępcze Wojewody Mazowieckiego z dnia 9 listopada 2017 r. w przedmiocie zmiany nazwy ulicy położonej w m.st. Warszawa z Batalionu Platerówek na Platerówek 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Wojewody Mazowieckiego na rzecz Miasta Stołecznego Warszawy kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 5 czerwca 2018 r., sygn. akt II SA/Wa 2083/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi Miasta Stołecznego Warszawy na zarządzenie zastępcze Wojewody Mazowieckiego z dnia 9 listopada 2017 r. w przedmiocie zmiany nazwy ulicy położonej w m.st. Warszawa z Batalionu Platerówek na Platerówek, uchylił zaskarżone zarządzenie zastępcze.
Wojewoda Mazowiecki w skardze kasacyjnej od tego wyroku przytoczył podstawy kasacyjne dotyczące naruszenia prawa materialnego (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.) oraz przepisów postępowania (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.).
W zakresie podstaw kasacyjnych dotyczących naruszenia prawa materialnego podniósł następujące naruszenia przepisów prawa.
Po pierwsze, zarzucił naruszenie art. 6 ust. 2 i 3 ustawy o zakazie propagowania komunizmu w zw. z art. 8 ust. 1 i art. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu (Dz.U. z 2016 r., poz. 1575 ze zm.) - dalej powoływana jako "ustawa o IPN", przez uznanie, że opinia Instytutu Pamięci Narodowej (IPN) nie wiąże organu nadzoru i w związku z tym tenże organ nadzoru powinien samodzielnie wykazać, że zachodzą przesłanki do zmiany nazwy ulicy oraz przez uznanie, że organ nadzoru jest zobowiązany dokonać oceny nazwy ulicy w kontekście art. 1 ust. 1 ustawy o zakazie propagowania komunizmu. W ocenie skarżącego kasacyjnie wykazanie istnienia przesłanek zmiany nazwy ulicy jest uprawnieniem IPN i brak podstaw prawnych, aby tę kompetencję przenosić na inny organ. Ponadto, zdaniem Wojewody, jego jedynym obowiązkiem jest dokonanie zmiany nazwy ulicy, którą IPN uznał za niezgodną z art. 1 ust. 1 ustawy o zakazie propagowania komunizmu.
Po drugie, zarzucił naruszenie art. 6 ust. 3 ustawy o zakazie propagowania komunizmu przez uznanie, że opinia IPN nie jest wiążąca oraz że jest swego rodzaju opinią biegłego i w związku z tym powinna odpowiadać wymogom dokumentu sporządzanego przez biegłego. W ocenie skarżącego kasacyjnie opinia IPN wiąże organ nadzoru oraz sąd administracyjny i nie jest opinią biegłego, lecz opinią innego organu administracji, która wiąże organ nadzoru.
W zakresie podstaw kasacyjnych dotyczących naruszenia przepisów postępowania Wojewoda Mazowiecki zarzucił naruszenie następujących przepisów prawa.
Po pierwsze, zarzucił naruszenie art. 58 § 1 pkt 5 p.p.s.a. w zw. z art. 98 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2018 r., poz. 994 ze zm.) w zw. z art. 6 ust. 4 w zw. z art. 3 ust. 4 ustawy o zakazie propagowania komunizmu przez jego niezastosowanie. W ocenie skarżącego kasacyjnie wobec wskazania w skardze, że skarżącym jest Rada m.st. Warszawy istniał pierwotny i nieusuwalny brak zdolności sądowej skarżącego, który powinien powodować odrzucenie skargi.
Po drugie, zarzucił naruszenie art. 49 § 1 i art. 37 § 1 w zw. z art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a. przez ich zastosowanie oraz art. 58 § 1 pkt 5 p.p.s.a. przez jego niezastosowanie, a także art. 46 § 1 pkt 1 w zw. z art. 57 § 1 oraz art. 46 § 3 w zw. z art. 57 § 1 p.p.s.a. Zdaniem skarżącego kasacyjnie powołane przepisy zostały naruszone, gdyż pełnomocnik strony skarżącej został wezwany do usunięcia braku formalnego skargi, mianowicie do złożenia pełnomocnictwa, które uprawniałoby do działania w imieniu m.st. Warszawy, mimo że taki brak formalny nie występował, gdyż skarga została wniesiona przez Radę m.st. Warszawy, która była reprezentowana przez pełnomocnika, który do skargi dołączył pełnomocnictwo upoważniające wyłącznie do reprezentowania Rady m.st. Warszawy. W ocenie Wojewody doprowadziło to do tego, że Sąd pierwszej instancji zmienił stronę skarżącą z Rady m.st. Warszawy na m.st. Warszawy, mimo że podmioty te nie są tożsame. Według organu nadzoru Sąd pierwszej instancji powinien był w tych okolicznościach odrzucić skargę z uwagi na brak zdolności sądowej Rady m.st. Warszawy, a nie dokonywać takiej zmiany. Zdaniem skarżącego kasacyjnie w przedstawionych okolicznościach doszło do naruszenia zasady skargowości.