Dnia 18 grudnia 2018 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Grzegorz Czerwiński Sędziowie: sędzia NSA Barbara Adamiak (spr.) sędzia del. WSA Kazimierz Bandarzewski Protokolant: asystent sędziego T. M. po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2018 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R. O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 8 listopada 2016 r. sygn. akt II SA/Bk 616/16 w sprawie ze skargi R. O. na decyzję Wojewody P. z dnia 23 marca 2016 r. nr ... w przedmiocie przeznaczenia do wykonania świadczeń rzeczowych na rzecz obrony 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od R. O. na rzecz Wojewody P. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wyrokiem z 8 listopada 2016 r. sygn. akt II SA/Bk 616/16 oddalił skargę R. O. na decyzję Wojewody P. z dnia 23 marca 2016 r., nr ... w przedmiocie przeznaczenia do wykonania świadczeń rzeczowych na rzecz obrony.
Wyrok zapadł w następującym stanie sprawy:
Wojewoda P. decyzją z dnia 23 marca 2016 r., nr ..., po rozpatrzeniu odwołania R. O. (zwanego dalej: "Skarżącym") utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta L. z dnia 26 stycznia 2016 r., nr ... w sprawie przeznaczenia do wykonania świadczeń rzeczowych na rzecz obrony, tj. ciągnika samochodowego siodłowego SCANIA i naczepy cysterny KAESSBOHRER na rzecz ... Dywizyjnej Grupy Zabezpieczenia Logistycznego w S., przez okres - do chwili ustania potrzeby.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wskazał, że materialną podstawę prawną zaskarżonych rozstrzygnięć stanowi ustawa z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej. W rozdziale 2 tej ustawy uregulowane zostały świadczenia rzeczowe w czasie pokoju.
Zgodnie z art. 208 ust.1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2015 r. poz. 827, zwanej dalej: "ustawą"), na urzędy i instytucje państwowe oraz przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne, a także osoby fizyczne może być nałożony obowiązek świadczeń rzeczowych. Z kolei w art. 208 ust. 4 tej ustawy zawiera wyłączenia przedmiotowe świadczeń rzeczowych, wśród których nie zostały wymienione środki transportowe, w tym pojazdy samochodowe. W niniejszej sprawie skarżący nie kwestionuje uprawnień organów do nakładania obowiązku świadczeń rzeczowych.
Sąd wskazał, że w niniejszej sprawie Skarżący w istocie zarzucił brak weryfikacji wniosku Wojskowego Komendanta Uzupełnień w L. w zakresie jego zasadności i celowości przez orzekające w sprawie organy.
Mając powyższe na uwadze Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że wykonywanie świadczeń rzeczowych odbywa się na rzecz Sił Zbrojnych, jednostek stanowiących bazy formowania specjalnie tworzonych jednostek zmilitaryzowanych, jednostek organizacyjnych obrony cywilnej oraz jednostek organizacyjnych wykonujących zadania na potrzeby obrony państwa albo zwalczania klęsk żywiołowych i likwidacji ich skutków. Wymienione podmioty uprawnione są do wyrażania swoich potrzeb w sposób zabezpieczający realizację celów nałożonych na nie przepisami ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca jako podmiot obciążony koniecznością odpowiedniego zabezpieczenia i przygotowania na cele obrony Państwa jest najlepiej zorientowany, co jest istotne i w jakim zakresie do realizacji swoich obowiązków. Organ, do którego wpływa taki wniosek nie jest uprawniony do weryfikacji pod kątem jego celowości i zasadności.
Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że w rozpatrywanej sprawie organy były związane wnioskiem Wojskowego Komendanta Uzupełnień w L., bowiem to wojskowy komendant uzupełnień wskazał konkretne obiekty i sprzęt potrzebne na cele obronności. Zdaniem Sądu, ocena celowości wniosku wojskowego komendanta uzupełnień jest oceną polegającą na sprawdzeniu czy dany sprzęt jest we władaniu danego podmiotu i czy wniosek spełnia prawem wymagane wymogi. Ocena przez organy przydatności ciągnika i naczepy na rzecz obrony ma zatem charakter ograniczony, gdyż to wnioskodawca wskazuje sprzęt i jego właściciela. Materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy potwierdza stanowisko organów, że Skarżący posiada wymieniony sprzęt, we wniosku wskazano jego numery rejestracyjne.