Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Barbara Adamiak Sędziowie Sędzia NSA Maria Czapska-Górnikiewicz Sędzia NSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz (spr.) Protokolant asystent sędziego Jan Wasilewski po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej z udziałem Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w K. skargi kasacyjnej Rady Miasta Wisły od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 7 października 2010 r. sygn. akt II SA/Gl 164/10 w sprawie ze skarg P. P. i Wojewody Ś. na uchwałę Rady Miasta Wisły z dnia 16 maja 2006 r. nr XLVII/397/2006 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 7 października 2010 r., sygn. akt II SA/Gl 164/10 po rozpoznaniu skarg P. P. i Wojewody Ś. stwierdził nieważność uchwały Rady Miasta Wisły z dnia 16 maja 2006 r. nr XLVII/397/2006 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
Wyrok został wydany w następujących okolicznościach sprawy:
Po przeprowadzeniu procedury przewidzianej ustawą z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm., zwaną dalej u.p.z.p. albo ustawą), uchwałą z dnia 16 maja 2006 r. nr XLVIII/379/2006 Rada Miasta Wisły uchwaliła plan miejscowy zagospodarowania przestrzennego dla obszaru miasta Wisły.
Pismem z dnia 8 listopada 2009 r. P. P. wezwał Radę Miasta Wisły do usunięcia naruszenia prawa w związku z zawartymi w tym planie definicjami "wysokości zabudowy" i "maksymalnej wysokości zabudowy". Uzasadniając to żądanie stwierdził, że w definicjach tych zawarto odmienną niż w § 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm., zwanego dalej rozporządzeniem MI z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych) definicję mierzenia wysokości budynku, co narusza treść art. 94 Konstytucji RP, gdyż do wprowadzenia takiej odmiennej definicji Rada nie została upoważniona. Stwierdził też, że w związku z kwestionowanymi definicjami napotyka problemy w załatwianiu spraw związanych z realizacją budynku na nieruchomości gruntowej położonej w Wiśle, której jest właścicielem.
W odpowiedzi na to wezwanie Rada Miasta Wisły uchwałą z dnia [...] grudnia 2009 r. Nr [...] uznała je za nieuzasadnione. W uzasadnieniu tej uchwały stwierdziła, że kwestionowane definicje "wysokości zabudowy" i "maksymalnej wysokości zabudowy" nie są tożsame z definicją wysokości budynku, zawartą w § 6 rozporządzenia MI z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych i tym samym nie naruszają obowiązujących przepisów. Rada miała uprawnienie do sformułowania tych definicji, a to zgodnie z art. 12 pkt 16 u.p.z.p. i § 4 pkt 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587, zwanego dalej rozporządzeniem lub rozporządzeniem MI z 26 sierpnia 2003 r.). Za wprowadzeniem kwestionowanych definicji przemawiały zdaniem Rady warunki lokalne związane z położeniem Miasta Wisły na terenach "o znacznych spadkach" oraz konieczność spełnienia w takich warunkach przez plan zagospodarowania przestrzennego wymagań ładu przestrzennego i ochrony środowiska.
We wniesionej dnia 22 stycznia 2010 r. skardze do sądu administracyjnego P. P. wniósł o stwierdzenie nieważności ww. uchwały Rady Miasta Wisły z 16 maja 2006 r. w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w zakresie zawartych w nim definicji "wysokości zabudowy" i "maksymalnej wysokości zabudowy", jako naruszających jego zdaniem treść art. 94 Konstytucji RP. W uzasadnieniu skargi powołał w ogólnym zarysie argumentację zawartą wcześniej w sformułowanym dnia 8 listopada 2009 r. wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa.