Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński Sędziowie Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak Sędzia del. WSA Piotr Broda (spr.) po rozpoznaniu w dniu 1 marca 2018r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wojewody Podkarpackiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 14 sierpnia 2017 r. sygn. akt II SA/Rz 523/17 w sprawie ze skargi Rady Miasta R. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Podkarpackiego z dnia [...] marca 2017 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. uchyla zaskarżony wyrok w części uchylającej rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Podkarpackiego z dnia [...] marca 2017r. w zakresie dotyczącym § 8 ust. 2 pkt 1 uchwały Rady Miasta R. nr [...] z dnia [...] stycznia 2017r. i oddala skargę w tym zakresie, 2. zasądza od Miasta R. na rzecz Wojewody Podkarpackiego kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 14 sierpnia 2017r. sygn. akt II SA/Rz 523/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie po rozpoznaniu skargi Rady Miasta R. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Podkarpackiego z dnia [...] marca 2017r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, uchylił zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze. W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.
Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia [...] marca 2017 r. nr [...]. Wojewoda Podkarpacki działając na podstawie art. 85, art. 86 i art. 91 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym ( tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 446 ze zm., dalej "u.s.g.") oraz na podstawie przepisów art. 15 w związku z art. 28 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 778 ze zm., dalej "u.p.z.p.") oraz przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ( Dz. U. Nr 164 poz. 1587 ) stwierdził nieważność w pkt 1 ) § 3 ust. 1 pkt 1 i 2, w pkt 2) § 3 ust. 1 pkt 3 w zakresie treści "U/MW.I", w pkt 3) § 8 ust. 2 pkt 1 w zakresie treści "w szczególności poprzez nakaz nadzoru archeologicznego podczas prowadzenia wszelkich prac ziemnych", w pkt 4) § 8 ust. 2 pkt 2 i 3, w pkt 5) § 12, § 13, § 14, § 16 uchwały Rady Miejskiej z dnia [...] stycznia 2017 r. w sprawie uchwalenia Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego przy ul. S.j w R.
Organ nadzoru stwierdził, że postanowienia § 3 ust. 1 pkt 1 i 2, § 3 ust. 1 pkt 3 w zakresie treści "U/MW.I", przedmiotowego planu zostały uchwalone z istotnym naruszeniem zasad jego sporządzania, tj. z naruszeniem art. 15 w związku z art. 28 u.p.z.p. oraz § 4 pkt 9 lit. c rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zdaniem organu nadzoru niewłaściwy, wykraczający poza obowiązkowy i dopuszczalny zakres ustaleń planu miejscowego jest również zapis zawarty w § 8 ust. 2 pkt 1 uchwały ustalających nakaz nadzoru archeologicznego podczas prowadzenia wszelkich prac ziemnych. W ocenie wojewody upoważnienie zawarte w art. 15 ust. 2 pkt 4 u.p.z.p. nie obejmuje możliwości umieszczania w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego uregulowań kwestii związanych z nadzorem archeologicznym, w szczególności podczas prowadzenia inwestycji. Wszelkie kompetencje i formy działania organów nadzoru konserwatorskiego zostały już bowiem określone przez ustawodawcę w ustawie z dnia z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami ( tekst jedn. Dz. U. z 2014 r., poz. 1446 ze zm.) oraz w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane ( tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 290 ze zm.). Rada gminy nie ma żadnych kompetencji do modyfikowania zakresu działania organów. Zgodnie z treścią przepisu art. 15 ust. 2 pkt 4 u.p.z.p. w planie miejscowym określa się obowiązkowo zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej, jednakże kompetencja ta nie oznacza pełnej dowolności i musi być wykładana przez pryzmat obowiązującego prawa. Organ nadzoru wskazał również, że zapisy zawarte w treści § 12, §13, §14, §16 dotyczące minimalnej liczby miejsc do parkowania nie odpowiadają dyspozycji art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p., która wskazuje że w planie miejscowym określa się obowiązkowo minimalną liczbę miejsc do parkowania, w tym miejsc przeznaczonych na parkowanie pojazdów i zaopatrzonych w kartę parkingową oraz sposób ich realizacji. Ustalenia dotyczące zasad obsługi komunikacyjnej zawarte w § 12 ust. 4 pkt 3, § 13 ust. 4 pkt 3, § 14 ust. 5 pkt 3 i § 16 ust. 5 pkt 2 uchwały, przyjmujące jako zasadę ilość miejsc do parkowania równą "0", nie spełniają wymogów przepisu art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. oraz § 4 pkt 9 lit. c rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, gdyż wskazują przeznaczenie terenu pod zabudowę mieszkaniową i usługową, bez określenia obligatoryjnego elementu planu, jakim jest minimalna liczba miejsc do parkowania. Niewystarczającym i niespełniającym wymagań ww. przepisów prawa, są w ocenie organu nadzoru, ustalone dopuszczenia lokalizacji maksymalnej ilości miejsc do parkowania pod określonymi warunkami. Organ równocześnie zauważył, że ustalenia w przedmiotowym zakresie zawarte w przyjętej przez Radę Miasta uchwale, różnią się od zapisów które przedstawione zostały w projekcie planu wyłożonym do publicznego wyglądu, gdzie ustaloną zasadą był przedział od 0 do 1,0, z czego wynikała możliwość lokalizacji miejsc parkingowych w ilości nie większej niż 1 na każdy lokal mieszkalny bez żadnych ograniczeń. W konsekwencji, w ocenie organu nadzoru, brak jest prawidłowych zapisów planu dotyczących minimalnej liczby miejsc postojowych dla terenów objętych regulacją § 12, § 13, § 14 i § 16 - MW.I, MW/U.I, U/MW.I i MW/U.2. Skoro zatem Rada nie określiła obligatoryjnego elementu planu jakim jest ustalenie wskaźnika minimalnej liczby miejsc do parkowania dla dopuszczalnego przeznaczenia terenów wskazanych w rozstrzygnięciu, zasadnym było stwierdzenie nieważności części uchwały, jako podjętej z naruszeniem zasad sporządzania planu. Powyższe naruszenia mają charakter istotny albowiem dotyczą przepisów stanowiących bezpośrednią podstawę treści miejscowego planu i mają bezpośredni wpływ na jego konstytutywną treść normatywną.