Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Miron Sędziowie sędzia NSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz sędzia del. WSA Piotr Korzeniowski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 2 sierpnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Z. [...] w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 czerwca 2017 r., sygn. akt IV SA/Wa 2692/16 w sprawie ze skargi Z. [...] w L. na decyzję Ministra [...] z dnia [...] lipca 2016 r., nr [...] w przedmiocie ograniczenia bez odszkodowania pozwolenia zintegrowanego oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z 13 czerwca 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, sygn. IV SA/Wa 2692/16 (dalej: Sąd I instancji), po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 czerwca 2017 r. sprawy ze skargi Z. [...] w L. [...] na decyzję Ministra [...] z [...] lipca 2016 r., nr [...], w przedmiocie ograniczenia bez odszkodowania pozwolenia zintegrowanego, oddalił skargę.
W skardze kasacyjnej Z. [...] w L. [...] (dalej: skarżący kasacyjnie) reprezentowany przez adw. M. O. zaskarżył w całości wyrok Sądu I instancji.
Na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie:
- prawa materialnego, to jest art. 195 ust. 1 pkt 2 ustawy z 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska poprzez jego niewłaściwą wykładnię, skutkującą przyjęciem, iż zmiana przepisów spowodowała niemożność korzystania ze środowiska przez dotychczasowego zarządzającego składowiskiem wobec niewypełnienia obowiązków wynikających z art. 136 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach i przyjęciu, iż wobec uznaniowości zaskarżonej decyzji, organy administracji I i II instancji wywiązały się ze swoich obowiązków, w sytuacji gdy wykładnia tego przepisu, prowadzi do wniosku, że decyzja wydana na podstawie tej regulacji winna dotyczyć wyłącznie stanów faktycznych, wobec których zmiany w obowiązującym prawie obejmują wyłącznie warunki korzystania ze środowiska (emisji) oraz prowadzą do niekorzystnego wpływu na stan środowiska, nie zaś zmian, które w świetle przywołanego art. 136 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach nie stanowią, co do istoty zmiany warunków emisji i nie wpływają w sposób inny niż dotychczasowy na środowisko, jako że te pozostają niezmienne zarówno, gdy instalację składania odpadów będzie prowadziła jednostka z sektora finansów publicznych, czy spoza tego sektora.
Wskazując na powyższe wniesiono o:
- zmianę zaskarżonego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 czerwca 2017 r. w sprawie IV SA/ Wa 2692/16 i uchylenie decyzji Ministra [...] z dnia [...] lipca 2016 r. w sprawie [...] oraz poprzedzającej ją decyzji Marszałka Województwa [...] z dnia [...] maja 2016 r. w sprawie [...] oraz przekazanie sprawy organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia;
- zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych ewentualnie;
-uchylenie w całości zaskarżonego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 13 czerwca 2017 r., sygn. IV SA/Wa 2692/16 i przekazanie temu Sądowi sprawy do ponownego rozpoznania;
- zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazano, że strona skarżąca z przedmiotowym orzeczeniem się nie zgadza, podnosząc w głównej mierze, że zakres zastosowania treści art. 195 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo ochrony środowiska nie obejmuje tego rodzaju zmian w przepisach prawa, które w istocie nie prowadzą do zmian w warunkach korzystania ze środowiska - a takimi nie sposób uznawać zmianę formy prawnej prowadzenia instalacji składowiska odpadów komunalnych, w sytuacji, gdy poziom wpływu na środowisko i warunki emisji w istocie nie ulegają jakiekolwiek zmianie. W ocenie skarżącego kasacyjnie, brak jest podstaw do przyjęcia, że zakres przedmiotowej regulacji dotyczy także zmiany, której ideą nie było stworzenie innych warunków emisji i sposobu korzystania ze środowiska, lecz jedynie umożliwienie podmiotom zarządzającym składowiskiem gromadzenie funduszu rekultywacyjnego, którego jednostki sektora finansów publicznych, na podstawie obowiązujących przepisów prawa utworzyć nie mogą. Przedmiotowo regulacja nie dotyczy tym samym warunków korzystania ze środowiska, gdyż w istocie nie wpływa w sposób odmienny na dotychczasowo tego rodzaju warunki. Istotne jest również to, że treść art. 195 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo ochrony środowiska wymaga, aby decyzja wydana na podstawie tej właśnie regulacji wykazywała jaki wpływ na środowisko ma zmiana warunków korzystania z niego. Samo przyjęcie, że zmienia się forma prawna podmiotu nie dowodzi jednocześnie, że zmiana w obowiązujących przepisach stanowi zmianę wpływ na środowisko.