Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Leszek Kiermaszek (spr.) Sędziowie: sędzia NSA Tomasz Zbrojewski sędzia del. NSA Anna Żak po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wójta Gminy [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 kwietnia 2018 r. sygn. akt IV SA/Wa 3372/17 w sprawie ze skargi Wójta Gminy [...] na postanowienie Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] października 2017 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 6 kwietnia 2018 r., sygn. akt IV SA/Wa 3372/17 oddalił skargę Wójta Gminy [...] na postanowienie Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] października 2017 r., nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za niewydanie w terminie decyzji w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego.
Powyższy wyrok wydany został w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:
Wójt Gminy [...] (dalej określany również jako skarżący) w dniu 9 września 2015 r., na skutek wniosku [...] Sp. z o.o. z siedzibą w [...] (dalej określanej jako inwestor), wszczął postępowanie w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego dla przedsięwzięcia pod nazwą "Budowa odcinka linii energetycznej SN wraz z kanalizacją optoteletechniczną do wyprowadzenia mocy generowanej przez elektrownie wiatrowe na terenie Gminy [...], na działkach o nr ewid. [...], [...] przewidzianego do realizacji w miejscowości [...], Gmina [...] ". Postępowanie to zakończyło się wydaniem przez skarżącego w dniu [...] stycznia 2016 r. decyzji o odmowie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego.
Wojewoda Podkarpacki postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2017 r., nr [...], wydanym na podstawie art. 51 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2017 r. poz. 1073, ze zm., obecnie Dz.U. z 2018 r. poz. 1945; dalej powoływanej jako ustawa o planowaniu), wymierzył skarżącemu karę pieniężną w wysokości 23.000 zł za 46 dni przekroczenia terminu do wydania powołanej wyżej decyzji w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego. Jak zauważył organ decyzję należało wydać w terminie 65 od dnia złożenia wniosku, tymczasem postępowanie administracyjne zainicjowane wnioskiem inwestora trwało 143 dni.
Zażalenie od tego postanowienia wniósł skarżący podnosząc, że przedsięwzięcie objęte wnioskiem inwestora nie stanowiło realizacji inwestycji celu publicznego.
Minister Infrastruktury i Budownictwa powołanym na wstępie postanowieniem z dnia [...] października 2017 r., po rozpatrzeniu zażalenia skarżącego, utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. W uzasadnieniu decyzji organ w pierwszej kolejności stwierdził, że jego zdaniem Wojewoda błędnie ustalił okres podlegający odliczeniu od biegu ustawowego terminu na wydanie decyzji lokalizacyjnej, co miało wpływ na wymiar kary nałożonej na skarżącego. Termin został przekroczony przez skarżącego o 64 dni, co powinno być równoznaczne z wymierzeniem kary pieniężnej w wysokości 32.000 zł, a nie - jak to uczynił organ pierwszej instancji - w wysokości 23.000 zł za przekroczenie o 46 dni terminu. Dlatego też postanowienie z dnia [...] kwietnia 2017 r. w tym zakresie zostało wydane z naruszeniem art. 51 ust. 2 w związku z art. 51 ust. 2c ustawy o planowaniu, jednakże naruszenie to nie nosiło znamion rażącego naruszenia prawa, dlatego taka wada orzeczenia nie mogła być podstawą do wydania decyzji reformatoryjnej.
Następnie organ odwoławczy podniósł, że postępowania w przedmiocie wydania decyzji o warunkach zabudowy i w przedmiocie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego wszczynane są na wniosek inwestora. Organ administracji publicznej związany jest treścią takiego żądania, co oznacza, że sam nie może modyfikować wniosku. Jednakże w przypadku, gdy w trakcie analizy dopuszczalności wniosku powstaną wątpliwości co do jego treści, tak jak to miało miejsce w przedmiotowym postępowaniu, organ powinien wezwać inwestora do ich wyjaśnienia i wprowadzenia do wniosku stosownych zmian. W sytuacji zaś, gdy inwestor nie zgadza się na zmianę kwalifikacji wniosku, należy wydać decyzję odmowną, bowiem okoliczność ta nie wyłącza odpowiedzialności organu za opóźnienia powstałe w rozpoznaniu wniosku. Nawiązując do tych uwag organ odwoławczy nie zgodził się z argumentacją skarżącego, że inwestor stracił zainteresowanie realizacją inwestycji, ewentualne zaniechanie budowy elektrowni wiatrowej pozostaje bez wpływu na ustalenie wymiaru zwłoki skarżącego w załatwieniu tej sprawy. Nie można również tłumaczyć niewydania w terminie decyzji niezakończeniem innych postępowań przed Najwyższą Izbą Kontroli czy przed Samorządowym Kolegium Odwoławczym w przedmiocie nieważności decyzji w sprawie lokalizacji elektrowni wiatrowych.