Zarządzenie wydane na podstawie art. 7 ust. 3 i 3a ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach /Dz.U. nr 132 poz. 622 ze zm./, określające warunki, jakie powinien spełniać przedsiębiorca ubiegający się o zezwolenie na odbiór odpadów, jest aktem prawa miejscowego.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wojewody O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 30 grudnia 2004 r. II SA/Op 364/04 w sprawie ze skargi Burmistrza P. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody O. z dnia 27 sierpnia 2004 r. (...) w przedmiocie utrzymania czystości i porządku na terenie gminy - uchyla zaskarżony wyrok; (...).
Wyrokiem z dnia 30.12.2004 r. II SA/Op 364/04, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu, po rozpoznaniu skargi Burmistrza Miasta P., uchylił rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody O. z dnia 27.08.2004 r. (...). Rozstrzygnięciem tym Wojewoda stwierdził nieważność zarządzenia Wójta Gminy P. /obecnie Burmistrz Miasta P./ z dnia 20.03.2003 r. (...) w sprawie wymagań jakie powinni spełniać przedsiębiorcy ubiegający się o uzyskanie pozwolenia na odbieranie odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, opróżnianie zbiorników bezodpływowych i transportu nieczystości ciekłych, ochrony przed bezdomnymi zwierzętami, prowadzenie schronisk dla bezdomnych zwierząt, a także grzebowisk i spalarni zwłok zwierzęcych i ich części, wydanego na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach /Dz.U. nr 132 poz. 622 ze zm./. Wojewoda uznał, że nałożone, na ubiegający się o zezwolenie podmiot, obowiązki polegające na: posiadaniu biura dla obsługi klientów na terenie gminy P., stworzeniu 15 nowych miejsc pracy dla osób zamieszkałych na terenie Gminy P., mających status osób bezrobotnych, składowaniu na międzygminnym składowisku jedynie odpadów komunalnych odbieranych od właścicieli nieruchomości położonych na terenie Gminy P., składowaniu wyłącznie na ww. składowisku odpadów komunalnych odbieranych od właścicieli nieruchomości położonych na terenie Gminy P., zapewnieniu przyszłego świadczenia usług u co najmniej 30 procent mieszkańców gminy i ich uprawdopodobnienie odpowiednimi dokumentami - zostało wydane z istotnym przekroczeniem ustawowego upoważnienia poprzez ograniczenie wolności gospodarczej, naruszające art. 22 Konstytucji RP. Uchylając to rozstrzygnięcie Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że zostało ono wydane w ustawowym trzydziestodniowym terminie, ale z naruszeniem obowiązku powiadomienia Gminy o wszczęciu postępowania nadzorczego, a co za tym idzie uniemożliwiono jej obronę swoich interesów, a także, że nie zawierało przekonującego i dostatecznego uzasadnienia. Nadto ustosunkowując się do postawionego w skardze przez Burmistrza zarzutu naruszenia art. 94 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1581 ze zm./ Sąd uznał, że zarządzenie z dnia 20.03.2003 r. nie podlegało obowiązkowi przedłożenia Wojewodzie w trybie art. 90 ust. 1 tej ustawy i nie jest aktem prawa miejscowego, gdyż, choć jego zapisy odnoszą się do rodzajowo, a nie imiennie wskazanych adresatów, to jednak jego ustalenia nie rodzą skutków normotwórczych, zatem rozstrzygnięcie nadzorcze z dnia 27.08.2004 r. narusza ww. art. 94 ust. 1.
Skargę kasacyjną od tego wyroku złożył Wojewoda O., wnosząc o jego uchylenie i zarzucając naruszenie prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie art. 94 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym oraz naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "c" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ poprzez uznanie, iż brak zawiadomienia Gminy P. o wszczęciu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności zarządzenia (...) mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy - treść rozstrzygnięcia nadzorczego, a także, że rozstrzygnięcie nie zawierało uzasadnienia prawnego. W uzasadnieniu skargi podkreślono, że uznanie, iż przedmiotowe zarządzenie nie podlegało obowiązkowi przedłożenia Wojewodzie prowadzi w rezultacie do wniosku, że jeśli tylko wybrane akty organu wykonawczego podlegają temu obowiązkowi to organ nadzoru pozostaje pozbawiony swoich praw w stosunku do organu wykonawczego gminy, nadto, że zarządzenie rodzi skutki charakterystyczne dla aktów prawa miejscowego, a gdyby nawet nie miało ono takiego charakteru, to i tak, podlegało obowiązkowi przedłożenia i termin roczny biegł od jego faktycznego doręczenia Wojewodzie, co miało miejsce dnia 4.08.2004 r., jak również, że Sąd nie wykazał, że gdyby Gmina została zawiadomiona o postępowaniu nadzorczym rozstrzygnięcie mogłoby być inne.