Skarga kasacyjna na decyzję Z. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w S. w przedmiocie nakazu rozbiórki
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Barbara Adamiak po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. G. i M. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 6 czerwca 2019 r. sygn. akt II SA/Sz 97/19 w sprawie ze sprzeciwu A. G. i M. G. na decyzję Z. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w S. z dnia 19 grudnia 2018 r. nr ... w przedmiocie nakazu rozbiórki oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie strona 1/4

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 6 czerwca 2019 r. sygn. akt II SA/Sz 97/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił sprzeciw A. G. i M. G. na decyzję Z. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w S. z dnia 19 grudnia 2018 r. nr ... w przedmiocie nakazu rozbiórki.

W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd zgodził się z organem odwoławczym, że powiatowy organ nadzoru budowlanego przeprowadził postępowanie w niniejszej sprawie z uchybieniami proceduralnymi, mającymi istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. Sąd pierwszej instancji stwierdził, że słusznie zauważył ZWINB, że domek holenderski, którego dotyczy orzeczony decyzją z dnia 24 października 2018 r. nakaz rozbiórki nie został precyzyjnie wskazany w sentencji zaskarżonej decyzji co powoduje, że jego identyfikacja w oparciu o samą decyzję nie jest możliwa. Także w uzasadnieniu tej decyzji brak jest dostatecznych danych umożliwiających ustalenie położenia domku. Odwoływanie się do numeru domku ze wskazaniem, że leży w odległości około 2,05 m od ogrodzenia (granicy) bez określenia, o którą część ogrodzenia chodzi, z pewnością nie jest wystarczające dla jego zlokalizowania. Rozstrzygnięcie nie wskazuje zatem należycie zakresu i przedmiotu nałożonego obowiązku

Sąd uznał, że w niniejszej sprawie zgromadzony materiał dowodowy nie pozwalał na ustalenie, którego domku dotyczy decyzja organu pierwszej instancji. Organ drugiej instancji zasadnie wskazał, że postępowanie administracyjne toczyło się początkowo w sprawie dziewięciu domków holenderskich, a dokonane ustalenia zawierają ustalenia dotyczące całości inwestycji, przy czym niektóre z nich są sprzeczne (np. w zakresie wymiarów domków). Szczegółowy protokół z dnia 6 sierpnia 2018 r. nie pozwala na przypisanie określonych obiektów do dokonanych w nim ustaleń. Zdaniem Sądu, nie ulega więc wątpliwości, że organ nie tylko wadliwie sformułował sentencję decyzji, czym naruszył art. 107 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2017 r. poz. 1257 ze zm.), ale także dopuścił się uchybienia proceduralnego w postaci naruszenia art. 77 § 1 kodeksu postępowania administracyjnego, polegającego na naruszeniu obowiązku zgromadzenia i rozpatrzenia całokształtu materiału dowodowego. Wprawdzie organ drugiej instancji ma obowiązek prowadzić własne postępowanie dowodowe, niemniej nie może zastępować organu pierwszej instancji. Przeprowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego nie może godzić w zasadę dwuinstancyjności. W ocenie Sądu, w zakresie postępowania dowodowego uchybienia są na tyle istotne, że w istocie uniemożliwiają ustalenie, którego obiektu dotyczy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji. Tym samym niedopuszczalne, a nawet niemożliwe byłoby rozstrzygnięcie merytorycznie w tym przedmiocie przez organ drugiej instancji. W konsekwencji powyższego Sąd stwierdził, że organ pierwszej instancji wydał decyzję z naruszeniem przepisów prawa, tj. art. 77 § 1 kodeksu postępowania administracyjnego, a nadto konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie.

Strona 1/4