Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marek Stojanowski (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Andrzej Gliniecki Sędzia del. WSA Grzegorz Czerwiński Protokolant Daniel Zdzieszyński po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej A. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 18 czerwca 2009 r. sygn. akt II SA/Lu 257/09 w sprawie ze skargi A. M. na postanowienie Lubelskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] października 2007 r. nr [...] w przedmiocie opłaty legalizacyjnej oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 18 czerwca 2009 r., sygn. akt II SA/Lu 257/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę A. M. na postanowienie Lubelskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Lublinie z dnia (...) października 2007 r., nr (...) w przedmiocie opłaty legalizacyjnej.
Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.
Postanowieniem z dnia (...) października 2007 r. Lubelski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Lublinie utrzymał w mocy postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w L. z dnia (...) września 2007 r., ustalające M. i A. M. opłatę legalizacyjną w wysokości 50.000 zł za samowolną rozbudowę budynku mieszkalnego usytuowanego na działce nr (...) położonej w P., gm. S.
W uzasadnieniu postanowienia wskazano, iż organ pierwszej instancji w toku postępowania administracyjnego ustalił, że na wyżej wymienionej działce znajduje się budynek mieszkalny, który powstał w 2002 r. w wyniku samowolnej rozbudowy istniejącego wcześniej budynku mieszkalnego. W celu legalizacji wspomnianego obiektu budowlanego Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego postanowieniem z dnia (...) listopada 2006 r. zobowiązał właścicieli nieruchomości, M. i A. M., do dostarczenia zaświadczenia właściwego organu o zgodności obiektu z ustaleniami planu miejscowego, czterech egzemplarzy projektu budowlanego oraz innych dokumentów na podstawie art. 48 ust. 2 i 3 prawa budowlanego w terminie do 31 marca 2007 r. Właściciele obiektu wykonali w zakreślonym terminie nałożone na nich obowiązki, w związku z czym organ pierwszej instancji postanowieniem z dnia (...) września 2008 r. ustalił M. i A. M. opłatę legalizacyjną w wysokości 50.000 zł. Organ ten podkreślił, że ewentualne uchybienia Starosty L. przy przyjmowaniu zgłoszenia budowy przyłącza gazowego, polegające na niepowiadomieniu organów nadzoru budowlanego o rozbudowie budynku bez pozwolenia na budowę i wydaniu pozwolenia na budowę wewnętrznej instalacji gazowej nie oznaczają legalizacji samowoli budowlanej. Organ odwoławczy uznał wysokość opłaty legalizacyjnej za ustaloną prawidłowo (jako iloczyn stawki opłaty (s) - 500 zł, współczynnika kategorii obiektu (k) - 2, współczynnika wielkości obiektu (w) -1 oraz liczby 50, tj. łącznie 50.000 zł.). Organ ten, odnosząc się do zarzutów odwołania dodał również, iż obiekt budowlany stanowiący przedmiot postępowania legalizacyjnego w tej sprawie stanowi budynek mieszkalny, co potwierdza sam autor projektu budowlanego złożonego przez strony.
Rozpoznając skargę na powyższe postanowienie, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie uznał, iż nie zasługuje ona na uwzględnienie. Sąd pierwszej instancji wskazał, iż z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, że wykonane przez skarżącego roboty budowlane polegały na rozbudowie drewnianego budynku mieszkalnego przez dobudowanie części murowanej i połączenie jej z istniejącym drewnianym domem w jedną całość, pokrytą wspólnym dachem z blachy ocynkowanej trapezowej. Sąd pierwszej instancji podkreślił, że w toku postępowania skarżący przedłożył projekt budowlany, w którym zawarta jest inwentaryzacja architektoniczno-konstrukcyjna i opinia o stanie technicznym budynku mieszkalnego, usytuowanego na działce nr (...) w P., stanowiącej własność skarżącego i jego żony. Z projektu tego wynika, że drewniany budynek mieszkalny został rozbudowany i obecnie jest to jeden, większy od poprzedniego dom mieszkalny stanowiący całość architektoniczno-budowlaną. Sporządzony przez autora projektu wykaz pomieszczeń wskazuje, że w nowopowstałej części murowanej na parterze znajduje się przedsionek, hall, niewielkie pomieszczenie gospodarcze oraz pokój o powierzchni 19,13 m2, natomiast w piwnicy znajduje się pomieszczenie wodomierzowe, kotłownia i pomieszczenie gospodarcze. Funkcja mieszkalna obiektu jako całości nie budzi, zdaniem Sądu, żadnych wątpliwości. Niejako ubocznie Sąd wskazał, że nawet gdyby w rozbudowanej części znalazły się same pomieszczenia gospodarcze, nie zmieniałoby to mieszkalnej funkcji obiektu jako całości. Sąd pierwszej instancji wskazał dalej, iż wykonane przez skarżącego roboty budowlane polegające na dobudowaniu murowanej, podpiwniczonej części do istniejącego wcześniej budynku mieszkalnego stanowiły rozbudowę, a zatem zaliczyć należy je do budowy w rozumieniu przepisów ustawy Prawo budowlane. Za bezpodstawny uznał Sąd pierwszej instancji zarzut skarżącego, że pozwolenie na budowę wewnętrznej instalacji gazowej, wydane w 2004 r. przez Starostę L., doprowadziło do pośredniej legalizacji samowoli budowlanej. Sprawy określone w art. 48 - 51 ustawy należą do kompetencji organów nadzoru budowlanego, a nie starosty, który jest organem administracji architektoniczno-budowlanej. Dlatego też zdaniem Sądu wydanie pozwolenia na budowę wewnętrznej instalacji gazowej nie oznacza legalizacji samowoli budowlanej, polegającej na rozbudowie budynku mieszkalnego.