Powyższą decyzję zaskarżyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie B. J. i J. J., zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego i procesowego mające istotny wpływ na wynik sprawy (brak ustaleń kto i kiedy dokonał adaptacji części poddasza na cele mieszkalne; niedoinformowania skarżących o możliwości zapoznania się z aktami sprawy, oparcie się na twierdzeniach A. K. w sytuacji gdy skarżący nabyli nieruchomość w takim kształcie, niezbadania przymiotu strony A. K., oparcie się na kserokopii projektu budowlanego, wystosowanie do skarżących niewykonalnego żądania). Ponadto wniesiono o dopuszczenie dodatkowych dowodów, tj. kserokopii książki meldunkowej, aktu notarialnego, umowy darowizny. W ocenie skarżących organy nadzoru budowlanego nie oparły się w swych decyzjach na dokumentacji budowlanej, zaś kserokopia rzutu poddasza złożona przez A. K. nie powinna być uznana za dokument mogący być podstawą wydania decyzji.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Na rozprawie w dniu 6 września 2013 r. pełnomocnik uczestniczki A. K. wniósł o oddalenie skargi, okazując oryginał projektu budowlanego z 1932 r. wraz z odpowiednimi przekrojami, opisem i rysunkami bryły budynku. Uczestniczka postępowania oświadczyła, że projekt otrzymała od poprzedniego właściciela lokalu nr 2.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 6 września 2013 r., sygn. akt VII SA/Wa 922/13, oddalając skargę powołał się na treść art. art. 71a ust. 4 Prawa budowlanego i stwierdził, że organy nadzoru budowlanego prawidłowo ustaliły, że w niniejszej sprawie doszło do samowolnej zmiany sposobu użytkowania. Potwierdza to zebrany w sprawie materiał dowodowy. Co więcej, na prawidłowość ww. ustaleń faktycznych wskazują sami skarżący, którzy w części zarzutów podnoszą fakt zakupienia części nieruchomości już wykorzystywanej na cele mieszkalne również w tzw. przygórkach. Powyższy stan faktyczny całkowicie wyczerpuje hipotezę z art. 71a ust. 1 Prawa budowlanego, albowiem zmiana sposobu użytkowania części niemieszkalnej na cele mieszkaniowe wymagała zgłoszenia. Dla tej oceny nie ma znaczenia moment dokonania zmiany sposobu użytkowania, ani ustalenie osób, które tego dokonały. Nie ma w sprawie zastosowania art. 103 ust. 2 Prawa budowlanego, a obecnie właściwym trybem postępowania jest legalizacja w oparciu o art. 71a Prawa budowlanego, a adresatem decyzji są właściciele pomieszczeń, których użytkowanie zostało samowolnie zmienione. W związku z tym organ podjął próbę legalizacji ww. samowoli, z której skarżący jako właściciele ww. pomieszczeń nie skorzystali. Nałożone zgodnie z art. 71 ust. 2 Prawa budowlanego obowiązki były wykonalne. Skoro skarżący nie skorzystali z możliwości legalizacji, to jedynym dopuszczalnym rozstrzygnięciem było wydanie nakazu o przywróceniu do poprzedniego sposobu użytkowania, tj. doprowadzeniu przygórków do stanu nieużytkowego, czyli poprzez likwidację ich funkcji mieszkalnej (usunięcie mebli i innych sprzętów, likwidację urządzeń służących potrzebom mieszkaniowym). Ponadto Sąd wskazał, że jako dowód można dopuścić wszystko co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy; przedmiotowe pomieszczenia mogą wpłynąć na sytuację prawną A. K., jako współwłaścicielki nieruchomości, której lokal znajduje się pod przedmiotowymi pomieszczeniami, co do których toczy się postępowanie sądowego o podział do korzystania; nie doszło do naruszenia art. 10 § 1 K.p.a.; organ zastosował się do wytycznych zawartych w wyroku o sygn. akt VII SA/Wa 2780/11. Natomiast Sąd uznał, że dokumenty przedstawione przez skarżących w postaci kserokopii książki meldunkowej osób zamieszkałych w budynku przy ul. Słonecznej 5, kserokopia aktu notarialnego sporządzonego przez Państwowe Biuro Notarialne w W. Rep. [...] z dnia 15 grudnia 1969 r. oraz kserokopia umowy darowizny, nie miały wpływu na ocenę legalności zaskarżonej decyzji.