Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Zygmunt Niewiadomski po rozpoznaniu w dniu 3 kwietnia 2008r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej B. H.-N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 grudnia 2007r. sygn. akt IV SA/Wa 2026/07 oddalającego skargę B. H.-N. na postanowienie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] znak: [...] w przedmiocie odmowy uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 5 grudnia 2007r., sygn. akt IV SA/Wa 2026/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę B. H. - N. na postanowienie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...], nr [...] utrzymujące w mocy postanowienie [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia [...], nr [...] odmawiające uzgodnienia projektu decyzji o ustaleniu warunków zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego polegającego na budowie budynku usługowo-handlowego parterowego z użytkowym poddaszem mieszkalnym.
Działający z upoważnienia [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków Kierownik [...] Delegatury Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w O. odmówił uzgodnienia projektu decyzji ustalającej warunki zabudowy dla opisanej inwestycji na działce nr [...] w miejscowości K. gm. T.. Organy ochrony zabytków stwierdziły, że działka, na której jest planowana inwestycja podlega ochronie konserwatorskiej na podstawie decyzji Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w E. z dnia [...] wpisującej do rejestru zabytków pod nr [...] układ ruralistyczny K. gm. T.. W ocenie organów administracji realizacja wzmiankowanej inwestycji miałaby wyjątkowo negatywne skutki dla zachowania historycznego układu przestrzennego wsi, a zwłaszcza jej centralnego punktu pełniącego funkcję widokową o walorach krajobrazowych.
Na postanowienie organu odwoławczego B. H.-N. złożyła skargę do sądu administracyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał skargę za niezasadną, stwierdzając, że zaskarżone rozstrzygnięcie nie narusza prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Sąd pierwszej instancji zauważył, że stosownie do regulacji art. 53 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) wydanie decyzji o warunkach zabudowy następuje m.in. po uzgodnieniu z wojewódzkim konserwatorem zabytków, którego zgoda jest wymagana w odniesieniu do obszarów objętych ochroną konserwatorską. Kompetencje organów ochrony zabytków, przedmiot, zakres i formy ochrony określają natomiast przepisy ustawy z dnia 23 lipca 2003r. o ochronie zabytków o opiece nad zabytkami (Dz.U. Nr 162, poz. 1568 ze zm.). Z regulacji powyższej ustawy wynika, że uzgodnienia dokonywane przez organy konserwatorskie w trybie art. 53 ust. 4 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym mają charakter uznania administracyjnego. W niniejszej sprawie Sąd, dokonując kontroli kwestionowanego rozstrzygnięcia, nie dopatrzył się, aby stanowisko organu konserwatorskiego w niniejszej sprawie przekroczyło granice uznania administracyjnego. W szczególności nie może odnieść zamierzonego skutku zarzut naruszenia przez organ art. 79 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego, bowiem w niniejszej sprawie prawidłowo dopuszczono dowód z opinii biegłego, wydanej wprawdzie w odrębnym postępowaniu, ale postępowaniu "tożsamym" ze względu na podobieństwo wniosku skarżącej z dnia [...] o ustalenie warunków zabudowy z uprzednio złożonym wnioskiem w dniu [...].
Odnosząc się do zarzutu naruszenia prawa własności przysługującego skarżącej, Sąd zauważył natomiast, że prawo to nie daje właścicielowi pełni władzy nad rzeczą, a granice tego prawa kształtują przepisy prawa administracyjnego.