Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łuczaj Sędziowie Sędzia NSA Bożena Popowska Sędzia del. WSA Grzegorz Czerwiński (spr.) Protokolant asystent Agnieszka Chorab po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2013 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 9 grudnia 2011 r., sygn. akt II SA/Łd 1138/11 w sprawie ze skargi M. W. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] września 2011 roku, nr [...] w przedmiocie świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi; 2. odstępuje w całości od zasądzenia kosztów postępowania kasacyjnego od M. W. na rzecz Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych.
Wyrokiem z dnia 9 grudnia 2011 roku, sygn. akt II SA/Łd 1138/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi po rozpoznaniu skargi M. W. uchylił decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] września 2011 roku, nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych nr [...] z dnia [...] lipca 2011 roku, w przedmiocie uprawnienia do świadczenia pieniężnego.
Powyższy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym.
Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia [...] września 2011 roku, Nr [...], po rozpoznaniu wniosku M. W.o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy własną wcześniejszą decyzję z dnia [...] lipca 2011 roku, Nr [...] o odmowie przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego.
Jak wynika z dokumentów załączonych do akt administracyjnych, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 10 maja 2011 roku, sygn. akt: II SA/Łd 286/11, po rozpoznaniu skargi M. W., uchylił wcześniejszą decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] stycznia 2011 roku, Nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] grudnia 2010 roku, Nr [...] w sprawie odmowy przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego.
Po ponownym rozpoznaniu sprawy, Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia [...] lipca 2011 roku odmówił przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego.
Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy złożyła M. W.podnosząc, iż została wraz z rodzicami wysiedlona na odległość ok. 20 km z miejscowości B., gdyż w tym miejscu zorganizowany był poligon. Strona nie mogła odwiedzać rodzinnej miejscowości, gdyż znajdował się tam poligon wojskowy.
Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, po ponownym rozpoznaniu sprawy, utrzymał w mocy własne wcześniejsze rozstrzygnięcie.
W uzasadnieniu decyzji organ wyjaśnił, że zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy z 31 maja 1996 roku o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 87, poz. 395 ze zm.), represją w rozumieniu ustawy jest deportacja (wywiezienie) do pracy przymusowej na okres co najmniej 6 miesięcy w granicach terytorium państwa polskiego sprzed dnia 1 września 1939 roku lub z tego terytorium na terytorium III Rzeszy i terenów przez nią okupowanych w okresie wojny w latach 1939-1945, lub Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich i terenów przez niego okupowanych w okresie od dnia 17 września 1939 roku do dnia 5 lutego 1946 roku oraz po tym okresie do końca 1948 roku z terytorium państwa polskiego w jego obecnych granicach. Jak wskazał organ, treść cytowanego przepisu, w powiązaniu z art. 3 określającym podstawę wymiaru świadczenia za każdy pełny miesiąc trwania pracy, wskazuje, że sam fakt wykonywania pracy w warunkach przymusowych, bez faktu deportacji, nie stanowi wystarczającej przesłanki przyznania świadczenia. Z treści zacytowanego art. 2 ust. 2 w/w ustawy wynika, iż konieczne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek. W pierwszej kolejności należy ustalić, czy dana osoba została deportowana (wywieziona) do pracy przymusowej w granicach terytorium państwa polskiego sprzed dnia 1 września 1939 roku lub z tego terytorium na terytorium III Rzeszy i terenów przez nią okupowanych w okresie wojny w latach 1939-1945. Nadto, niezbędnym jest stwierdzenie, iż praca przez tę osobę była wykonywana w warunkach deportacji przez okres co najmniej 6 miesięcy.