Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Alicja Plucińska - Filipowicz Sędzia NSA Zofia Flasińska /spr./ Sędzia NSA Zygmunt Niewiadomski Protokolant Anna Jusińska po rozpoznaniu w dniu 30 marca 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R. A. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 września 2005 r., sygn. akt IV SA/Wa 611/05 w sprawie ze skargi A. A. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] listopada 2004 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 22 września 2005 r. (sygn. akt IV SA/Wa 611/05) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] listopada 2004 r. Nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta W. z dnia [...] września 2004 r. Nr [...] o wymeldowaniu A. A. z pobytu stałego w lokalu nr [...] przy ul. A. w W.
Organy orzekające w sprawie uznały, iż skarżąca opuściła przedmiotowy lokal w 1987 r. i zamieszkuje w miejscowości D. przy ul. P. w domu swoich rodziców. Ustaleń tych dokonano na podstawie zeznań świadków - mieszkańców budynku przy ul. A. tj. W. P., Z. R., K. K., a także zeznań M. P., którzy zgodnie twierdzili, iż w przedmiotowym lokalu zamieszkuje jedynie były mąż skarżącej R. A., ich córka A. P. oraz wnuk D. P. Zdaniem organu II instancji fakt, iż w lokalu nr 67 zamieszkują tylko te trzy osoby potwierdza również zaświadczenie ze Spółdzielni Budowlano - Mieszkaniowej "A" w W., z którego wynika, że zarówno opłaty czynszowe, jak i opłaty za wodę uiszczane są tylko za wskazane trzy osoby. Organ odwoławczy wskazał również, że A. A. na potrzeby toczącego się postępowania zajęła średni pokój w spornym lokalu, wstawiając tam dodatkowy tapczan, o czym świadczą m. in. zdjęcia wykonane przez wnioskodawcę z dnia 4 lutego 2004 r. i z dnia 6 marca 2004 r. oraz pisma R. A. do Prokuratury Rejonowej W. W ocenie organu odwoławczego zeznania świadków wskazanych przez A. A. - I. T. i U. S. są niewiarygodne, gdyż osoby te nie mieszkają w W. przy ul. A. i bywają w przedmiotowym lokalu sporadycznie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, iż opuszczenie miejsca stałego pobytu w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (t. j. Dz. U. z 2001r. Nr 87 poz. 960 ze zm.) musi mieć charakter trwały i dobrowolny, a jednocześnie pobyt w innym lokalu musi nosić cechy pobytu z zamiarem stałego lub długotrwałego przebywania i z wolą koncentracji w danym miejscu swoich spraw życiowych.
Zdaniem Sądu I instancji przyjęcie przez Wojewodę Mazowieckiego, że skarżąca zamieszkała na stałe w D. nie znajduje żadnego potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Sąd wskazał, iż wobec zasadniczych rozbieżności w zeznaniach świadków zawnioskowanych przez R. A. i świadków zgłoszonych przez skarżącą, oparcie rozstrzygnięcia wyłącznie na zeznaniach W. P., Zofii. R., K. K. i M. P. (który nie jest sąsiadem przedmiotowego lokalu, a bywał w nim sporadycznie) prowadzi do stwierdzenia, że zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów art. 7 i 77 § 1 k.p.a., które to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, iż z twierdzeń skarżącej wynika, że w D. przebywa ona sporadycznie tylko w celu świadczenia pomocy schorowanej matce (poprzednio i ojcu). Wizyty skarżącej w domu rodzinnym mają miejsce 2 - 3 razy w tygodniu i składane są na przemian z dziećmi. Sąd podkreślił, że z protokołu sporządzonego z kontroli meldunkowej, wynika że skarżąca wskazała, gdzie przechowuje swoje rzeczy w lokalu nr [...] przy ul. A. w W., a obecny podczas tej czynności wnioskodawca R. A. nie kwestionował treści podawanych przez nią informacji w tym zakresie.