Skoro, zatem strona przebudowała ogrodzenie bez wymaganego zgłoszenia, to Sąd I instancji trafnie podzielił stanowisko organu budowlanego, iż nakaz rozbiórki ogrodzenia stałego posesji nr [...] od ulicy [...] w C. był w pełni zasadny. Polemika autora skargi z rozważaniami Sądu I instancji, zmierzająca do wykazania, że H. N. wyremontowała istniejące ogrodzenie i w ten sposób poprawiła jego estetykę, nie zmienia faktu samowoli budowlanej w rozumieniu art. 48 Prawa budowlanego.
Co więcej, okoliczność wykonania robót budowlanych przy przebudowie ogrodzenia w 2000 r., wykluczała możliwość zastosowania w rozpoznawanej sprawie art. 49 Prawa budowlanego, a mianowicie legalizacji stwierdzonej samowoli. Od zakończenia budowy spornego płotu, jak trafnie zauważył Sąd I instancji, nie upłynęło bowiem 5 lat. Fakt, iż ogrodzenie siatkowe zostało wybudowane w roku 1985 r. nie może mieć decydującego znaczenia dla rozpoczęcia procedury legalizacyjnej, skoro w miejsce pierwotnego ogrodzenia w istocie rzeczy powstało nowe.
Podsumowując powyższe rozważania, Naczelny Sąd Administracyjny doszedł do przekonania, że orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach jest zgodne z prawem, a postawione przez pełnomocnika skarżącej zarzuty są nieuzasadnione.
Już tylko na marginesie godzi się zauważyć, że autor skargi, w jej uzasadnieniu przedstawił dwa sprzeczne ze sobą stanowiska. Z jednej strony twierdził, iż w rozpoznawanej sprawie nie mógł mieć zastosowania art. 30 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego, gdyż wykonany został remont ogrodzenia i nie można mówić o samowoli budowlanej. Z drugiej zaś strony, że w ustalonym stanie faktycznym należało zastosować przepis art. 49 tej ustawy, na podstawie którego dopuszczalna jest legalizacja samowolnie wybudowanego ogrodzenia. Podał również odmienne niż skarżąca, okresy wykonania owych ogrodzeń.
Uwzględniając przedstawione wyżej okoliczności, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), orzekł jak w sentencji wyroku.