Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej w Strzegomiu w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Strzegom
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Alicja Plucińska-Filipowicz (spr.) sędzia NSA Leszek Leszczyński sędzia del. WSA Jerzy Siegień Protokolant Kamil Buliński po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2010 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej J. K. i M. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 9 grudnia 2009 r. sygn. akt II SA/Wr 286/09 w sprawie ze skargi J. K. i M. B. na uchwałę Rady Miejskiej w Strzegomiu z dnia 10 listopada 2004 r. nr 91/04 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Strzegom I. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu do ponownego rozpoznania, II. zasądza od Miasta Strzegomia na rzecz J. K. i M. B. kwotę 400 (czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/5

II OSK 588/10 U z a s a d n i e n i e

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 9 grudnia 2009 r. sygn. akt II SA/Wr 286/09 po rozpoznaniu skargi J. K. i M. B. na uchwałę Rady Miejskiej w Strzegomiu z dnia 10 listopada 2004 r. Nr 91/04 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Strzegom - oddalił skargę.

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji podał, że skarżący kwestionują § 9 ust. 2 zdanie 2 i zdanie 3 planu wskazujące, że "Należy dążyć, aby teren ten w przyszłości przeznaczyć pod zieleń parkową, stanowiącą uzupełnienie plant okalających stare miasto. Adaptuje się w planie dworzec autobusowy i istniejące budynki mieszkalne, zakładając równocześnie stopniową likwidację substandardowej zabudowy towarzyszącej o charakterze gospodarczym i garaży", a także zdanie 4 w pkt 1, "W strefie "A" obowiązuje 1/ zakaz zabudowy i rozbudowy wszelkiej zabudowy". Kwestionują również ( 6 pkt 1 tiret 6,/ tj w takim zakresie, w jakim stanowi się, że "nie przewiduje się lokalizacji dalszych obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 300 m2.

W ocenie skarżących plan w części ogólnej i szczegółowej zawiera niejasne i niezgodne z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz z Konstytucją uregulowania, powodujące ograniczenie możliwości korzystania przez nich z nieruchomości do której mają prawo użytkowania wieczystego. Zarzucili też brak stwierdzenia przez Radę Miasta Strzegom zgodności planu z ustaleniami Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta i Gminy Strzegom.

W odpowiedzi na skargę Rada Miejska w Strzegomiu wniosła o jej oddalenie ze względu na niezasadność podniesionych przez skarżących zarzutów.

Dany teren przewidziano jako podlegający ścisłej ochronie konserwatorskiej ze względu na szczególne wartości historyczne dla miasta. Ponadto skarżący nabyli prawa do nieruchomości 20 miesięcy po uchwaleniu planu, zaś poprzedni właściciel - PPKS w Świdnicy, nie składał wniosków do planu oraz go nie zaskarżył. Znaczenie w sprawie ma też fakt, że planowana przez skarżących inwestycja została negatywnie /pismem z dnia [...] lutego 2008 r./ zaopiniowana przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, jako niezgodna z ustaleniami planu. Nie przewidywanie lokalizacji dalszych obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 300 m2 jest podyktowane potrzebą zapewnienia prawidłowego układu funkcjonalnego jak też nie narusza prawa własności, gdyż plan kształtuje wraz z innymi przepisami prawa, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości w tym także ograniczenia tego prawa, co dopuszcza art. 64 ust. 3 Konstytucji. Nie jest także usprawiedliwiony zarzut braku stwierdzenia zgodności projektu planu ze studium, skoro stwierdzenie takie jest "częścią uchwały /s. 199 w dokumentacji planistycznej/".

Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że skarga nie jest zasadna.

Sąd pierwszej instancji podkreślił, że uchwała w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest wyrazem tzw. władztwa planistycznego przysługującego gminie, która może samodzielnie decydować o sposobie zagospodarowania terenu wprowadzając do planu "bądź precyzyjne zapisy bądź też postanowienia ogólne dla poszczególnych terenów, przy czym czynności gminy muszą odznaczać się legalnością /gmina jest obowiązana działać zgodnie z prawem/".

Strona 1/5