Wymagane jest, aby uzasadnienie stanowiło konsekwentną, logiczną, zwięzłą a zarazem pełną syntezę a nie tylko zestaw wypowiedzi często w ogóle ze sobą nie powiązanych. Powinno być zwięzłe i jednocześnie przekonywające. Nie może być przeładowane rozwlekłą argumentacją, w tym wywodami formułowanymi zamkniętym językiem prawniczym, a także obszernymi wywodami naukowymi. Ma to być motywacja realna, odpowiednia do danej sprawy, konkretnych decyzji i potrzeb stanu danej sprawy, a nie pozorna.
Uzasadnienie jest przekonywające tylko wtedy, gdy argumenty w nim powołane są trafne /celnie użyte/ a nie wówczas, gdy jest ich mnogość. Nadmierna liczba argumentów może powodować wrażenie, że sąd sam nie jest przekonany co do słuszności własnego rozstrzygnięcia.
Poważną kwestią jest wymagana dla uzasadnienia wyroku jasność wypowiedzi. Nie wystarczy wydać dobry co do rozstrzygnięcia /trafny/ wyrok. Sztuką jest wyrok uzasadnić w taki sposób, aby każdy go czytający odniósł wrażenie, że tylko taki wyrok należało wydać, że jest on praworządny i sprawiedliwy, zaś sąd, który go wydał właściwie sprawuje władzę sądowniczą. W uzasadnieniu wyroku sądu I instancji wskazane jest wywiedzenie, że sąd ten wydał określonej treści wyrok nie będąc związany granicami skargi, lecz oceniał kontrolowany pod względem legalności akt mając na uwadze wszystkie niezbędne do rozstrzygnięcia okoliczności i przepisy.
Nie jest dopuszczalne takie sformułowanie motywów wyroku, iż jego adresat, a także każda osoba zapoznająca się z jego treścią, może odnieść wrażenie, iż są to motywy zdawkowe, niezrozumiałe, mogące świadczyć np. o tym, że sąd orzekając w sprawie nie był w pełni świadomy przyczyn takiego właśnie rozstrzygnięcia. Podstawową kwestią jest styl formułowania motywów. Należy mieć zwłaszcza na uwadze, że sąd rozstrzyga sprawę w danej instancji. Sąd natomiast nie dyskutuje, nie zadaje pytań, tylko kategorycznie stwierdza, ewentualnie /dodatkowo/ zauważa. Nigdy sąd nie może używać sformułowania "wydaje się" i tym podobnych, wskazujących na to, że nie jest przekonany co do określonego kierunku wnioskowania. Motywy wyroku mają bowiem wykazać prawidłowość rozstrzygnięcia sądu, a nie wskazać, jakie ten sąd ma wątpliwości czy wahania. Nie powinno się w zasadzie używać dygresji ani też stawiać pytań. Forma wypowiedzi uzasadnienia powinna być kategoryczna. Język powinien być rzeczowy, nie jest wskazane używanie stylu charakterystycznego dla wywodów doktrynalnych, wyrok bowiem to nie jest rozprawa naukowa. Sąd sądzi, rozstrzyga, wymierza sprawiedliwość, jest władzą sądowniczą, a nie polemizuje. Nie jest też wskazane używanie paremii łacińskich, mało który bowiem z adresatów wyroku będzie mógł zrozumieć tak formułowane motywy. Wskazane jest ponadto unikanie "zwrotów wiecowych", oratorskich. Wyrok nie jest bowiem przemówieniem, lecz argumentacją rozstrzygnięcia. Nie ma tu miejsca na zwroty pochwalne, zniesławiające, niezrozumiałe, epitety i ozdobniki, nie podyktowane potrzebą motywacji stanowiska Sądu.
Należy stwierdzić, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie odpowiada powyższym wymogom przede wszystkim z tej przyczyny, iż zostało sformułowane w sposób niejasny, z nadużyciem zwrotów charakterystycznych dla języka prawniczego, zamkniętego dla osób ten zawód nie wykonujących. Treść uzasadnienia nie pozwala nawet osobom wykonującym zawód prawniczy a co dopiero osobom nie będącym prawnikami, doszukać się wyjaśnienia przyczyn rozstrzygnięcia, o czym mogą świadczyć zarzuty podnoszone w skardze kasacyjnej a zwłaszcza dotyczące braku w uzasadnieniu wyroku jednoznacznego wskazania przyczyn rozstrzygnięcia. Absolutnie przy tym nie jest możliwy do zaakceptowania brak odniesienia się w zaskarżonym wyroku do tego, jaki znaczenie dla niniejszej sprawy ma rozstrzygnięcie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 11 maja 2004 r.
Z tych przyczyn należało orzec jak w sentencji wyroku na podstawie art. 185 par. 1 ustawy procesowej.