W skardze kasacyjnej wniesionej od powyższego wyroku Stowarzyszenie [...] zarzuciło naruszenie następujących przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy:
1) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. polegające na bezpodstawnym oddaleniu skargi mimo, że istniały podstawy do uchylenia zaskarżonej decyzji, ponieważ organ odwoławczy naruszył następujące przepisy:
a) art. 142 k.p.a. poprzez przeprowadzenie badania przesłanek wydania postanowienia o dopuszczeniu Stowarzyszenia do udziału w postępowaniu na prawach strony w sytuacji, gdy postanowienie to nie zostało zaskarżone w odwołaniu od decyzji,
b) art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a. poprzez jego zastosowanie I umorzenie postępowania odwoławczego w sytuacji, gdy Stowarzyszenie zostało prawidłowo dopuszczone do udziału w postępowaniu na prawach strony przez organ I instancji,
c) art. 31 k.p.a. poprzez uznanie, że cele statutowe Stowarzyszenia oraz interes społeczny nie przemawiały za dopuszczeniem Stowarzyszenia do udziału w postępowaniu na prawach strony,
d) art. 6 k.p.a. poprzez oparcie rozstrzygnięcia o argumentację i okoliczności nie znajdujące podstawy w materiale dowodowym sprawy, a przytoczone z uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, który jest nieprawomocny i od którego została złożona skarga kasacyjna,
2) art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. w związku z art. 134 p.p.s.a. polegające na bezpodstawnym oddaleniu skargi, mimo, iż organy administracji obu instancji naruszyły następujące przepisy prawa materialnego:
a) art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w związku z § 5 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przez błędne określenie wskaźnika powierzchni zabudowy dla planowanego budynku,
b) art. 1 ust. 2 pkt 1 powołanej wyżej ustawy w związku z § 7 ust. 1, 2 i 3 wskazanego wyżej rozporządzenia Ministra Infrastruktury przez błędne określenie wysokości planowanego budynku.
Wskazując na powyższe wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną S. B. wniósł o jej oddalenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje
Skarga ma uzasadnione niektóre z zarzutów. W świetle usprawiedliwionych zarzutów dotyczących oddalenia skargi mimo wykazanych wskazanych w skardze kasacyjnej naruszeń przez organ odwoławczy przepisów k.p.a., zaskarżony wyrok należało uchylić. Nie ma uzasadnienia w przepisach k.p.a. ani w orzecznictwie sądowoadministracyjnym stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, iż mimo niezaskarżonego przez stronę postanowienia dopuszczającego organizację społeczną do udziału w postępowaniu, organ odwoławczy jest uprawniony do badania zasadności tego dopuszczenia i do umorzenia postępowania odwoławczego z powodu braku po stronie organizacji społecznej legitymacji do wniesienia odwołania. Na postanowienie o dopuszczeniu organizacji społecznej do udziału w postępowaniu stronie nie służy odrębne zażalenie, może jednak podnieść odpowiednie zarzuty w odwołaniu. Z uzasadnienia wyroku wynika, że zaskarżona decyzja została wydana po rozpatrzeniu odwołania Stowarzyszenia. Wyrażone w zaskarżonym wyroku stanowisko, iż badanie przez organ odwoławczy - mimo niewniesienia przez stronę odwołania - zasadności dopuszczenia organizacji społecznej - Stowarzyszenia [...] do udziału w postępowaniu odwoławczym było w pełni uzasadnione nie może być uznane za prawidłowe i odpowiadające regulacji kodeksowej. W rozpoznawanej sprawie pismo które wniosła strona, już po terminie do wniesienia odwołania i bez wniosku o przywrócenie terminu, nie mogło być traktowane jak odwołanie i nie dawało podstaw do badania zasadności dopuszczenia organizacji społecznej do postępowania administracyjnego. Za zasadny należało uznać także zarzut naruszenia art. 31 k.p.a poprzez wyjście poza badanie celów statutowych organizacji społecznej i badanie form ich realizacji, które mogą być różne i statut może je wymieniać w sposób przykładowy oraz art. 139 k.p.a. wprowadzającego zakaz reformationis in peius w odniesieniu do strony która wniosła odwołanie. Podstawę udziału organizacji społecznej na prawach stron w postępowaniu administracyjnym stanowi przepis art. 31 k.p.a. wprowadzający dwie przesłanki dopuszczania organizacji społecznych do postępowania: cele statutowe uzasadniające udział w postępowaniu i interes społeczny, przemawiający za takim udziałem. Wprawdzie pojęcie celów statutowych jest szerokie ale nie można z niego wyprowadzać dalszych warunków udziału organizacji społecznej na prawach strony w postępowaniu i poddawać analizie także form realizacji tych celów. Użyte w statucie określenie "podejmowanie działań" zmierzających do realizacji celów statutowych nie może być zawężane, chyba że takie zawężenie wyraźnie wynika ze statutu organizacji społecznej, może zatem wiązać się ze zgłoszeniem udziału w postępowaniu administracyjnym .
Zasadnie uznał Sąd I instancji że wskazany przez organ odwoławczy jako uzasadniający zajęte stanowisko wyrok WSA w Warszawie z dnia 31 stycznia 2008 r. ( IV SA/Wa 2239/07) był nieprawomocny i opieranie na nim decyzji i wyroku byłoby przedwczesne (został on uchylony przez Naczelny Sąd Administracyjny II OSK 1649/09) i wobec takiego stanowiska zarzut skargi kasacyjnej naruszenia przez organ odwoławczy art. 6 k.p.a. nie jest usprawiedliwiony. Za niezasadne należy także uznać zarzuty skargi kasacyjnej odnoszące się do meritum sprawy administracyjnej w sytuacji gdy postępowanie odwoławcze zostało umorzone i zarzuty organizacji społecznej, podniesione w odwołaniu, nie były rozpoznawane.
Z uwagi na powyższe, zaskarżony wyrok należało uchylić na podstawie art. 185 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). O kosztach orzeczono na podstawie art. 203 powołanej ustawy.