Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno, Sędziowie NSA Jerzy Bujko ( spr. ), Alicja Plucińska-Filipowicz, Protokolant Krzysztof Tkacz, po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2006 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej A. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 18 stycznia 2005 r. sygn. akt IV SA/Po 605/04 w sprawie ze skargi A. P. na decyzję Wojewódzkiej Komisji Poborowej w Poznaniu z dnia [...] kwietnia 2004 Nr [...] w przedmiocie skierowania do służby zastępczej oddala skargę kasacyjną.
Orzeczeniem Powiatowej Komisji Poborowej Nr 1 w K. z dnia [...] marca 2004 r. negatywnie został rozpoznany wniosek poborowego A. P. o skierowanie go do odbycia służby zastępczej. Komisja uzasadniając to orzeczenie stwierdziła, iż poborowy nie przedstawił żadnych argumentów przekonywująco uzasadniających jego wniosek, a więc nie spełnił wymogów z art. 189 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2002 r. Nr 21, poz. 205 ze zm.).
Na skutek rozpoznania odwołania wniesionego od tej decyzji przez A. P. Wojewódzka Komisja Poborowa w Poznaniu, decyzją z dnia [...] kwietnia 2004 r., orzekła o utrzymaniu w mocy rozstrzygnięcia pierwszoinstancyjnego. W uzasadnieniu wskazano, że skarżący odwołując się do ogólnych norm moralnych nie pozwalających mu - jego zdaniem - na odbywanie służby wojskowej nie potrafił przekonywująco uzasadnić swego stanowiska i określić pojęcia tych norm oraz wykazać, czy one są rzeczywiste i powodują konflikt z jego sumieniem wykluczający odbywanie służby wojskowej. Poborowy nie należy do żadnej organizacji pacyfistycznej a niechęć do odbywania służby wojskowej wiąże z tym, iż służba ta kojarzy mu się z zabijaniem. Na uzasadnienie swego stanowiska przedstawił osobiste powody, to jest wspólną pracę z matką i grę w zespole muzycznym. Zdaniem Wojewódzkiej Komisji A. P. nie przedstawił przekonywujących argumentów przemawiających za skierowaniem go do służby zastępczej a przedstawione przez niego powody nie wykazują istnienia rzeczywistego konfliktu sumienia z odbywaniem służby wojskowej.
W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu na wymienione wyżej decyzje A. P. zarzucił naruszenie przepisów art. 189 ust. 1 i art. 190 ust. 1 ustawy o Powszechnym Obowiązku Obrony (Dz.U. z 2002 r. Nr 21, poz. 205 ze zm.), art. 49 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o Służbie Zastępczej oraz § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 kwietnia 2002 r. w sprawie służby zastępczej przez wadliwą wykładnię i zastosowanie tych przepisów. W ocenie skarżącego kwestionowane rozstrzygnięcia są arbitralne a przepisy nie dają podstawy do uznania, by skierowanie do służby zastępczej zależało od przekonania członków Komisji o wyznawanych zasadach moralnych. Skarżący wskazał, że podstawową dla niego normą moralną jest zakaz zabijania, zaś cel służby wojskowej stoi w sprzeczności z tą normą. W związku z tym wnosił o uchylenie zaskarżonych decyzji oraz - ewentualnie - o ich zmianę i uwzględnienie jego wniosku.
Wojewódzka Komisja Poborowa w Poznaniu wniosła o oddalenie tej skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 18 stycznia 2005 r. skargę oddalił. W motywach tego wyroku Sąd wskazał, że zgodnie z art. 49 obowiązującej obecnie ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o służbie zastępczej (Dz.U. Nr 223, poz. 2217) do spraw z wniosku o skierowanie do służby zastępczej wszczętych przed dniem wejścia w życie ustawy (1 stycznia 2004 r.) a nie zakończonych decyzją ostateczną lub prawomocnym orzeczeniem sądu stosuje się przepisy dotychczasowe. Wniosek A. P. o skierowanie do służby zastępczej został wniesiony w lipcu 2003 r., a zatem prawidłowo został on rozpoznany na podstawie przepisów art. 189 ust. 1 i art. 190 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 kwietnia 2003 r. w sprawie służby zastępczej (Dz.U. Nr 62, poz. 962). Organy prawidłowo zastosowały też prawo materialne, wychodząc z konstytucyjnej zasady, iż obrona ojczyzny jest podstawowym obowiązkiem każdego obywatela. Aktem prawnym określającym zakres tego obowiązku jest powołana wyżej ustaw z 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej. Określa ona (art. 4 ust. 1) obowiązek obrony jako powszechny, któremu podlegają wszyscy obywatele polscy zdolni ze względu na wiek i stan zdrowia do jego wypełnienia. Zgodnie z przepisami art. 189 ust. 1 i art. 190 tej ustawy poborowi mogą, ze względu na przekonania religijne albo wyznawane zasady moralne występować o skierowanie ich do odbycia służby zastępczej. Wniosek taki winien być uzasadniony, gdyż poborowy winien w nim wykazać zależność pomiędzy wyznawanymi przez niego zasadami moralnymi lub przekonaniami religijnymi a niemożnością odbycia z ich powodu służby wojskowej. Muszą to być zasady o zaostrzonym, w stosunku do powszechnie przyjętych, rygoryzmie moralnym, będące elementem światopoglądu dającego się zdefiniować i poświadczone postawą życiową wnioskodawcy. Ustawodawca nie przewidział bowiem powszechnego prawa do odbycia służby zastępczej, co oznacza, że złożenie wniosku o taką służbę nie jest równoznaczne z jego uwzględnieniem. W rozpoznawanej sprawie Skarżący w sposób bardzo ogólnikowy uzasadnił swój wniosek, nie skonkretyzował wyznawanych zasad moralnych jako odmiennych czy też bardziej rygorystycznych niż powszechnie przyjmowana przez młodych ludzi. Nie wykazał też, że wyznawane przez niego zasady moralne lub poglądy religijne uniemożliwiają odbycie służby wojskowej. Powoływany przez Skarżącego sprzeciw wobec powszechnie obowiązującej zasady "nie zabijaj" nie stanowi przeszkody do odbywania służby wojskowej, bowiem przygotowuje ona jedynie do obrony Ojczyzny, akceptowanej również przez Kościół Rzymsko-Katolicki. Sąd uznał więc skargę za nieuzasadnioną, gdyż nie wykazała ona żadnego naruszenia przepisów prawa materialnego, co uzasadnia jej oddalenie.