Wprowadzone w par. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./ domniemanie prawne ma charakter wzruszalny /tzw. praesumptio iuris tantum/, i jako takie może być obalone dowodem przeciwnym, np. w sytuacji gdy organ rentowy wykaże, że chociaż praca była wykonywana w warunkach narażających na powstanie choroby zawodowej, to jednak została ona spowodowana przyczynami niepozostającymi w związku z pracą, lub że czynniki szkodliwe występujące w środowisku pracy nie mogły wywołać stwierdzonego u pracownika schorzenia.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 8 września 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Andrzeja Ż. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 19 października 2004 r., III SA/Lu 331/04, w sprawie ze skargi Andrzej Ż. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w L. z dnia 4 maja 2004 r. w przedmiocie choroby zawodowej - oddala skargę kasacyjną.
Decyzją z dnia 4 maja 2004 r., wydaną na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa w związku z art. 37 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej /t.j. Dz.U. 1998 nr 90 poz. 575 ze zm./ oraz w związku z par. 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach /Dz.U. nr 132 poz. 1115/ Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w L. utrzymał w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w L. z dnia 19 marca 2004 r. o braku podstaw do stwierdzenia u Andrzeja Ż. choroby zawodowej uszkodzenia słuchu wywołanego działaniem hałasu.
W uzasadnieniu decyzji podano, że z orzeczenia lekarskiego z dnia 4 kwietnia 2002 r. wydanego przez Poradnię Chorób Zawodowych Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w L. wynika, iż u Andrzeja Ż. rozpoznano "obustronny odbiorczy ubytek słuchu niewielkiego stopnia", jednocześnie nie rozpoznając choroby zawodowej. Stwierdzono natomiast, że ma rozpoznaną w 1999 r. chorobę zawodową w postaci naczyniowo-ruchowego zespołu wibracyjnego. Choroby zawodowej nie rozpoznał także Instytut Medycyny Pracy w Ł., gdzie strona była ponownie badana na jej wniosek. Stwierdzono, iż występujący u badanego ubytek słuchu nie przedstawia klinicznych cech uszkodzenia słuchu spowodowanego hałasem. Ubytek ten nie jest charakterystyczny dla przewlekłego urazu akustycznego, w dokumentacji badań okresowych brak jest zapisów o skargach badanego na niedosłuch, sam zaś ubytek nie ma stopnia upośledzającego społeczną aktywność /orzeczenie nr Ka 433/2003, z dnia 27.11.2003 r./.
Wyrokiem z dnia 19 października 2004 r., III SA/Lu 331/04, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę, wniesioną od decyzji Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w L. z dnia 4 maja 2004 r. W uzasadnieniu orzeczenia Sąd wskazał, że obecnie stwierdzanie chorób zawodowych reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach /Dz.U. nr 132 poz. 1115/. Zgodnie z jego par. 11 w dniu 3 września 2002 r. straciło moc obowiązującą rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./, jednak stosownie do par. 10 rozporządzenia postępowanie rozpoczęte przed dniem wejścia w życie tego rozporządzenia jest prowadzone na podstawie dotychczasowych przepisów. Z akt sprawy nie wynika, z jaką datą postępowanie zostało wszczęte. Za datę taką Sąd uznał dzień rozpoczęcia postępowania w sprawie rozpoznania choroby zawodowej, a to nastąpiło nie później niż 17 grudnia 2001 r. /data sporządzenia protokołu z postępowania wyjaśniającego/ w związku ze zgłoszonym przypadkiem choroby zawodowej. W konsekwencji Sąd uznał, iż należało zastosować w sprawie przepisy dawnego rozporządzenia.