Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno Sędziowie Sędzia NSA Krystyna Borkowska /spr./ Sędzia NSA Stefan Kłosowski Protokolant Anna Jusińska po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rady Miejskiej w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 21 września 2006 r., sygn. akt II SA/Ke 888/05 w sprawie ze skargi E. K., A. W., J. K. i J. W. na uchwałę Rady Miejskiej w K. z dnia [...] lutego 2005 r., nr [...] w przedmiocie utworzenia Parku Kulturowego w K. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę
Wyrokiem z dnia 21 września 2006 r., sygn. akt II SA/Ke 888/05 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach po rozpoznaniu skargi E. K., A. W., J. K. i J. W. stwierdził wydanie z naruszeniem prawa uchwały nr [...] Rady Miejskiej w K. z dnia [...] lutego 2005 r. w przedmiocie utworzenia Parku Kulturowego w K.
Pismem z dnia 11 kwietnia 2005 r. wymienione wyżej osoby wezwały Radę Miejską w K. do uchylenia uchwały z dnia [...] lutego 2005 r., którą utworzono "Park Kulturowy Miasta K.". Skarżący podnieśli, że są współwłaścicielami nieruchomości położonej w K. przy ul. P., oznaczonej jako działka 3130/7 (KW [...]), która znajduje się w granicach utworzonego parku kulturowego. W ocenie skarżących uchwała powyższa narusza chronione konstytucyjnie prawo własności, gdyż ustanawia całkowity zakaz podejmowania inwestycji przemysłowych, usługowych i handlowych. Wobec negatywnego stanowiska Rady w sprawie wezwania do usunięcia naruszenia prawa, E. K., A. W., J. K.i J. W. złożyli na przedmiotową uchwałę skargę do sądu administracyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach uznał skargę za zasadną stwierdzając, że interpretując przepis art. 16 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. Nr 162, poz. 1568 ze zm.) należy przyjąć, iż utworzenie parku kulturowego znajduje prawne uzasadnienie jedynie w przypadku, gdy w centrum ochrony pozostaje zabytek (zabytki), zaś elementy krajobrazowe i przyrodnicze stanowią dla niego tło historyczne. W ocenie Sądu I instancji z dokumentów zgromadzonych w sprawie wynika, że na nieruchomości będącej własnością skarżących nie występują żadne obiekty będące dziełem człowieka, a podlegające ochronie na mocy ustawy o ochronie zabytków. Nieruchomość skarżących ma charakter rolny i nic na to nie wskazuje, aby miała ona jakikolwiek historyczny lub kulturowy charakter bądź też tego rodzaju związek z zabytkami podlegającymi ochronie prawnej w formie parku kulturowego. Nie ma zatem zdaniem Sądu podstaw do przyjęcia, że stanowi ona krajobraz kulturowy w rozumieniu art. 3 pkt 14 ustawy o ochronie zabytków.
Od powyższego wyroku Miasto i Gmina K. złożyło skargę kasacyjną, wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
W skardze kasacyjnej zarzucono naruszenie prawa materialnego polegające na błędnej wykładni art. 16 ust. 1 w związku z art. 3 pkt 14 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, poprzez przyjęcie, że nieruchomość skarżących położona w K. przy ul. P. nie stanowi krajobrazu kulturowego ani też wyróżniającego się krajobrazowo terenu z zabytkami nieruchomymi charakterystycznymi dla miejscowej tradycji budowlanej i osadniczej, a w konsekwencji ustalenie braku prawnego uzasadnienia do objęcia przedmiotowej nieruchomości granicami parku kulturowego utworzonego zaskarżoną uchwałą.
W skardze kasacyjnej zarzucono także Sądowi I instancji naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy: