Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Bożena Popowska /spr./ Sędziowie: Sędzia NSA Małgorzata Stahl Sędzia NSA del. Tomasz Zbrojewski Protokolant: asystent sędziego Anna Siwonia-Rybak po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Miasta U. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 23 października 2014 r. sygn. akt IV SA/Gl 847/14 w sprawie ze skargi Miasta U. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 2014 r. nr [...] w przedmiocie nieważności uchwały w sprawie przyjęcia regulaminu korzystania ze strefy sportu i rekreacji oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 23 października 2014 r., sygn. akt IV SA/Gl 847/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę Miasta U. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 2014 r. nr [...] w przedmiocie nieważności uchwały w sprawie przyjęcia regulaminu korzystania ze strefy sportu i rekreacji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.
W dniu 29 maja 2014 r. Rada Miasta U. uchwaliła Regulamin korzystania ze strefy sportu i rekreacji w Parku K. w U., stanowiący załącznik do uchwały.
Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia [...] czerwca 2014 r. Wojewoda [...], w trybie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r., poz. 594 ze zm., dalej jako: u.s.g.), stwierdził nieważność ośmiu postanowień tego Regulaminu, a mianowicie:
1. punktu 4, według którego każdy użytkownik strefy korzysta z urządzeń na własną odpowiedzialność. To postanowienie Wojewoda uznał za niezgodne z art. 415 i 434 Kodeksu cywilnego;
2. punktu 9 stanowiącego, że osoby naruszające porządek publiczny lub przepisy Regulaminu będą usuwane z terenu strefy sportu i rekreacji. Tę regulację Wojewoda uznał za sprzeczną z art. 2 Konstytucji RP w zakresie zasady przyzwoitej legislacji z uwagi na brak jej czytelności;
3. punktu 10 lit. a zabraniającego spożywania alkoholu, zażywania środków odurzających i palenia tytoniu na terenie strefy. Wojewoda wskazał, że te sprawy są uregulowane ustawowo, w związku z czym nie ma podstaw do wprowadzania zakazów w oparciu o art. 40 ust. 2 pkt 4 ustawy o samorządzie gminnym;
4. punktu 10 lit. b zabraniającego przebywania osób nietrzeźwych, który Wojewoda uznał za sprzeczny z art. 32 Konstytucji;
5. punktu 10 lit. c zabraniającego zakłócenia spokoju i porządku, jako sprzecznego z art. 51 § 1 Kodeksu wykroczeń przez jego powielenie;
6. punktu 10 lit. d zabraniającego wprowadzania zwierząt, jako sprzecznego z § 20 uchwały nr [...] Rady Miasta U. w sprawie przyjęcia Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta U. odnoszącego się do tej materii;
7. punktu 10 lit. e zabraniającego niszczenia urządzeń, małej architektury, roślinności oraz zaśmiecania terenu, jako sprzecznego z art. 124 § 1 Kodeksu wykroczeń przez jego powielenie;
8. punktu 10 lit. f zabraniającego wnoszenia niebezpiecznych przedmiotów - jako powielającego art. 50a § 1 Kodeksu wykroczeń.
Zdaniem organu nadzoru, powyższe wady prowadzą do nieważności wskazanych części uchwały, która jako akt prawa miejscowego winna całkowicie mieścić się w granicach ustawowej delegacji.
W skardze do WSA w Gliwicach, Miasto U. wniosło o uchylenie zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego, kwestionując stanowisko Wojewody. W zakresie punktu 1 skarżący zarzucił, że Regulamin nie wyłącza odpowiedzialności Miasta w przypadkach określonych w przepisach Kodeksu cywilnego, a jedynie za zdarzenia wywołane przez osoby trzecie wobec innych użytkowników. Co do punktu 2, według skargi postanowienie Regulaminu o usuwaniu osób ze strefy sportu i rekreacji jest czytelne i nie budzi wątpliwości. Zdaniem skarżącego, fakt obowiązywania przepisów ustawowych i wykonawczych dotyczących spożywania alkoholu, zażywania środków odurzających i palenia tytoniu (pkt 3) nie wyklucza ustanowienia przepisów szczególnych na podstawie art. 40 ust. 2 pkt 4 ustawy o samorządzie gminnym. Z kolei co do pkt 4 Wojewoda - według skargi - nie wykazał naruszenia art. 32 Konstytucji. W zakresie punktów 5, 7 i 8 skarżący wyraził pogląd, że okoliczność, iż określone czyny stanowią wykroczenie nie wyłącza możliwości ustanowienia zakazu ich popełniania w trybie innych przepisów, przy czym zarzucił, że wprowadzony zakaz wnoszenia niebezpiecznych przedmiotów nie jest tożsamy z hipotezą art. 50a § 1 Kodeksu wykroczeń. Wreszcie, w odniesieniu do zakazu wprowadzania zwierząt (wskazanego wyżej w pkt 6) skarżący wywodził, że ustalenie zasad i trybu korzystania z urządzeń użyteczności publicznej dla zindywidualizowanego obiektu stanowi przepisy szczególne w stosunku do ogólnych zasad wprowadzonych na obszarze całej gminy. Dlatego też, skarżący uznał zarzuty podniesione w rozstrzygnięciu nadzorczym za bezzasadne.