Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Rzążewska /spr./, Sędziowie NSA Andrzej Gliniecki, Henryk Ożóg, Protokolant Magdalena Baduchowska, po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rady Gminy w Olsztynie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 4 listopada 2004 r. sygn. akt II SA/Ka 3031/03 w sprawie ze skargi T. G. na uchwałę Rady Gminy Olsztyn z dnia 28 października 2003 r. Nr XI/89/2003 w przedmiocie zarzutów do projektu planu miejscowego oddala skargę kasacyjną
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 4 listopada 2004r., rozpoznając skargę T. G., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach stwierdził nieważność uchwały Rady Gminy w Olsztynie z dnia 28 października 2003r. odrzucającej zarzut T. G. wniesiony do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy Olsztyn. W uzasadnieniu orzeczenia wskazano, że zaskarżona uchwała nie spełnia wymagań zawartych w art. 24 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym ( Dz. U. z 1999r., Nr 15, poz. 389 ze zm.)zwanej dalej ustawą, przewidującym, że rada gminy rozstrzygając w drodze uchwały o uwzględnieniu lub odrzuceniu zarzutów lub protestów wyjaśnia swoje stanowisko w uzasadnieniu faktycznym i prawnym, co oznacza, że rada gminy rozpatrując zarzut do projektu planu, nie tylko musi wyrazić wobec niego swe stanowisko przez jego uwzględnienie lub odrzucenie, ale musi wskazać na przesłanki, jakimi się kierowała przyjmując dane rozwiązanie planistyczne oraz wskazać powody, dla których nie mogą być uwzględnione argumenty podnoszone w zarzucie. Istotą prawnego i faktycznego uzasadnienia uchwały o odrzuceniu zarzutu jest wypowiedzenie się w kwestii indywidualnej i faktycznej danego podmiotu zgłaszającego zarzut. Dlatego też w uchwale należy wskazać na istnienie interesu prawnego skarżącego, a następnie dokonać oceny, czy interes ten został naruszony.
Tymczasem w motywach podjęcia zaskarżonej uchwały nie zawarto żadnych ustaleń faktycznych co do sytuacji faktycznej skarżącej (której jako właścicielce nieruchomości objętych zapisami projektu planu wyłożonymi do wglądu przysługuje interes prawny w kwestionowaniu zapisów tego planu), a organ ograniczył się jedynie do wskazania własnych uprawnień w zakresie ustalenia przeznaczenia terenu. Organ, powołując się na wolę większości stwierdził jedynie, że przeprowadzenie projektowanej drogi przez działki skarżącej nr [...], [...] i [...] zaakceptowane zostało przez zainteresowanych właścicieli nieruchomości, nie odniósł się natomiast do faktu, że nie wyraziła zgody na takie rozwiązanie główna zainteresowana, czyli właścicielka wymienionych działek. Nie rozważono także innych możliwości poprowadzenia projektowanej drogi oraz nie wyjaśniono dlaczego interes jednostki musi ustąpić przed interesem Gminy, rozumianym jako interes społeczny. Taki stan rzeczy musiał skutkować stwierdzeniem, iż organ gminy nie rozważył wszystkich okoliczności sprawy, a zatem działał dowolnie nadużywając przyznanego mu "władztwa planistycznego" i stwierdzeniem nieważności zaskarżonej uchwały.
Rada Gminy w Olsztynie wniosła skargę kasacyjną na powyższe orzeczenie zarzucając mu na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej ppsa, naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną ich wykładnię, a to art. 40 ust. 1 w zw. z art. 42 i art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001r., Dz. U. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) i art. 24 ust. 4 oraz art. 33 ustawy, art. 87 ust. 2 i art. 88 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 8 i art. 13 pkt 2 ustawy z dnia 20 lipca 2000r. o ogłoszeniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (Dz. U. Nr 62, poz. 718 ze zm.) oraz na podstawie art. 174 naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 3§2 pkt 5, art. 57§ 1 pkt 3, art. 58 § 1 pkt 3 oraz art. 133§ 1ppsa. Wnosząca skargę kasacyjną w jej uzasadnieniu podnosi, że ustawa przewiduje orzekanie w sprawach skarg na m. in. akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego (art. 3 § 2 pkt 5 ppsa), a zaskarżona uchwała nie stanowi aktu prawa miejscowego, o czym przesądzają przepisy prawa materialnego poczynając od art. 87 ust. 2 i 88 ust. 1 Konstytucji RP, poprzez art. 40-42 ustawy o samorządzie gminnym, a kończąc na ustawie z dnia 20 lipca 2000r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (Dz. U. Nr 62, poz. 718 ze zm.). W skardze kasacyjnej podniesiono także, że Sąd I instancji dokonując błędnej wykładni art. 33 ustawy zrównał zaskarżoną uchwałę z ostatecznymi ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Sąd I instancji dokonał także błędnej wykładni art. 24 ust.3 tej ustawy, przypisując wnoszącej skargę wyręczenie strony przeciwnej w sprecyzowaniu interesu prawnego przy rozpatrywaniu zarzutu do projektu planu, choć przepis ten takiego obowiązku nie przewiduje, a przesądza o tym norma art. 101 ust. 1 powołanej ustawy o samorządzie gminnym. Rada Gminy podnosi, że Sąd I instancji winien odrzucić skargę strony przeciwnej, jako osoby nie mieszczącej się w zakresie podmiotowym legitymacji, określonym przez art. 101 tej ustawy.