Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jerzy Bujko Sędziowie sędzia NSA Alicja Plucińska-Filipowicz Sędzia NSA Zygmunt Niewiadomski /spr./ Protokolant Marcin Sikorski po rozpoznaniu w dniu 28 września 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Burmistrza Miasta R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 21 lutego 2006 r.,sygn. akt III SA/Lu 9/06 w sprawie ze skargi Burmistrza Miasta R. z udziałem Wojewody Lubelskiego o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie z dnia 24 października 2003 r., sygn. akt II SA/Lu 1208/02 uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie
Zarządzeniem Nr 7/2002 Burmistrza Miasta R. z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie ustalenia Zastępców Burmistrza Miasta oraz powołania Zastępcy i ustalenia wynagrodzenia powołano na Zastępcę Burmistrza Miasta R. J. Ż.. Wojewoda Lubelski rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 25 sierpnia 2003 r. stwierdził nieważność tego zarządzenia. Burmistrz Miasta R. zarządzeniem Nr 91/2003 z dnia 19 września 2003 r. zaskarżył ww. rozstrzygnięcie nadzorcze do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie - Ośrodka Zamiejscowego w Lublinie.
Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie, oddalając skargę wyrokiem z dnia 24 października 2003 r., w uzasadnieniu wyroku przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy. Wskazał, że J. Ż. w dniu powołania na stanowisko Zastępcy Burmistrza nie spełniał wymogów kwalifikacyjnych, określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 grudnia 2000 r. w sprawie zasad wynagrodzenia i wymogów kwalifikacyjnych pracowników samorządowych zatrudnionych w urzędach gmin, starostwach powiatowych i urzędach marszałkowskich (Dz.U. Nr 61, poz. 707 ze zm.) w brzmieniu nadanym rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 grudnia 2002 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie zasad wynagradzania i wymagań kwalifikacyjnych (Dz.U. Nr 210, poz. 1784), tj. nie posiadał wyższego wykształcenia. Z dniem wejścia w życie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 lutego 2003 r. w sprawie zasad wynagradzania i wymagań kwalifikacyjnych pracowników samorządowych zatrudnionych w urzędach gmin, starostwach powiatowych i urzędach marszałkowskich (Dz.U. Nr 33, poz. 264 ze zm.) poprzednie rozporządzenie straciło moc. Jednak i ono stanowiło, że osoby powołane na stanowisko zastępcy burmistrza zobowiązane są posiadać miedzy innymi wyższe wykształcenie. W rezultacie Naczelny Sąd Administracyjny uznał zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze za zgodne z prawem.
Trybunał Konstytucyjny, wyrokiem z dnia 25 stycznia 2005 r. (sygn. akt K 25/04), uznał art. 20 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1593 ze zm.) za niezgodny z art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie upoważnienia Rady Ministrów do określenia rozporządzeniem wymagań kwalifikacyjnych pracowników samorządowych. Za niezgodny z ww. artykułem Konstytucji Trybunał uznał również § 3 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 lutego 2003 r. w sprawie zasad wynagradzania i wymagań kwalifikacyjnych pracowników samorządowych zatrudnionych w urzędach gmin, starostwach powiatowych i urzędach marszałkowskich (Dz.U. Nr 33, poz. 264 ze zm.) w zakresie, w jakim ustala tabele wymagań kwalifikacyjnych pracowników, które są określone w załączniku nr 3 rozporządzenia.
Mając powyższe na uwadze Burmistrz Miasta R. wniósł o wznowienie postępowania.
Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 21 lutego 2006 r., sygn. akt III SA/Lu 9/06, oddalona została skarga Burmistrza Miasta R. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie - Ośrodka Zamiejscowego w Lublinie z dnia 24 października 2003 r., sygn. akt II SA/Lu 1208/02. Sąd przyjął, że uznany za niezgodny z Konstytucją przepis ustawy o pracownikach samorządowych nie stanowi przesłanki wznowienia postępowania, o której mowa w art. 272 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Sąd wskazał, że gdyby ustawodawca chciał rozszerzyć zakres stosowania tego artykułu również na sytuacje, w których Trybunał Konstytucyjny zakwestionował przepisy prawa materialnego, to zamiast słów "na podstawie którego zostało wydane orzeczenie" użyłby słów "na podstawie którego lub w stosunku do którego wydane zostało orzeczenie". Sąd zwrócił uwagę na treść art. 190 ust. 4 Konstytucji, zgodnie z którym "Orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności z Konstytucją, umową międzynarodową lub ustawą aktu normatywnego, na podstawie którego zostało wydane prawomocne orzeczenie sądowe, ostateczna decyzja administracyjna lub rozstrzygnięcie w innych sprawach, stanowi podstawę do wznowienia postępowania, uchylenia decyzji lub innego rozstrzygnięcia na zasadach i w trybie określonych w przepisach właściwych dla danego postępowania." Sąd uznał, że celem tego przepisu jest korygowanie skutków prawnych będących efektem oparcia się na niekonstytucyjnych przepisach, poprzez wzruszenie prawomocnych aktów stosowania prawa, wydanych na podstawie tych przepisów.