Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak Sędziowie Sędzia NSA Barbara Adamiak (spr.) Sędzia del. WSA Tomasz Grossmann Protokolant starszy asystent sędziego Tomasz Godlewski po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej M. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 grudnia 2013 r. sygn. akt IV SA/Wa 2197/13 w sprawie ze skargi M. z siedzibą w W. na uchwałę Rady m.st. Warszawy z dnia 29 marca 2012 r. nr XXXIV/819/2012 w przedmiocie utworzenia parku kulturowego pod nazwą "Wilanowski Park Kulturowy" oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 16 grudnia 2013 r. sygn. akt IV SA/Wa 2197/13, po rozpoznaniu sprawy ze skargi M. Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą w W. na uchwałę m.st. Warszawy z 29 marca 2012 r. nr XXXIV/819/2012 w przedmiocie utworzenia parku kulturowego pod nazwą "Wilanowski Park Kulturowy", oddalił skargę.
Wyrok zapadł w następującym stanie sprawy.
Uchwałą z dnia 29 marca 2012 r., nr XXXIV/819/2012 Rada Miasta Stołecznego Warszawy utworzyła park kulturowy pod nazwą "Wilanowski Park Kulturowy". Uchwała ta została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Województwa Mazowieckiego z dnia 23 kwietnia 2012 r. pod poz. 3566.
Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zaskarżona uchwała nie zawiera uchybień, które skutkowałyby koniecznością wyeliminowania jej z obrotu prawnego w całości lub w części.
Za niezasadny Sąd uznał zarzut naruszenia art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. Nr 162, poz. 1568 ze zm.), przez przyjęcie, że na nieruchomości skarżącej Spółki (działki ewidencyjne nr: [...] i [...]) zaistniała potrzeba utworzenia parku kulturowego.
Z art. 16 ust. 1 ww. ustawy wynika, że rada gminy, po zasięgnięciu opinii wojewódzkiego konserwatora zabytków, na podstawie uchwały, może utworzyć park kulturowy w celu ochrony krajobrazu kulturowego oraz zachowania wyróżniających się krajobrazowo terenów z zabytkami nieruchomymi charakterystycznymi dla miejscowej tradycji budowlanej i osadniczej. Wskazane w tym przepisie wymogi warunkujące możliwość utworzenia parku kulturowego, zdaniem Sądu, zostały spełnione. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala stwierdzić, że Rada Miasta należycie udokumentowała potrzebę stworzenia parku kulturowego. W pełni Sąd podzielił stanowisko Rady, wyrażone w odpowiedzi na skargę, że za stworzeniem parku kulturowego przemawia konieczność ochrony przestrzeni, w której zabytki i przyroda tworzą spójną całość i stanowią krajobraz kulturowy o niezaprzeczalnej wartości.
Podniesione przez skarżącą Spółkę w skardze oraz w piśmie procesowym z dnia 25 listopada 2013 r. argumenty sprowadzają się do ogólnych stwierdzeń, że Rada podejmując uchwałę o utworzeniu parku kulturowego uczyniła to dowolnie. Spółka nie wskazuje jednak skonkretyzowanych argumentów przemawiających za takim poglądem. Także dokonana przez Sąd z urzędu analiza zaskarżonej uchwały nie dała podstaw do przyjęcia, że podjęcie uchwały o utworzeniu parku kulturowego nosi cechy dowolności. Nie ma tym samym podstaw do przyjęcia, że podejmując zaskarżoną uchwałę Rada Miasta naruszyła art. 1 ust. 2 pkt 7 w związku z art. 6 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. tekst jedn. z 2012 r. poz. 647 ze zm.) oraz art. 21 ust. 1 i 64 ust. 1, 2 i 3 Konstytucji RP.
Odnośnie do zarzutu naruszenia art. 140 Kodeksu cywilnego Sąd wskazał, że przepis ten określa granice wykonywania prawa własności. Z przepisu tego wynika, że w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą. Z treści uchwały nie wynika, by Rada Gminy negowała wynikające z tego przepisu uprawnienia skarżącej Spółki do wykonywania prawa własności nieruchomości. Uchwała powoduje oczywiście ograniczenia w możliwości zagospodarowania należących do Spółki nieruchomości jednakże są to ograniczenia prawem dopuszczalne.