Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Włodzimierz Ryms, Sędziowie NSA Jerzy Bujko, Jacek Chlebny (spr.), Protokolant Łukasz Celiński, po rozpoznaniu w dniu 27 października 2005 r. na rozprawie w Wydziale II Izby Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej S. A. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2005 r. sygn. akt V SA/Wa 110/05 w sprawie ze skargi S. A. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia 21 września 2004 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony oddala skargę kasacyjną
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę S. A. na decyzję Prezesa Urzędu do spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia 21 września 2004 r., nr [...].
W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.
W dniu 24 kwietnia 2003 r. S. A., obywatel Armenii wystąpił do Wojewody Mazowieckiego z wnioskiem o przedłużenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony, udzielonego mu uprzednio przez tego Wojewodę mocą decyzji z dnia 20 czerwca 2001 r. nr [...] do dnia 20 czerwca 2003 r.
Wojewoda decyzją z dnia 18 czerwca 2003 r. na podstawie art. 18 w zw. z art. 17 ust. 1 i art. 17a pkt 3 i pkt 6 ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o cudzoziemcach (Dz. U. Nr 127, poz. 1400 ze zm.) odmówił wnioskodawcy przedłużenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony w Rzeczypospolitej Polskiej oraz zobowiązał do opuszczenia terytorium Polski do dnia 20 lipca 2003 r., wskazując, że małżeństwo S. A. z obywatelką polską jest związkiem fikcyjnym, zaś cudzoziemiec nie wykazał w sposób nie budzący wątpliwości źródła swego utrzymania.
W wyniku odwołania skarżącego, Prezes Urzędu do spraw Repatriacji i Cudzoziemców decyzją z dnia 13 stycznia 2004 r., nr [...] uchylił decyzję organu pierwszej instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia wskazując na konieczność uzupełnienia postępowania dowodowego w celu wyjaśnienia charakteru związku małżeńskiego skarżącego z obywatelką polską B. R. oraz charakteru prawnego zatrudnienia skarżącego.
W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy Wojewoda Mazowiecki decyzją z dnia 8 marca 2004 r. nr [...] nie uwzględnił wniosku skarżącego i powołując się na treść art. 57 ust. 1 pkt 4 i pkt 7 w zw. z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach oraz art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), potwierdził fikcyjny charakter związku małżeńskiego S. A. oraz prowadzenie przez niego działalności gospodarczej niezgodnie z obowiązującymi przepisami.
Na skutek ponownego odwołania S. A., Prezes Urzędu do spraw Repatriacji i Cudzoziemców decyzją z dnia 21 września 2004 r., nr DL-I-1397/04/8 uchylił zaskarżoną decyzję organu I instancji w części dotyczącej terminu opuszczenia terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz utrzymał ją w mocy w pozostałej części. Organ wskazał, że w świetle art. 53 ust. 1 pkt 6, art. 54 ust. 1 i art. 57 ust. 1 pkt 1 i pkt 4 ustawy o cudzoziemcach, jak również zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, okoliczności wskazane przez skarżącego jako podstawa do udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony budzą wątpliwości co do ich wiarygodności. Przede wszystkim składane przez małżonków S. A. i B. R. zeznania nie są zgodne i nie wynika z nich żadna spójna informacja na temat ich sytuacji rodzinnej. Poza tym dokumenty potwierdzające wykonywanie pracy przez skarżącego na terytorium Polski zawierają szereg nieścisłości. W aktach sprawy brak jest dokumentów z których wynikałoby, że S. A. udzielono zezwolenia na wykonywanie pracy na terytorium RP. Zdaniem organu skarżący zataił też fakt skazania go prawomocnym wyrokiem przez Sąd Rejonowy we Włoszczowej w dniu 28 maja 2002 r. za przestępstwo określone w art. 270 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny. Dodatkowo S. A. nie wykazał żadnych innych okoliczności uzasadniających jego zamieszkiwanie na terytorium RP przez okres dłuższy niż 3 miesiące, pozwalających na udzielenie mu zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony w trybie art. 53 ust. 3 pkt 1 ustawy o cudzoziemcach.