Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Włodzimierz Ryms (spr.), Sędziowie NSA Jerzy Bujko, Jacek Chlebny, Protokolant Łukasz Celiński, po rozpoznaniu w dniu 27 października 2005 r. na rozprawie w Wydziale II Izby Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 maja 2005 r. sygn. akt IV SA/Wa 521/05 w sprawie ze skargi B. N. B. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia 17 listopada 2004 r. Nr [...] w przedmiocie poświadczenia posiadania obywatelstwa polskiego 1)oddala skargę kasacyjną 2)zasądza od Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców na rzecz B. N. B. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego
Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia 17 listopada 1004 r. odmawiającą poświadczenia posiadania obywatelstwa polskiego B. N. B. oraz decyzję Wojewody Śląskiego z dnia 30 sierpnia 2004 r.
W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.
Skarżąca jako małoletnia wraz z matką wystąpiła w dniu 1 czerwca 1962 r. do Rady Państwa o zezwolenie na zmianę obywatelstwa polskiego na izraelskie w związku z wyjazdem na pobyt stały do Izraela. Po wyjeździe z Polski w grudniu 1962 r., nabyła z dniem 18 grudnia 1962 r. obywatelstwo izraelskie. Zdaniem organu administracji w takim przypadku miała zastosowanie ustawa z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim oraz uchwała Nr 5/58 Rady Państwa z dnia 23 stycznia 1958 r. w sprawie zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego osobom wyjeżdżającym na stały pobyt do państwa Izrael, a wobec tego skarżąca utraciła obywatelstwo polskie. Stanowiska tego nie podzielił Sąd pierwszej instancji, stwierdzając, iż uchwała Nr 5/58 Rady Państwa z dnia 23 stycznia 1958 r. nie stanowi zezwolenia na zmianę obywatelstwa skarżącej, ponieważ nie jest aktem indywidualnym skierowanym do określonego adresata, a taki akt był wymagany stosownie do przepisu art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim, który miał zastosowanie w sprawie skarżącej, gdyż czynności związane z wyjazdem i nabyciem obywatelstwa państwa obcego były podejmowane po wejściu w życie tej ustawy, jakkolwiek sam wniosek o zezwolenie na zmianę obywatelstwa polskiego został złożony w czasie obowiązywania ustawy z dnia 8 stycznia 1951 r. o obywatelstwie polskim. Uchwała ta nie miała umocowania ani konstytucyjnego, ani ustawowego i nie mogła zmieniać przepisów ustawowych, które określały tryb postępowania w sprawie zmiany obywatelstwa polskiego na obywatelstwo innego państwa. Oznacza to zdaniem Sądu pierwszej instancji, iż nie została spełniona przesłanka w postaci wydania przez Radę Państwa zezwolenia na zmianę obywatelstwa, a wobec tego skarżąca nie utraciła obywatelstwa polskiego .
W skardze kasacyjnej wniesionej przez organ administracji podniesiono zarzut naruszenia art. 13 ust 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim. Zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną uchwała Rady Państwa z dnia 23 stycznia 1958 r. w sprawie zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego osobom wyjeżdżającym na pobyt stały do państwa Izrael, stanowiła generalny akt stosowania prawa, który wywoływał skutki prawne także po wejściu w życie ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim, aż do czasu uchylenia tej uchwały w 1984 r. Skoro ustawa nie określiła w jakiej formie ma być wydawane przez Radę Państwa zezwolenie na zmianę obywatelstwa polskiego, to wyrażenie takiego zezwolenia w formie przyjętej w uchwale było dopuszczalne i prawnie skuteczne. W tych sprawach nie miały zastosowania przepisy rozporządzenia Prezydenta RP z dnia 22 marca 1928 r. o postępowaniu administracyjnym, a później Kodeksu postępowania administracyjnego. Rada Państwa "korzystając z uprawnień konstytucyjnych i ustawowych wydała uchwałę będącą generalnym pod względem podmiotowym zezwoleniem na zmianę obywatelstwa polskiego na izraelskie i dotyczącej obywateli polskich, którzy opuścili bądź opuszczą obszar Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i udadzą się na stały pobyt do państwa Izrael. Tym samym, nie podlegając rygorom określonym przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego, Rada Państwa zrezygnowała z wydawania w tych sprawach odrębnych uchwał zawierających zezwolenie na zmianę obywatelstwa dla każdego obywatela z osobna". Dlatego też, skoro matka skarżącej złożyła wniosek o zezwolenie na zmianę obywatelstwa polskiego oraz oświadczyła o zamiarze opuszczenia Polski i udała się na pobyt stały do Izraela, to miała do niego zastosowanie uchwała Nr 5/58 Rady Państwa z dnia 23 stycznia 1958 r. i nie było wymagane wydanie indywidualnej uchwały. Oznacza to, że opuszczenie Polski oraz nabycie obywatelstwa izraelskiego spowodowało utratę przez skarżącą obywatelstwa polskiego. Z tego względu decyzja odmawiająca potwierdzenia posiadania przez skarżącą obywatelstwa polskiego nie narusza prawa.