Niezależnie od powyższego wyjaśnić należy, iż pod pojęciem "zwartego obszaru" o jakim stanowi przepis art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, przy uwzględnieniu jego literalnego rozumienia należy przyjąć, że w sprawie dotyczącej uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w związku z przeznaczeniem gruntów rolnych na zespół elektrowni wiatrowych (farmę wiatrową) jest to obszar złożony z elementów znajdujących się blisko jeden obok drugiego, skupiony i nie rozczłonkowany, a nie suma wszystkich obszarów przeznaczonych na tę inwestycję, bez względu na ich wzajemne położenie (porównaj wyrok NSA z dnia 12 kwietnia 2012 r. sygn. akt II OSK 94/12, dostępny w internetowej bazie orzeczeń sądów administracyjnych). Taka interpretacja powyższych przepisów musi być zatem odniesiona jednocześnie do uregulowań zaskarżonego planu, który w § 16 reguluje te kwestie. Z powyższego uregulowania z ust. 2 pkt 2 wynika wyłącznie to, że na obszarze objętym planem dopuszcza się wydzielenie: działek gruntu pod elektrownie wiatrowe i drogi dojazdowe przy zachowaniu następujących warunków: powierzchnia wydzielonej działki gruntu pod jedną elektrownię wiatrową nie może być większa niż 0,20 ha, z zastrzeżeniem lit. b (ppkt a), łączna powierzchnia działki gruntu wydzielonej pod elektrownię wiatrową i drogę dojazdową do niej nie może być większa niż 0,49 ha (ppkt b). Tym samym skoro plan ustala dla terenu oznaczonego symbolem RR(EW) przeznaczenie rolnicze i jednocześnie zastrzega, że powierzchnia gruntów rolnych związanych z celem nierolniczym (elektrownia wiatrowa) nie może przekraczać 0,49 ha, a grunty te nie tworzą zwartego obszaru projektowanego dla takiego przedsięwzięcia w świetle art. 7 ust. 2a ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, to zgoda na zmianę przeznaczenia nie jest wymagana. Takiej treści oświadczenie Burmistrza Gminy Biała zostało dnia 7 lipca 2010 r. złożone, zaś Sąd I instancji pominął ten dokument, przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy.
Ponadto Sąd I instancji jako zarzut wobec zaskarżonego planu miejscowego powołał się na brak uzasadnienia zaskarżonej uchwały, przy czym brak takiego uzasadnienia nie może przesądzać o jej nieważności.
Dlatego też w tych okolicznościach rozpatrywanej sprawy przyjęto, że skarga kasacyjna w opisanym wyżej zakresie zawiera usprawiedliwione podstawy, a tym samym należało ją uwzględnić. Jednakże z uwagi na to, iż usprawiedliwione okazały się zarzuty zarówno naruszenia prawa materialnego jak i procesowego, to tym samym nie było podstaw do zastosowania w tej sprawie konstrukcji przewidzianej w art. 188 p.p.s.a. Zatem należało w takiej sytuacji uchylić zaskarżony wyrok Sądu I instancji a sprawę przekazać temu Sądowi do ponownego rozpoznania. Ponownie rozpoznając wniesioną skargę, Sąd I instancji przy uwzględnieniu poczynionych wyżej uwag, dokona raz jeszcze oceny legalności zaskarżonej uchwały.
Mając na uwadze powyższe rozważania, na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 207 pkt 2 p.p.s.a. odstępując od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego na rzecz Gminy Biała w całości. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego w rozpoznawanej sprawie zaistniał przypadek szczególnie uzasadniony by odstąpić od obciążania skarżącego A.H. kosztami postępowania kasacyjnego, gdyż w sytuacji nieprzeprowadzenia właściwej kontroli legalności przez Sąd I instancji nie może on ponosić negatywnych konsekwencji skorzystania z prawa do Sądu.