Usprawiedliwienie niestawiennictwa w wyznaczonym dniu w rejonowym urzędzie pracy może być wykazywane wszystkimi środkami dowodowymi /art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu - Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm. - w związku z art. 75 par. 1 i 2 Kpa/.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Krystyny R. na decyzję Kierownika Wojewódzkiego Urzędu Pracy w W. z dnia 17 marca 1993 r. w przedmiocie utraty zasiłku dla bezrobotnych i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję.
Kierownik Rejonowego Urzędu Pracy w W. decyzją z dnia 19 stycznia 1993 r., utrzymaną w mocy w trybie odwoławczym decyzją Kierownika Wojewódzkiego Urzędu Pracy w W. z dnia 17 marca 1993 r., orzekł o utracie przez Krystynę R. prawa do zasiłku dla bezrobotnych z dniem 9 stycznia 1993 r. na tej podstawie, że w wyznaczonym terminie, to jest dnia 8 stycznia 1993 r., nie zgłosiła się do Biura Pracy. W podstawie prawnej decyzji powołano przepisy art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./, głoszące, że prawo do zasiłku nie przysługuje bezrobotnemu, który z przyczyn nie usprawiedliwionych nie stawił się w wyznaczonym terminie w rejonowym urzędzie pracy. W uzasadnieniu decyzji organu odwoławczego podano, że niestawiennictwo może być usprawiedliwione zaświadczeniem lekarskim na druku Mz-L4, stwierdzającym niezdolność bezrobotnego do pracy, a w razie choroby członka jego rodziny - zaświadczeniem lekarskim stwierdzającym konieczność sprawowania nad nim opieki. W konkretnym wypadku chodzi o przedstawienie zaświadczenia lekarskiego o konieczności sprawowania przez Krystynę R. opieki nad mężem przebywającym w szpitalu. Takie zaświadczenie nie zostało złożone.
Krystyna R. wniosła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, domagając się uchylenia negatywnego dla niej rozstrzygnięcia. W skardze zaznaczyła, że nie zgłosiła się w wyznaczonym dniu w Biurze Pracy z powodu konieczności codziennej obecności przy mężu podczas jego pobytu w szpitalu. Na tę okoliczność przedstawiła dokumentację szpitalną /tzw. epikryzę/, co jednak nie zostało uznane za dokument usprawiedliwiający. Uważa więc, że przy rozpatrywaniu jej sprawy nie wzięto pod uwagę jej wyjątkowo trudnej sytuacji życiowej. Od dłuższego czasu na własną rękę poszukuje pracy, lecz jak dotychczas bezskutecznie; zasadniczą przeszkodą jest jej wiek /51 lat/.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, zaznaczając, że skarżąca nie wykazała, iż opieka nad chorym mężem przebywającym w szpitalu była z jej strony konieczna.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Twierdzenie skarżącej, że stawiła się w dniu 5 stycznia 1993 r. w Rejonowym Urzędzie Pracy, znajduje pełne potwierdzenie w dokumentacji objętej aktami sprawy. Na arkuszu "stawiennictwo w Urzędzie Pracy i propozycje przedłożone osobie zainteresowanej" pod datą 5 stycznia 1993 r. znajduje się adnotacja pracownika Urzędu o wstrzymaniu wydania decyzji z powodu braku zwrotu skierowania nr 2460/261. Termin następnego stawiennictwa w Urzędzie ustalono na dzień 8 stycznia 1993 r.
Skarżąca już w odwołaniu podała, że ukończyła 50 lat życia, ma 30-letni staż pracy i pełne kwalifikacje zawodowe do pracy biurowej /wyższe wykształcenie administracyjne, dobra znajomość języka angielskiego, umiejętność maszynopisania i pracy na komputerze/. Przez ostatnie 18 lat pracowała w Zakładach Budownictwa Mostowego, z których została zwolniona w wyniku reorganizacji i zmniejszenia stanu zatrudnienia. Mimo intensywnych wysiłków, składania ofert pisemnych i dziesiątków ofert telefonicznych żaden zakład pracy nie chciał jej zatrudnić z powodu wieku.