Skarga na decyzję o przeniesieniu policjanta na niższe stanowisko należy do kognicji sądu administracyjnego /art. 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji - Dz.U. nr 30 poz. 179 -i art. 3 ustawy z dnia 24 maja 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego - Dz.U. nr 34 poz. 201/.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Kazimierza D. na decyzję - rozkaz personalny Komendanta Głównego Policji z dnia 25 stycznia 1993 r. w przedmiocie mianowania na niższe stanowisko.
Decyzją - rozkazem personalnym z dnia 25 stycznia 1993 r. Komendant Główny Policji utrzymał w mocy rozkaz personalny Komendanta Wojewódzkiego Policji w (...) w sprawie mianowania Kazimierza D. na niższe stanowisko służbowe wykładowcy Ośrodka Szkolenia Policji w (...). W uzasadnieniu tej decyzji podano, że organ I instancji (...) początkowo brał pod uwagę kandydaturę Kazimierza D. na stanowisko kierownika cyklu tego ośrodka, jednak z powodu sprzeciwu miejscowej organizacji związkowej odstąpił od pierwotnego zamiaru i mianował go na stanowisko wykładowcy. Zgoda Kazimierza D. na takie rozwiązanie nie była wymagana, gdyż warunkiem pozostania w Policji było przyjęcie stanowiska, na które został mianowany.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Kazimierz D. wniósł o uchylenie decyzji organów obu instancji ze względu na niedopuszczalną zmianę rozkazu Komendanta Wojewódzkiego Policji, polegającą na pozbawieniu go stanowiska kierownika cyklu w Ośrodku Szkolenia Policji i powierzeniu niższego stanowiska wykładowcy. Ponadto zarzucił naruszenie art. 107 par. 3 Kpa przez podanie niezrozumiałego uzasadnienia zaskarżonej decyzji, wydanej zresztą przez organ podlegający wyłączeniu na podstawie art. 24 par. 3 Kpa i w dodatku po przeprowadzeniu postępowania w sposób przewlekły, tendencyjny i z pominięciem uprawnień procesowych strony.
Pełnomocnik Komendanta Głównego Policji wniósł o odrzucenie skargi na podstawie art. 196 par. 4 pkt 2 Kpa, jako dotyczącej decyzji wydanej w sprawie podległości służbowej policjanta. Pełnomocnik powołał się na wywody zawarte w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 1993 r. III AZP 38/92, w której za decyzje administracyjne w rozumieniu art. 196 par. 1 Kpa uznano jedynie decyzje w sprawie przyjęcia do służby w Policji i zwolnienia z tej służby. W pozostałych sprawach policjant mógłby dochodzić roszczeń tylko w trybie instancyjnym, z wyłączeniem drogi sądowej, stosownie do art. 32 ust. 2 i 3 ustawy o Policji. Takie rozwiązanie jest konsekwencją zapewnienia nieodzownej dyspozycyjności i zdyscyplinowania policjantów. Ponadto pełnomocnik stwierdził, że w związku z rozwiązaniem stosunku służbowego ze skarżącym postępowanie w tej sprawie stało się bezprzedmiotowe.
Na rozprawie sądowej skarżący wyjaśnił, że nadal jest zainteresowany rozstrzygnięciem tej sprawy przez sąd, ponieważ dotyczy ona roszczenia o mianowanie na stanowisko wyżej płatne, co wpłynie na wysokość przyznanej mu renty inwalidzkiej; zwolnienie go ze służby w Policji też zakwestionował w późniejszej skardze do sądu administracyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Artykuł 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. nr 30 poz. 179/ ma następujące brzmienie: "1. Do mianowania policjanta na stanowiska służbowe, przenoszenia oraz zwalniania z tych stanowisk, właściwi są przełożeni: Komendant Główny Policji, komendanci wojewódzcy i rejonowi Policji. 2. Od decyzji, o których mowa w ust. 1, policjantowi służy odwołanie do wyższego przełożonego, z wyłączeniem dochodzenia roszczeń na drodze sądowej". Identyczne rozwiązanie było przyjęte w art. 36 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej /Dz.U. nr 78 poz. 462 ze zm./.