1. Wnioskodawca jest w świetle art. 96 par. 2 pkt 5 ustawy z dnia 22 marca 1991 r. - Prawo o publicznym obrocie papierami wartościowymi i funduszach powierniczych /t.j. Dz.U. 1994 nr 58 poz. 239/ zobowiązany dołączyć do wniosku o wydanie pozwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zarządzania funduszami powierniczymi dokument zawierający wskazanie nazwisk co najmniej dwóch doradców, których zamierza zatrudnić.
Nie ma natomiast obowiązku dołączenia do wniosku dowodów /oświadczeń/ potwierdzających zamiar ich zatrudnienia.
Nieuzupełnienie przez wnioskodawcę tego wymagania skutkuje podjęcie decyzji o pozostawienie wniosku bez rozpatrzenia /art. 64 par. 2 Kpa/.
2. Wymóg dołączenia do wniosku o pozwolenie na działalność określoną w art. 90 par. 1 ustawy dokumentu zawierającego wskazanie z imienia i nazwiska co najmniej dwóch doradców w zakresie publicznego obrotu papierami wartościowymi dotyczy osób fizycznych, a nie jednostki organizacyjnej /np. biuro maklerskie/.
Pojęcie doradcy jest stosowane w tej ustawie, jedynie w odniesieniu do osób fizycznych /art. 14 par. 1 i 1a/.
W myśl art. 61 par. 3 Kpa datą wszczęcia postępowania na żądanie strony jest dzień doręczenia żądania organowi administracji państwowej. Sąd nie ma wątpliwości co do tego, że skutek ten wywołuje także złożenie wniosku ułomnego, wymagającego uzupełnień. Zgodne jest to zresztą z zasadą ograniczonego formalizmu, zawartą w treści art. 12 par. 1 Kpa, odnoszącego się również do wniosku o wszczęcie postępowania. Tezę tę potwierdza treść art. 64 par. 1 i 2 Kpa, dotyczącego usuwania braków formalnych wniosku.
Sposób uregulowania w tym przepisie skutków nieusunięcia braków formalnych wskazuje, że ten etap jest etapem postępowania administracyjnego, a nie etapem poprzedzającym jego wszczęcie. Pozostawienie podania /wniosku/ bez rozpoznania kończy postępowanie w danej instancji, a nie jest odmową jego wszczęcia.
Na tej podstawie należy przyznać rację stronie skarżącej, która utrzymywała, że złożyła wniosek ze skutkiem określonym w art. 61 par. 3 Kpa z datą 11 lutego 1994 r., a więc pod rządami "starej" ustawy - prawo o publicznym obrocie papierami wartościowymi i funduszach powierniczych.
(...) stosowanie prawa to najogólniej ustalenie konsekwencji prawnych obowiązującego prawa. Jeżeli (...) przez obowiązujące prawo rozumieć prawo, które: 1/ zostało ustanowione przez kompetentny organ, 2/ weszło w życie, 3/ nie zostało derogowane i 4/ nie zostało w odpowiednim trybie uznane za nieobowiązujące, ze względu na jego sprzeczność z inną obowiązującą normą, należącą do systemu, to trzeba przyjąć, że podstawą wydania decyzji w rozpatrywanej sprawie powinna być znowelizowana ustawa - prawo o publicznym obrocie papierami wartościowymi i funduszach powierniczych. Spełnia ona bowiem w dniu wydania decyzji wszystkie wyżej określone wymagania.
Ustawodawca czyni niekiedy odstępstwo od zasady bezpośredniego stosowania obowiązującego prawa, posługując się przepisami międzyczasowymi, przewidującymi przejściowe stosowanie przepisu "starego" - czyli generalnie nie obowiązującego - do pewnych sytuacji, czasowo związanych z obowiązywaniem tego "starego" prawa, w ten np. sposób, że wniosek o rozpatrzenie sprawy wpłynął jeszcze pod rządami "starego" prawa. Jest to jednak rozwiązanie wyjątkowe. które należałoby rozpatrywać jako odstępstwo od zasady stosowania prawa obowiązującego, prowadzące do naruszenia spójności /jedności/ systemu prawa. Pojawia się bowiem wówczas sprzeczność, polegająca na tym, że w tym samym czasie, do takich samych stanów faktycznych, stosuje się dwie różne regulacje prawne /"stare" i "nowe" prawo/ tylko dlatego, że np. postępowania zmierzające do rozstrzygnięcia tych spraw zostały wszczęte w różnych terminach.
Nie budzi wątpliwości Sądu. że podstawą zawieszenia stosowania w danym przypadku prawa obowiązującego i odwołania się do prawa uchylonego musi być wypowiedź ustawodawcy - odpowiednia norma prawna.