Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Janina Kosowska Sędziowie WSA Asesor WSA Protokolant Hanna Raszkowska(Spr.) Irena Szczepkowska Grażyna Wojtyszek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 marca 2004 r. sprawy ze skargi J. M. na orzeczenie Komendanta Wojewódzkiego z dnia "[...]" r. Nr "[...]" w przedmiocie orzeczenia dyscyplinarnego - oddala skargę.
Orzeczeniem z dnia 19 marca 2002 r. "[...]", Komendant Powiatowy Policji w K. uznał ml. asp. J. M. za winnego podjęcia w dniu l marca 2002 r. czynności zawodowych w stanie po użyciu alkoholu ( godz. 2344 - 0,78 %0, 2347 - 0,76 °/00, 2359 - 0,66 %0) oraz posiadania przy sobie w tym czasie służbowej broni palnej i za to na mocy art. 134 ust. l pkt. 1-10 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji wymierzył mu karę dyscyplinarną w postaci wydalenia ze służby.
W uzasadnieniu orzeczenia organ I instancji wskazał, iż wykazanie stanu nietrzeźwości nastąpiło w wyniku weryfikacji informacji przekazanej Komendzie Powiatowej Policji w K. przez anonimowego rozmówcę. Oceniając wyjaśnienia funkcjonariusza, zgodnie z którymi przed służbą, około godziny 15°° wypił on mocne piwo w ilości około 0,74 litra, organ stwierdził niskie pobudki działania i brak odpowiedzialności z jego strony. Zwrócił też uwagę, iż obwiniony nie zgłaszał żadnych przeszkód uniemożliwiających pełnienie służby. W uzasadnieniu odnotowany został fakt, iż na wniosek obwinionego Zarząd Terenowy NSZZ Policjantów sporządził opinię, w której nie pochwalając jego nagannego postępowania wniósł o danie mu szansy na zrehabilitowanie się wzorową służbą. Organ ocenił, że dotychczasowe pozytywne opinie służbowe dotyczące skarżącego nie świadczą o jego szczególnych umiejętnościach ani osiągnięciach, a raczej o przeciętności. W konkluzji zawarte zostało stwierdzenie, że pełnienie służby z bronią palną nakłada na każdego policjanta konkretne obowiązki. Każda czynność służbowa wymaga nie tylko wiedzy zawodowej lecz przede wszystkim świadomej, niczym nie ograniczonej ( trzeźwej ) reakcji policjanta. Niezgodne z prawem postępowanie każdego obywatela skutkuje odpowiedzialnością, zaś policjant powołany do kontroli jego przestrzegania pod żadnym pozorem nie może go łamać a tym samym narażać całej Policji na negatywne komentarze opinii publicznej.
Uznając karę za zbyt surową J. M. wniósł odwołanie. Zarzucił nieuwzględnienie przy wydawaniu orzeczenia finansowych aspektów wydalenia ze służby w Policji oraz jego warunków osobistych, w tym poprawnej służby.
Zaskarżone orzeczenie zostało utrzymane w mocy orzeczeniem Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia 26 marca 2002 r. "[...]". Organ odwoławczy, nie stwierdzając wad ani uchybień proceduralnych, które powodowałyby konieczność zmiany lub uchylenia orzeczenia dyscyplinarnego, uznał, że zebrane dowody w pełni potwierdzają stawiane policjantowi zarzuty, zaś ciężar i charakter zarzutów w sposób wystarczający uzasadniają rodzaj wymierzonej kary. Podniósł, że o przyjęciu odmiennej oceny nie mogą stanowić dotychczasowe osiągnięcia policjanta i pozytywna ocena jego pracy.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego J. M., zarzucając orzeczeniu organu II instancji naruszenie przepisów § 9 i § 27 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 19 grudnia 1997 r. w prawie szczegółowych zasad i trybu udzielania wyróżnień oraz przeprowadzania postępowania dyscyplinarnego w stosunku do policjantów, wniósł o jego uchylenie, ewentualnie o uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu skargi stwierdził, iż orzeczenia organów obu instancji wydane zostały bez należytego rozważenia zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego a przy wymiarze kary nie kierowano się dyspozycją § 27 w/w rozporządzenia. W przekonaniu skarżącego nie wzięto w szczególności pod uwagę nienagannego dotychczasowego przebiegu służby, braku świadomości znajdowania się pod działaniem alkoholu w momencie podejmowania służby, dobrej opinii, którą cieszy się w społeczeństwie. Zdaniem strony niewłaściwie przyjęto stan po użyciu alkoholu jako okoliczność obciążającą w sytuacji gdy należy on do znamion wykroczenia art. 70 §2 Kodeksu wykroczeń.