Skarga Barbary K. na decyzję Kierownika Urzędu Pracy w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o prawie do zasiłku dla bezrobotnych i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Wojewódzkiego Urzędu Pracy.
Tezy

1. Zastosowanie przy wydawaniu decyzji administracyjnej jednej z możliwych interpretacji niejednoznacznych w swej treści przepisów prawa nie może być uznane za rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, prowadzące do stwierdzenia nieważności decyzji, tylko z tego powodu, że interpretacji tej nie podziela organ wyższego stopnia.

2. Rażące naruszenie prawa, o jakim mowa w art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, to oczywiste naruszenie jednoznacznego przepisu prawa, a przy tym takie, które koliduje z zasadą praworządnego działania organów administracji publicznej w demokratycznym państwie prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej.

3. Decyzja o przyznaniu bezrobotnemu prawa do zasiłku na podstawie art. 21 ust. 5a pkt 2 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./, wprowadzonego przez ustawę z dnia 10 marca 1994 r. o zmianie tej ustawy /Dz.U. nr 43 poz. 165/, nie może być uznana za nieważną na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa z tego tylko powodu, że osoba bezrobotna i samotnie wychowująca małoletnie dziecko, na które pobiera zasiłek rodzinny, utraciwszy prawo do zasiłku dla bezrobotnych z przyczyn innych niż określone w art. 22 ust. 1 powyższej ustawy z dnia 16 października 1991 r., nie miała ciągłości rejestracji w rejonowym urzędzie pracy po utracie prawa do zasiłku.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Barbary K. na decyzję Kierownika Urzędu Pracy z dnia 6 września 1994 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o prawie do zasiłku dla bezrobotnych i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Wojewódzkiego Urzędu Pracy.

Inne orzeczenia o symbolu:
633 Zatrudnienie i sprawy bezrobocia
Inne orzeczenia z hasłem:
Bezrobocie
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)
Uzasadnienie strona 1/2

Kierownik Rejonowego Urzędu Pracy w P. decyzją z dnia 5 maja 1994 r., wydaną na podstawie art. 21 ust. 5a pkt 2 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./, przyznał bezrobotnej Barbarze K. prawo do zasiłku od dnia 14 kwietnia 1994 r. do czasu otrzymania propozycji odpowiedniej pracy, wykonywania prac interwencyjnych lub robót publicznych, albowiem utraciła ona prawo do zasiłku w dniu 7 maja 1993 r., po wyczerpaniu ustawowego okresu jego pobierania, a jest osobą samotnie wychowującą dziecko, na które pobiera zasiłek rodzinny.

Kierownik Wojewódzkiego Urzędu Pracy w (...) decyzją z dnia 18 lipca 1994 r. stwierdził z urzędu nieważność powyższej decyzji organu rejonowego na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa z powodu rażącego naruszenia art. 21 ust. 5a pkt 2 powołanej ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu, ponieważ Barbara K., po utracie z dniem 30 listopada 1992 r. prawa do zasiłku z powodu wyczerpania ustawowego okresu jego pobierania, nie przez cały okres do dnia wejścia w życie art. 21 ust. 5a /14 kwietnia 1994 r./ była zarejestrowana jako bezrobotna. Mianowicie w związku ze zgłoszeniem, że z dniem 7 maja 1993 r. podejmuje działalność gospodarczą, została wykreślona z ewidencji osób bezrobotnych. Status bezrobotnej odzyskała w dniu ponownej rejestracji, 13 grudnia 1993 r., po wykreśleniu się z dniem 8 grudnia 1993 r. z ewidencji działalności gospodarczej. Wprawdzie z oświadczeń zainteresowanej wynika, że działalności gospodarczej faktycznie nie rozpoczęła i nie prowadziła, jednakże o fakcie tym nie poinformowała Rejonowego Urzędu Pracy w P. aż do dnia 13 grudnia 1993 r., co spowodowało, że przez okres 7 miesięcy nie była osobą bezrobotną.

Ta decyzja organu stopnia wojewódzkiego została utrzymana w mocy przez Kierownika Urzędu Pracy decyzją z dnia 6 września 1994 r., wydaną na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa, z uzasadnieniem, że art. 21 ust. 5a cytowanej ustawy o zatrudnieniu i bezrobociu ma zastosowanie do osób bezrobotnych, które utraciły prawo do zasiłku z powodu upływu ustawowego okresu jego pobierania przed dniem wejścia w życie przepisu, jeżeli od dnia utraty prawa do zasiłku były przez cały czas zarejestrowane jako osoby bezrobotne. Barbara K. powyższego warunku nie spełnia, gdyż w okresie od dnia 7 maja 1993 r. do dnia 13 grudnia 1993 r. nie była zarejestrowana jako bezrobotna z powodu zgłoszenia podjęcia działalności gospodarczej.

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję Barbara K. wniosła o jej uchylenie, gdyż samo zarejestrowanie działalności gospodarczej, jeśli ta działalność faktycznie nie została podjęta, nie powoduje utraty statusu bezrobotnego.

W odpowiedzi na skargę Kierownik Urzędu Pracy wniósł o oddalenie skargi, gdyż wydając zaskarżoną decyzję, wziął pod uwagę dokonaną przez Ministerstwo Pracy i Polityki Socjalnej wykładnię art. 21 ust. 5a powyższej ustawy, a skarżąca na własną prośbę została wyrejestrowana z rejestru osób bezrobotnych. To powoduje, że jej twierdzenie, iż przez okres 7 miesięcy nie prowadziła działalności gospodarczej, nie ma istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Strona 1/2
Inne orzeczenia o symbolu:
633 Zatrudnienie i sprawy bezrobocia
Inne orzeczenia z hasłem:
Bezrobocie
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)