W decyzji odmawiającej udzielenia zezwolenia na działalność gospodarczą z powołaniem się na art. 8 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o zasadach prowadzenia na terytorium Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej działalności gospodarczej w zakresie drobnej wytwórczości przez zagraniczne osoby prawne i fizyczne /Dz.U. 1985 nr 13 poz. 58/ organ administracji ma obowiązek wskazać na konkretne dowody i okoliczności uzasadniające twierdzenie, że w rozpoznawanej sprawie rzeczywiście występuje ważny interes społeczny lub gospodarki narodowej.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skarg Bohdana W.H. - właściciela Przedsiębiorstwa Zagranicznego na dwie decyzje Ministra Handlu Wewnętrznego i Usług z dnia 12 sierpnia 1986 r. w przedmiocie odmowy wyrażenia zgody na prowadzenie działalności gospodarczej w nowym lokalu oraz na dodatkowe zatrudnienie pracowników i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 3 Kpa uchylił obie zaskarżone decyzje oraz poprzedzające je dwie decyzje Prezydenta Miasta W., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Ministra Handlu Wewnętrznego i Usług na rzecz skarżącego kwotę jednego tysiąca dwustu złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Decyzją z dnia 2 marca 1984 r. Prezydent Miasta W., powołując się na art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o zasadach prowadzenia na terytorium Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej działalności gospodarczej w zakresie drobnej wytwórczości przez zagraniczne osoby prawne i fizyczne /Dz.U. nr 19 poz. 146/, zezwolił obywatelowi brytyjskiemu Bohdanowi W.H. na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania środków ochrony osobistej obejmującej ochronę rąk, dróg oddechowych, słuchu i wzroku. Zezwolenie uprawnia do prowadzenia działalności gospodarczej w lokalu przy ul. P. nr 42 w W., przy zatrudnieniu nie więcej niż 40 pracowników, pod warunkiem uzyskania pozytywnej opinii terenowej stacji sanitarno-epidemiologicznej oraz Państwowej Inspekcji Pracy. Działalność jest prowadzona pod firmą "S". Przedsiębiorstwo Zagraniczne w Polsce. Lokal przy ul. P. nr 42 składa się z 23 pomieszczeń o powierzchni użytkowej 709,43 m2 i został przeznaczony na cele biurowo-produkcyjne.
Dynamiczny wzrost zamówień na wyroby firmy "S.", służących ochronie zdrowia przy wykonywaniu różnych prac /na przykład spawaczy, hutników, górników itp./, w sytuacji gdy ta firma jest jedynym producentem krajowym niektórych wyrobów, spowodował potrzebę znacznego wzrostu produkcji, co nie jest możliwe w obecnych warunkach. Przeszkodę stanowiły w szczególności kłopoty lokalowe i kadrowe. Dlatego kierownictwo firmy wynajęło od prywatnych właścicieli lokal o powierzchni 56 m2 przy AL. W.P. nr 24, w domu wyłączonym spod działania przepisów o szczególnym trybie najmu, a następnie wystąpiło do Prezydenta Miasta o wyrażenie zgody na prowadzenie działalności także w tym lokalu, przeznaczonym na pomieszczenia biurowe. Do wniosku dołączono odpis umowy najmu oraz stosowne opinie Państwowej Inspekcji Pracy i Straży Pożarnej, a także Naczelnika Dzielnicy, w obrębie której mieści się lokal.
Decyzją z dnia 16 czerwca 1986 r. Prezydent Miasta W., powołując się na art. 8 ust. 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o zasadach prowadzenia na terytorium Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej działalności gospodarczej w zakresie drobnej wytwórczości przez zagraniczne osoby prawne i fizyczne /Dz.U. 1985 nr 13 poz. 58/ odmówił Bohdanowi W.H. udzielenia zgody na prowadzenie działalności w lokalu przy Al. W.P. nr 24, uznając, że firma ma wystarczająco obszerne pomieszczenie, także na cele biurowe. Oprócz tego jest znaczny deficyt lokali, w związku z czym "oddawanie do dyspozycji Przedsiębiorstwa Zagranicznego "S." kolejnego lokalu byłoby sprzeczne z interesem społecznym".
Od decyzji tej właściciel firmy odwołał się i - wnosząc o jej zmianę - zarzucił, iż wobec znacznego zwiększenia produkcji nowy lokal biurowy jest przedsiębiorstwu niezbędny. Pomieszczenie przy Al. W.P. znajduje się w domu, który przez 26 lat był użytkowany przez spółdzielnię. Po jego zdewastowaniu, gdy lokal nie nadawał się już do użytku, spółdzielnia otrzymała nowy lokal i wyprowadziła się, a budynek kupiło czterech współwłaścicieli. Jest on wyłączony spod działania przepisów o szczególnym trybie najmu, a zatem administracja miejska nim nie dysponuje. Dlatego twierdzenie w decyzji, że prezydent nie widzi potrzeby oddania przedsiębiorstwu do dyspozycji tego lokalu, polega na nieporozumieniu, gdyż prezydent nim nie dysponuje ani nie będzie dysponował. Zwrócono też uwagę, że wysoki czynsz, jaki przedsiębiorstwo płaciłoby za najem lokalu, właściciele chcieliby przeznaczyć na bardzo kosztowny remont zdewastowanego budynku.