Uchylenie wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego decyzji administracyjnych obu instancji zwalniających policjanta ze służby powoduje, że zwolnienie to przestaje obowiązywać i powstaje sytuacja analogiczna do znanej z kodeksu pracy instytucji przywrócenia do pracy; nie oznacza to jednak automatycznego powrotu na poprzednio zajmowane stanowisko.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Zygmunta T. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 30 czerwca 1993 r. w przedmiocie zwolnienia ze służby w Policji i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji.
Zygmunt T. został zwolniony ze służby decyzją - rozkazem personalnym Komendanta Głównego Policji z dnia 30 lipca 1990 r. nr 02/90 na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. nr 30 poz. 179 ze zm./.
Decyzją z dnia 19 listopada 1990 r. Minister Spraw Wewnętrznych utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.
Po wniesieniu przez Zygmunta T. skargi Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 16 czerwca 1992 r. (...) uchylił decyzje obu instancji. Sąd stwierdził, że przy zwolnieniu skarżącego ze służby na podstawie art. 43 ust. 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. nr 30 poz. 179 ze zm./ naruszono ten przepis. Ponadto zaskarżona decyzja i utrzymana przez nią w mocy decyzja organu I instancji naruszyły art. 7, art. 8, art. 10 par. 1, art. 77 par. 1, art. 80, art. 81 i art. 107 par. 3 Kpa Sąd stwierdził, że jego orzeczenie nie przesądza merytorycznie sprawy, lecz jedynie obliguje do jej załatwienia zgodnie z przepisami prawa.
Po uchyleniu przez Sąd decyzji obu instancji o zwolnieniu Zygmunta T. ze służby stawił się on do pracy. Odmówiono mu jednak dopuszczenia do pracy i kazano czekać na ponowne przeanalizowanie i rozpatrzenie jego sprawy.
W czasie toczącego się ponownie postępowania w sprawie zwolnienia Zygmunta T. ze służby Komendant Wojewódzki Policji w (...) uznał, że (...) należy podtrzymać jego zwolnienie, a NSZZ Policjantów w opinii z dnia 8 września 1992 r. przychylił się do wniosku o zwolnienie (...). Komendant Wojewódzki Policji w (...) wystąpił w dniu 22 października 1992 r. do Komendanta Głównego Policji z formalnym wnioskiem o zwolnienie Zygmunta T. ze służby z dniem 31 lipca 1990 r.
Komendant Główny Policji decyzją z dnia 16 marca 1993 r. nr 702/93, na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji, zwolnił Zygmunta T. ze służby w Policji. Decyzja nie określa daty zwolnienia, natomiast szczegółowo wyjaśnia i uzasadnia - zgodnie z ocenami prawnymi wyrażonymi w wyroku NSA z dnia 16 czerwca 1992 r. - poszczególne przesłanki wymagane przy zwolnieniu na podstawie tego przepisu. Zgodnie z art. 43 ust. 3 powyższej ustawy uwzględnia wymaganą opinię związku zawodowego policjantów. Na poparcie poszczególnych stwierdzeń powołano odpowiednie fakty i dowody. Z całego kontekstu towarzyszącego wydaniu decyzji /wniosek Komendanta Wojewódzkiego Policji w...z dnia 22 października 1992 r. o zwolnienie Zygmunta T. ze służby z dniem 31 lipca 1990 r./ oraz pośrednio z całego uzasadnienia wynika, że ponowne zwolnienie nastąpiło z dniem 31 lipca 1990 r., a więc z datą wsteczną.
Zygmunt T. odwołał się od decyzji Komendanta Głównego Policji z dnia 16 marca 1993 r. nr 702/93 do Ministra Spraw Wewnętrznych.
Minister Spraw Wewnętrznych decyzją z dnia 30 czerwca 1993 r. nr 99-257-93 utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, a Zygmunt T. zaskarżył decyzję Ministra do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Decyzja o zwolnieniu ze służby musi określać podstawę i datę zwolnienia. Brak daty zwolnienia zatem narusza wymagania wynikające z art. 107 par. 1 Kpa i sam przez się powinien być podstawą uchylenia decyzji o zwolnieniu ze służby.