1. Błędne jest twierdzenie, że nie pobieranie odrębnej ceny za karty do gry, dołączone do gazety, pozbawia je cech losu, gdy w istocie obojętne było, czy owa karta była formalnie bezpłatnym dodatkiem, czy też jej cena ukryta była w podwyższonej cenie gazety.
2. Zasada uznania administracyjnego nie ma zastosowania w sprawie, której przedmiotem jest wyłącznie kwestia interpretacji konkretnych przepisów prawa, dająca organom administracji możliwości wynikające z istnienia tzw. luzu decyzyjnego /np. wybór jednego z kilku podmiotów, ubiegających się o przyznanie im uprawnień/.
3. Zasada rozstrzygania wątpliwości na korzyść strony ma podstawowe znaczenie w prawie karnym, natomiast w odniesieniu do prawa administracyjnego, gdzie przedmiotem rozstrzygnięcia nie jest "wina" lecz kwestie związane wyłącznie z wykładnią prawa /w tym wypadku pojęcia gry losowej/ nie ma ona zastosowania.
Dnia 17 marca 1993 r. Minister Finansów wszczął z urzędu postępowanie w sprawie rozstrzygnięcia czy gra prasowa "LN" przeprowadzona w dwóch wydaniach "Gazety (...)" w dniach 13 i 18 kwietnia 1992 r. przez Spółkę cywilną (...) z siedzibą (...) jest grą losową /loterią fantową/ w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 maja 1976 r. o grach losowych i totalizatorach /Dz.U. nr 19 poz. 122 ze zm./ a następnie - decyzją z dnia 14 maja 1993 r. - odpowiedział na to zagadnienie twierdząco.
W motywach decyzji uznano, że gra "LN" spełnia wszystkie warunki definicji loterii fantowej zawarte w art. 2 powyższej ustawy, a mianowicie:
- wynik zależy od przypadku,
- uczestnictwo następuje poprzez nabycie losu,
- liczbę i wysokość wygranych określa regulamin /umieszczono również na karcie do gry/.
Stwierdzono, że nabycie losu następowało poprzez podwyższenie ceny wydania "Gazety (...)" o 2 tys. zł. /wydanie z dnia 13 kwietnia/ i o 4 tys. zł. /wydanie z dnia 18 kwietnia/. W konsekwencji stwierdzono, że Spółka cywilna (...) naruszyła przepisy 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 czerwca 1976 r. /Dz.U. nr 26 poz. 154 ze zm./, zgodnie z którym zezwolenia na prowadzenie loterii fantowych udziela Przedsiębiorstwo Państwowe Polski Monopol Loteryjny, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Spółka cywilna (...) wniosła o uchylenie powyższej decyzji zarzucając jej:
- błędne uznanie gry "LN" za loterię fantową,
- zastosowanie przez Ministra Finansów rozszerzającej wykładni przepisów ustawy o grach losowych i totalizatorach,
- błąd formalnoprawny, czyli rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy w drodze decyzji, zamiast w drodze rozporządzenia,
- niezgodne z prawem wykorzystanie przez Ministra Finansów instytucji swobodnego uznania,
- rozstrzygnięcie występujących w stanie faktycznym wątpliwości na niekorzyść strony.
W odpowiedzi na skargę Minister Finansów, wnosząc o jej oddalenie, stwierdził, że podwyższanie cen wydań "Gazety (...)" zawierającej kupony do gry było w istocie formą ich sprzedaży. Wskazuje na to, między innymi, pismo Spółki (...) skierowane do Prokuratury Rejonowej (...) z dnia 23 listopada 1992 r., z którego wynika, że karty "LN" zostały potraktowane jako dodatek do gazety i w związku z kosztami ich druku podwyższono cenę dwóch wydań "Gazety (...)" o 2.000 zł., a następnie o 4.000 zł., nie były one zatem wydawane bezpłatnie.
Podkreślono przy tym, że los "Krajowej Loterii Pieniężnej" urządzanej przez Polski Monopol Loteryjny kosztuje 5.000 zł., zaś koszty druku wykonanego taką samą technologią losu wynosiły w 1992 r. - 300 zł.
Minister Finansów nie zgodził się też z zarzutem stosowania rozszerzającej wykładni przepisów, bowiem skarżący nie kwestionował, że wynik gry zależał od przypadku, a liczbę i wysokość wygranych określał regulamin; natomiast uczestnictwo przez nabycie losu zostało wyjaśnione wyżej.
Uznano też, że w sprawie konieczne było wydanie decyzji, bowiem w drodze rozporządzenia Minister Finansów może przyjąć, iż grą losową jest inna gra niż wymieniona w art. 2 ust. 1 cytowanej ustawy, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca.